His troublemaker

"Συγνώμη"

Μπαίνω μέσα στο νοσοκομείο και βλέπω να κάθεται έξω από την εντατική ο Διονύσης η Μαργαρίτα... Όπως και η Ηρώ...

"Ηρώ? Τι κάνεις εσύ εδώ?" Την φωνάζω θυμωμένος και γυρνάει και με κοιτάζει με δάκρυα στα μάτια ενώ βλέπω πως κρατάει ένα μικρό λούτρινο παπάκι.

"Η Σεμέλη μου... Είναι στην εντατική... " Λέει και κάθομαι δίπλα της.

"Ηρώ... Αν αγαπάς πραγματικά την Σεμέλη φύγε. Φαντάζεσαι να συνέλθει και να μάθει ότι κόλλησες το οτιδήποτε και πέθανες? Σταμάτα τις μαλακίες και πήγανε σπίτι!" Της λέω όσο πιο ψύχραιμα μπορώ και αρχίζει να κλαίει ξανά.

"Την αγαπάω... Είναι η κόρη μου... Η κορούλα μου..." Λέει σφίγγοντας το παπάκι στην αγκαλιά της.

"Τι είναι αυτό?" Την ρωτάω και γελάει λιγάκι.

"Το παπάκι. Ο Κύριος Παπά. Ξέρεις... Επειδή τα παπάκια κάνουνε πα πα..." Λέει και το κοιτάζει.

"Όταν ήταν μικρή δεν το αποχωριζόταν... Το αγαπούσε. Όλα τα ζωάκια αγαπούσε... Έλεγε πως ήθελε να πάρει μια φάρμα και να ζει με όλα τα ζωάκια του κόσμου..." Λέει και γελάω και εγώ λιγάκι.

"Όταν έφυγε για την Αθήνα... Το κράτησα... Δεν την άφησα να το πάρει. Είναι δική μου ανάμνηση... Είναι δική μου ανάμνηση... Να την βλέπω τριών χρόνων... Να τρέχει έχοντας το στην αγκαλιά της και να ζωγραφίζει με μαρκαδόρους όλο το σπίτι." Λέει και γελάω ξανά.

"Και... Όταν ήταν τεσσάρων είχε αποφασίσει να γίνει η μαμά του και το έβαλε στο πλυντήριο πιάτων και το κατέστρεψε το πλυντήριο για το οποίο ακόμα πλήρωνα δώσεις. Βέβαια σκίστηκε και το φτερό του Κυρίου Παπά και άρχισε να κλαίει. Μέχρι να το ράψω έκλαιγε όλη την ώρα..." Λέει και γελάει λιγάκι.

"Και... Όταν ήταν δεκαπέντε... Και είχε κρας... Σε ένα συμμαθητή της... Και εκείνος... Της ράγισε την καρδιά της... Ξανά... Η Σεμέλη έμεινε κρυμμένη πίσω από την ντουλάπα της και έκλαιγε έχοντας το αγκαλιά..." Λέει και αφήνω μια ανάσα.

"Την αγαπάω... Τόσο μα τόσο πολύ... Και δεν κατάφερα... Ποτέ να της το δείξω... Ήμουν πάντα... Μια κακή μητέρα." Λέει και νιώθω άσχημα...

"Δεν είσαι... Είσαι... Μέτρια... Μητέρα..." Λέω και γελάει λιγάκι.

"Δεν είμαι καφές για να είμαι μέτρια... Είπαμε... Είμαι κακιά... Αυτό έχει σημασία. Και πιστεύει ότι δεν την αγαπάω. Όμως δεν είναι αλήθεια... Αλήθεια... Την αγαπάω..." Λέει κλαίγοντας και την αγκαλιάζω.