His troublemaker

Έχω ενα μυστικό...

Κάθομαι στο πεζούλι του παραθύρου μου και κοιτάζω έξω.

Είναι υπέροχα...

Πάντα μου άρεσε η φύση...

Αλλά η μαμά μου δεν με πήγαινε πουθενά εκτός από... Την Θεσσαλονίκη.

Όμως δεν μπορώ...

Και έκανα βλακείες.

Αλλά και εκείνος...

Με πλήγωσε.

Με πόνεσε πολύ αυτό που μου έκανε...

Ήταν λες και με φιλάκισε όπως μου έκανε και η κακιά μάγισσα όπως έλεγα...

Αλλά ευτυχώς πέθανε πριν δύο χρόνια...

Όμως μέχρι τότε...

Η ζωή μου ήταν μια επίγεια κόλαση...

Αλλά εγώ έφταιγα...

Επειδή ήμουν μπελάς...

Ξαφνικά ακούω την πόρτα να ανοίγει και βλέπω τον Διονύση να μπαίνει μέσα και με κοιτάζει στην αρχή έκπληκτος όμως μετά χαμογελάει.

"Δεν θα φύγεις?" Με ρωτάει.

"Όχι..." Απαντάω και με πλησιάζει εγώ όμως φοβάμαι λιγάκι.

Θα με δέσει πάλι?

Δεν θέλω...

Δεν θέλω...

Αμέσως αρχίζω να κλαίω και εκείνος με πλησιάζει...

"Εεε... Τι έπαθες?" Με ρωτάει και αμέσως πηδάω από το παράθυρο σερνομαι κάτω από τα πόδια του και μετά πηγαίνω και κάθομαι πάνω στο κρεβάτι μου.

"Μην... Μην με δέσεις... Σε παρακαλώ... Μη... Όχι ξανά." Του λέω και με πλησιάζει πάλι.

"Δεν θα σε δέσω... Σου το υπόσχομαι." Μου λέει και κάθεται δίπλα μου.

"Φύγε..." Του λέω και αρχίζω να κλαίω πάλι.

"Συγνώμη Σεμέλη μου... Αλλά... Έπρεπε να σε τιμωρίσω για να σε ταρακουνήσω. Έχασα ήδη μια φορά την κοπέλα που ερωτεύτηκα. Δεν θα άντεχα και δεύτερη φορά." Λέει και σκουπίζει τα δάκρυα από τα μάγουλα μου.

"Όταν πήγα εχθές το βράδυ να ελέγξω αν είσαι καλά... Και είδα... Ότι έλειπες έχασα δέκα χρόνια από την ζωή μου. Νόμιζα ότι σε απήγαγαν. Βγήκα έξω οπλοφορωντας και άρχισα να σε ψάχνω σαν τρελός. Βέβαια αυτός ο πανικός εξαφανίστηκε όταν σε άκουσα να τραγουδάς." Μου λέει και γελάω λιγάκι.

"Όταν κατάλαβα ότι παίρνεις ξανά ναρκωτικά... Με μίσησα για ακόμα μια φορά. Δεν μπόρεσα να σε προστατεύσω. Να προσπαθήσω να σε γλυτώσω από αυτά... Και κατάλαβα... Πως η λύση είναι μόνο μια. Να σε φρικαρω." Μου λέει λυπημένος.