His troublemaker

Ψέμα...

Αλέξανδρε POV

Καθόμαστε τόσες ώρες με την Ηρώ και λέμε διάφορες ιστορίες από το παρελθόν μας και για τα παιδικά χρόνια της Σεμέλης και γελάμε...

Μου είχε λήψει τόσο πολύ όλο αυτό...

Το χαμόγελο της...

Το γέλιο της...

Τα γαλάζια μάτια της...

"Και... Και θυμάσαι... Τότε που έδειρες εκείνο το παιδί από την τρίτη λυκείου επειδή νομίζες ότι μου την έπεφτε?" Με ρωτάει γελώντας και την κοιτάζω σοβαρά.

"Δεν το νόμιζα μόνο. Σου την έπεφτε." Λέω κάπως θυμωμένος.

"Είχε σχέση το παιδί!'' Μου φωνάζει 

"Δεν έχει σημασία!'' Φωνάζω και εγώ και γελάει πάλι.

"Τα είχε πέντε μήνες με τον Μάνο από την δευτέρα!" Μου λέει και γελάω και εγώ λιγάκι.

"Τελικά ίσως να μην σου την έπεφτε." Λέω τελικά.

"Φυσικά και δεν μου την έπεφτε. Μου έδωσε το πορτοφόλι μου που μου έπεσε." Μου λέει και γελάω.

"Ίσως φταίει... Το γεγονός ότι... Ήμουν υπερβολικά πολύ ερωτευμένος μαζί σου." Της λέω και χαμογελάει.

"Ήσουν?" Με ρωτάει.

"Ναι... Υπερβολικά... Πολύ..." Λέω και αφήνει ένα γελάκι.

"Και εγώ... Ήμουν. Πολύ ερωτευμένη. Σε αγαπούσα όσο δεν έχω ξανά αγαπήσει." Μου λέει και την κοιτάζω.

"Τώρα?" Την ρωτάω.

"Τι τώρα?" Ρωτάει και εκείνη γελώντας λιγάκι.

''Εννοώ... Με ξεχασες? Τελείως?" Την ρωτάω κάπως αμήχανα.

"Φυσικά και όχι..." Απαντάει και χαμογελάω λίγο.

"Είχα μια Σεμέλη... Τον Διάβολο σε ανθρώπινη μορφή... Να σε θυμίζει." Λέει και την πλησίαζω.

"Μόνο... Με την Σεμέλη με σκεφτόσουν?" Την ρωτάω κοιτάζοντας την στα μάτια.

"Όχι... Η... Η αλήθεια είναι... Πως... Δεν... Να... Λίγο... Ίσως..." Αρχίζει να λέει τραυλιζοντας και αμέσως την αρπάζω και την φιλάω.

Αμέσως ανταποκρίνεται και αρχίζω να χαϊδεύω ταυτόχρονα τον αυχένα της κάτι που ξέρω πως της αρέσει πολύ.

Χωρίζει τα χείλη μας και κοιτάζομαστε στα μάτια...

"Μου έλειψες." Της λέω και χαμογελάει.

"Και εμένα." Μου λέει και ενώνω πάλι τα χείλη μας όμως τότε ακούω το κινητό μου να δονείται και απομακρύνομαι από κοντά της.