His troublemaker

"Θα σας κάνω περιφανους"

Μετά από πολλά χρόνια κάθομαι ξανά μπροστά από ένα καβαλέτο και έναν λευκό καμβά.

Έχω χρόνια να ζωγραφίσω...

Η γιαγιά μου συνήθως έσκυζε τις ζωγραφιές ή τις έκαιγε.

Αυτό με πονούσε οπότε αποφάσισα να μην ξανά ασχοληθώ με την αγαπημένη μου αυτήν ασχολία...

Όλοι μου λένε... Πώς όλα θα πάνε καλά. Και πως θα πρέπει να είμαι χαρούμενη.

Αλλά πώς να είμαι?

Έχασα την μαμά μου... Και τώρα τον μπαμπά μου.

Η γιατρός μου είπε πως λόγω του γεγονός ότι έχω πολύ κακή ψυχολογία και επειδή έπεσα κανα δύο τρεις... Καμία δεκαριά φορές επηρεάστηκε η κύηση και ήδη το μωρό χωρίς να έχει αναπτυχθεί σχεδόν καθόλου είναι στην κατάλληλη θέση για να ξεκινήσει ο τοκετός οπότε θα πρέπει να φτιάξω την ψυχολογία μου και να μην κουράζομαι.

Έτσι άρχισα να ζωγραφίζω.

Δεν χρησιμοποιώ μπογες παρά μονάχα κάρβουνο...

Είναι μαύρο.

Όπως όλα αυτά που νιώθω μέσα μου είναι μαύρα...

Ζωγραφίζω... Μια εικόνα... Εμένα τον μπαμπά και την μαμά μου αγκαλιά.

Γιατί αυτό έχω ανάγκη.

Μια αγκαλιά από τους γονείς μου.

Μια αγκαλιά από τον μπαμπά μου.

"Πολύ όμορφη ζωγραφιά." Ακούω τον Διονύση να μου λέει και γυρνάω και τον κοιτάζω με ένα ψεύτικο χαμόγελο.

"Ναι... Και... Και εμένα μου αρέσει." Του λέω προσπαθώντας να κρύψω τα δάκρυα μου και με αγκαλιάζει.

"Ήρθε η ώρα... Για την κηδεία." Μου λέει και γνέφω θετικά.

"Το... Το ξέρω." Του απαντάω και χαϊδεύει τα μαλλιά μου.

"Αν δεν μπορείς να πας... Δεν θα σε παρεξηγήσει κανείς." Μου λέει και γνέφω αρνητικά.

"Όχι όχι... Εγώ... Να... Θέλω να πάω. Να πάω στον μπαμπά μου. Να τον αποχαιρετήσω. Να του πω αντίο... Πώς τον αγαπάω πολύ... Και... Και να του ζητήσω και συγνώμη." Του λέω και με αγκαλιάζει τρυφερά.

"Δεν έχεις να απολογηθείς για τίποτα. Εκείνος σου χάρισε την ζωή του. Και έφυγε ευτυχισμένος. Την χάρισε σε εσένα και στην κορούλα μας." Μου λέει και βάζω τα χέρια μου στην κοιλιά μου.

"Αν... Αν δεν σε πειράζει... Θέλω να την βαφτίσουμε... Αλεξάνδρα Αργυρώ. Προς τιμήν των γονιών μου." Του λέω και μου χαμογελάει.