His troublemaker

Πέθανε

Αλέξανδρος POV
Ένας μήνας μετά...

"Τι εννοείς ακόμα να βρείτε?" Ακούω τον Διονύση να φωνάζει στο τηλέφωνο και αφήνω μια ανάσα.

Τέλεια... Απελπισία...

"Συγνώμη πόσες κοπέλες με μοβ μαλλιά εντυπωσιακά πράσινα μάτια 1.55 και με συμπεριφορά δεκάχρονου έχετε συναντήσει?" Συνεχίζει να φωνάζει.

" Δεν ψάχνετε στη Νέα Υόρκη αλλά στη Θεσσαλονίκη!" Φωνάζει πάλι.

"Αφού η συμμαθήτρια και φίλη της είπε πως είναι στη Θεσσαλονίκη! Και πριν δύο μέρες μίλησαν σε βίντεο κλήση που ήταν με έναν ψηλό κοντά στο Λευκό τον Πύργο! Εκεί είναι! Βρείτε την αλλιώς θα σας κόψω τα πόδια!" Φωνάζει και τερματίζει την κλήση.

"Κύριε Αλέξανδρε..." Ακούω την φωνή του μικρού Άρη και γυρνάω και τον κοιτάζω.

"Τι είναι μικρέ?" Τον ρωτάω.

"Γιατί φωνάζει έτσι ο μπαμπάς?" Με ρωτάει και τον αγκαλιάζω.

"Γιατί οι μεγάλοι έχουμε πολλά προβλήματα." Λέω με σπασμένη φωνή.

"Και εσύ τώρα? Γιατί κλαίς? Και που είναι η Σεμέλη? Μου λείπει. Δεν έχω με ποιόν να παίξω... Και είχε πλάκα. Άσε που μου είχε υποσχεθεί να μου βάψει τα μαλλιά μπλε." Λέει ο μικρός και τότε τρώω φλασια....

Η Σεμέλη είναι αυθεντία στο να αλλάζει εμφάνιση...

Ξαφνικά είχε αλλάξει χρώμα μαλλιών και είχε αλλάξει φακούς επαφής...

Αν αποφάσισε να αλλάξει τα χρώματα των μαλλιών και των ματιών της αλλά και το στυλ των ρούχων της... Θα είναι δύσκολο να την βρει κάποιος.

"Έχω δουλειά. Πήγαινε να παίξεις μικρέ." Του λέω και τον βγάζω από την αγκαλιά μου.

"Μόνος μου? Δεν έχει πλάκα." Λέει με παράπονο.

"Πήγαινε πάνω... Και σου υπόσχομαι... Αύριο θα παίζεις πάλι με την Σεμέλη." Του λέω και χαμογελάει χαρούμενος.

"Ναι! Υπέροχα! Σε αγαπάω. Είσαι ο καλύτερος!" Φωνάζει ο μικρός και τρέχει πάνω στο δωμάτιο του ενώ εγώ πλησιάζω τον Διονύση.

"Συγνώμη... Συγνώμη Αλέξανδρε... Συγνώμη." Μου λέει απελπισμένος με δάκρυα στα μάτια.

"Αν... Αν η Σεμέλη δεν είναι καλά? Θα έχω αποτύχει... Και... Ένα παιδί... Ένα παιδί θα πεθάνει εξαιτίας μου. Το κατέστρεψα πρώτα... Και μετά εξαιτίας μου... Πέθανε." Λέει και τον ταρακουναω για να συνέλθει.