His troublemaker

Τέλος

Δέκα χρόνια μετά...

"Άλεξ! Άλεξ έλα επιτέλους να φύγουμε γιατί θα χάσουμε το αεροπλάνο!" Φωνάζω στην μικρή μου κόρη αλλά με γράφει.

"Δεν βγαίνω!" Φωνάζει εκείνη με πείσμα.

"Γιατί βρε αγάπη μου? Μην στεναχωρείς και εσύ την μαμά." Της λέω και τότε ανοίγει την πόρτα και βγάζει το κεφάλι της και με κοιτάζει με τα μεγάλα πράσινα μάτια της.

"Πόσο στεναχωριέσαι?" Με ρωτάει και αφήνω μια ανάσα.

"Πολύ." Της λέω και τελικά ανοίγει την πόρτα της και βλέπω πως είναι ακόμα με τις πιτζάμες.

"Βρε Αλεξάνδρα μου... Σε μισή ώρα πρέπει να είμαστε στο αεροδρόμιο. Θα την χάσουμε την πτήση." Λέω καθώς μπαίνω μέσα και ανοίγω τα συρτάρια της.

"Μα μαμά... Δεν θέλω. Δεν θέλω να φύγουμε από την Αθήνα. Να μείνουμε εδώ. Δεν θέλω να πάμε στην Βοστώνη." Λέει λυπημένη.

"Μα αγάπη μου... Εκεί με τον μπαμπά μπορούμε να δουλέψουμε καλύτερα." Της λέω και κοιτάζει το πάτωμα.

"Δεν το κάνεις για αυτό. Το κάνεις επειδή τελικά ο αδελφός μου δεν ήρθε." Λέει λυπημένη και νιώθω σαν να με μαχαιρώνουν στην καρδιά.

Πριν λίγους μήνες γέννησα ένα μικρό αγοράκι. Αλλά δυστυχώς υπήρξε μια σοβαρή επιπλοκή στην γέννα και ο γιος μου γεννήθηκε νεκρός.

Και η Άλεξ έχει δίκιο...

Ο κυριότερος λόγος που θέλω να φύγουμε από την Ελλάδα είναι αυτός.

Να ξεπεράσω τον θάνατο των γονιών μου που ακόμα με πονάει...

Και φυσικά τον χαμό του γιου μου.

Για αυτό απαφασισαμε με τον Διονύση να πάμε να μείνουμε με τα τρία παιδιά μας στην Βοστώνη και να αναλάβω από εκεί τις επιχειρήσεις που μου κληροδότησε ο πατέρας μου αφού έχω τελειώσει διοίκηση επιχειρήσεων και οικονομολόγος ενώ ο Διονύσης είναι ο οικονομικός μου σύμβουλος.

"Άλεξ μου... Ντύσου σε παρακαλώ. Μην με στεναχωρείς και εσύ. Έλα να πάμε στην Βοστώνη και σου υπόσχομαι πως θα περάσεις τέλεια. Στο κάτω κάτω εσένα δεν σου αρέσει το σχολείο στην Ελλάδα. Εκεί θα πας σε καινούργιο." Της λέω και με κοιτάζει.

"Δεν είναι ότι δεν μου αρέσει το σχολείο στην Ελλάδα. Είναι ότι όλα τα παιδιά με κοροϊδεύουν επειδή έχω αυτά τα άσχημα μάτια... Και επειδή λένε πως είμαι περίεργη." Μου λέει και νιώθω άσχημα για εκεινη αφού ξέρω πολύ καλά πως ούτε στο σχολείο στην Βοστώνη θα καταφέρει να κάνει φίλους.