His troublemaker

Έφυγε

Μερικές μέρες αργότερα

"Σεμέλη αγάπη μου είσαι πανέμορφη." Μου λέει ο πατέρας μου καθώς κατεβαίνω την σκάλα έτοιμη να πάω στο σπίτι της φίλης μου της Ιωάννας για να κάνουμε (παράνομα βέβαια) τον ετήσιο χορό που κάνουν.

Έτσι έχω βάλει ένα κοντό μώβ φόρεμα με αρκετό τούλι και πάνω στρας προκειμένου να μοιάζει με μια κοντή τουαλέτα. Έχω βάλει ψηλά μαύρα πέδιλα τακούνι που δένουν στην γάμπα και έχω κάνει τα μαλλιά μου μπούκλες. Έχω βάλει μια μαύρη σκιά με χρυσόσκονη δέκα δεκαπέντε κιλά μάσκαρα ρουζακι είκοσι εικοσιπέντε κιλά highlighter και ένα νουντ κραγιόν ενώ ο συνοδός μου θα είναι... Ο αγαπημένος μου Χάρης.

"Ευχαριστώ πολύ μπαμπά μου." Του λέω καθώς του δίνω ένα φιλάκι στο μάγουλο.

"Βέβαια είναι λίγο κοντό το φουστανακι σου αλλά δεν πειράζει. Ότι σε κάνει να νιώθεις χαρούμενη." Μου λέει και του χαμογελάω.

"Η μαμά που είναι? Γιατί δεν έχει κατέβει ακόμα να με δει?" Τον ρωτάω με παράπονο.

"Εεεε... Δεν είναι σπίτι. Έχει πάει μια βόλτα..." Απαντάει η Μαργαρίτα.

"Με ποιον?" Ρωτάω κάπως ύποπτα.

"Με... Με την θεία σου. Την Ελένη. Ήρθε από εκεί που ήρθε τέλος πάντων... Και πήγαν για ένα χαλαρό ποτάκι." Συνεχίζει ο μπαμπάς μου και χαμογελάω.

"Χαίρομαι που βγήκε να διασκεδάσει. Όλη μέρα σπίτι είναι. Τώρα θα περάσει καλά." Λέω και η Μαργαρίτα χαϊδεύει το πρόσωπο μου.

"Ναι ψυχή μου... Θα περάσει τέλεια. Όπως και εσύ. Να περάσεις καλά. Και να μην αφήσεις τίποτα να σου αλλάξει την διάθεση." Μου λέει και της χαμογελάω.

"Άρα εσείς θα είστε μόνοι σας εσείς οι δύο ε?" Τους ρωτάω πονηρά.

"Όχι θα είναι και το μωράκι μας." Με διορθώνει ο μπαμπάς.

"Το ίδιο λέμε. Η μπέμπα κοιμάται νωρίς. Ο Διονύσης με τον Άρη είναι με την αδελφή της στο θέατρο για να περάσουν οικογενειακές στιγμές. Η μαμά είναι με την θεία Ελένη η Τασία στην αδελφή της και εγώ στον χορό μου. Οπότε... Καλά να περάσετε." Λέω και ο μπαμπάς με κοιτάζει αυστηρά.

"Σεμέλη!" Με μαλώνει.

"Καλά φεύγω. Αντίο. Σας αγαπάω. Ο Χάρης με περιμένει έξω." Τους λέω και φεύγω τρέχοντας από το σπίτι και πλησιάζω το αμάξι του Χάρη.
Μπαίνω μέσα και με κοιτάζει χαρούμενος.

"Είσαι πανέμορφη και σήμερα." Μου λέει και τον κοιτάζω γελώντας.

"Είσαι ο πρώτος που το λέει σωστά. Όλοι πάντα λέτε ότι είμαστε όμορφες και όχι πως είμαστε όμορφες και σήμερα." Του τονίζω και γελάει.