His troublemaker

Ο καλός ο κακός και ο ψεύτης

Διονύσης POV

Κάθομαι και περιμένω με αγωνία για τον μικρό μου Άρη...

Φοβάμαι...

Δεν θέλω... Δεν θέλω να τον χάσω...

Αν τον χάσω... Θα πεθάνω...

Είναι το μόνο που μου έχει μείνει...

Αν δεν είχα και εκείνον... Θα είχα καταστραφεί προ πολλού...

Είναι το μόνο που μου έμεινε από εκείνη...

Από την Κασσάνδρα μου...

"Που είναι? Που είναι ο μικρούλης μου?" Ακούω την αγχομενη φωνή της Σεμέλης και αμέσως σηκώνω το κεφάλι μου και την βλέπω να έρχεται... Με πολύχρωμα μαλλιά και γαλάζια μάτια...

Ουαου...

Είναι όντως αυθεντία στο να αλλάζει εμφάνιση...

"Διονύση! Που είναι ο Άρης? Είναι καλά?" Με ρωτάει με δάκρυα στα μάτια της.

"Είναι... Είναι ακόμα μέσα... Δεν ξέρω... Δεν με ενημερώνουν." Λέω και απομακρύνεται από κοντά μου και κάθεται σε μια από τις θέσεις του νοσοκομείου.

"Χαι... Χαίρομαι που... Γύρισες." Της λέω και με κοιτάζει θυμωμένη.

"Δεν γύρισα ούτε για εσένα ούτε για τον πατέρα μου. Αλλά για τον μικρό μου Άρη. Του αξίζουν τα καλύτερα. Και σίγουρα όχι ένας πατέρας δολοφόνος." Λέει και θυμώνω.

"Πρόσεχε τα λόγια σου." Της λέω εκνευρισμένος.

"Γιατί? Αλλιώς θα με πυροβολήσεις? Μην ανησυχείς. Σε πρόλαβε ο πατέρας μου." Λέει και την κοιτάζω έκπληκτος.

"Τι?" Την ρωτάω και γελάει λιγάκι.

"Έβαλε να με πυροβολήσουν. Και εμένα και έναν φίλο μου που εμένα μαζί του." Μου λέει και τότε για κάποιο λόγο... Ζηλεύω.

Γιατί ζηλεύω?

Η μικρή είναι... Μια μικρή...

Δεν μου αρέσει καν.

Δηλαδή ναι... Είναι πανέμορφη και εντυπωσιακή και φαίνεται υπερβολικά έξυπνη και δυναμική... Και έχει θάρρος και... Έχει αρχές... Καλά κάποιες αρχές.

Αλλά δεν θα ήθελα ποτέ να γίνει κάτι μεταξύ μας.

Είναι μια δουλειά.

Τότε έρχεται και ο Αλέξανδρος και φαίνεται κάπως αμήχανος...

"Ο Άρης? Είναι καλά?" Ρωτάει και αφήνω μια ανάσα.

"Ελπίζω..." Απαντάω.

Καθόμαστε και περιμένουμε ώρες... Ώρες... Και ώρες... Και ώρες...