Black and white love

Deel 62

nee dit kan niet hij liegt!
_______________________________________

Perspectief Adnane Mazroui:

Grijnzend staar ik haar aan

Flashback gister nacht:

Voor een lange tijd staar ik naar Fikria die op de grond slaapt, zonder twijfel sta ik op en trek ik voorzichtig het dekentje van haar af waarna ik haar voorzichtig optil en op bed leg, ik zet de kussen nog snel goed neer en doe dan de dekbed over haar heen waarna ik haar verder laat slapen. Tevreden staar ik naar Fikria die vredig zit te slapen waarna ik haar slaapplek op de grond overneem en ga slapen.

Einde Flashback.

"Wat voor bullshit praat jij?! Oké ik ben een diepe slaper maar ik slaapwandel niet!" Sist ze "dit is wel het laatste bed waar ik in wil slapen!" "toen ik vanochtend wakker werd zat jij daar te slapen, er is niks te doen, ik heb geen antwoorden voor jou daden ofwel? Drink water drink" zeg ik grijnzend waarna ik de badkamer inloop.

Perspectief Firkia Benaisia:

Ongelofelijk staar ik voor me uit, als hij de badkamer inloopt vergeet ik even alles en pak ik mijn kans, ik kijk in zijn traininsvest of er een sleutel zit, nee! Hoopvol kijk ik in zijn jas die hij gister aanhad, grijnzend kijk ik naar de sleutels waarna ik stilletjes de kamer uitloop, stilletjes loop ik de trap af maar tevergeefs als ik op de 2e verdieping aankom zie ik Rania "Goedemorgen benthi, heb je lekker geslapen?" Glimlacht ze, "uhu, heel comfortabel" "onze bedden zijn speciaal, maar natuurlijk hoe comfortabel ze ook zijn, als je alleen bent voelt het netelig, je zal allah(swt) moeten bedanken, hij heeft je een prachtige  man geschonken die je zal beschermen van de pijn, kou en problemen, je hebt een man als en leeuw!" Zegt ze trots, "het is al genoeg als hij me tegen zichzelf beschermt" zeg ik zachtjes "benthi, ik heb kleding voor vanavond voor je gehaald" veranderd ze van onderwerp "ik wil dat je net als een ster shined, en ik zal trots zijn op mijn doktertje" zuchtend kijk ik haar aan, "dit is het leven benthi, je kan nooit weten wat het je geeft, el mektab(het lot)" "nee mevrouw Mohamadi dit noem je geen mektab, dit noem je intigeren" "schaam je" lacht ze "trouwens, het was niet nodig om kleding voor me te kopen, ik heb me eigen kleding opgehaald, geef me je elegantie niet dit keer, is dat goed mevrouw al Mohamadi?" "Yemma, yemma!" zegt ze, hahahaa zij is grappig! "Mohim ik heb zoveel te doen, ik ga een schattig koppeltje gelukkig maken" lacht ze waarna ze wegloopt, uhu want daar ben jij heel goed in.

Nadat Rania weg is gegaan pak ik mijn kans en probeer ik voorzichtig alle sleutels, bang kijk ik rond, na een paar sleutels proberen is het me eindelijk gelukt en open ik zijn kantoor waarna ik het weer dicht doe en terug naar boven ren, voorzichtig loop ik weer de kamer in en sluit ik de deur achter me dicht waarna ik de sleutel van het kantoortje eruit haal en tussen de leren stoel zet die plaats neemt in onze kamer, nadat ik dat heb gedaan zet ik voorzichtig Adnane's sleutels weer in zijn jaszak als ik voetstappen hoor pak ik snel zijn trainingsbroek en vest en doe ik alsof ik er naar kijk "wat is er?" Zegt Adnane die uit de badkamer komt "draag jij niks anders?" vraag ik "ik bedoel is dit wat je aan gaat doen bij de bruiloft?" "sinds wanneer kan jij je bemoeien met wat ik aan doe?" Ah Adnane ah, de rollen zijn omgedraaid nu.

"Ik zeg het alleen maar, mohim ik ga zodat je je kan omkleden" zeg ik waarna ik de kamer verlaat.

21:00 :

Zuchtend probeer ik mijn jurk dicht te doen (zie omslag) mijn haren heb ik gekruld en los gelaten "oef! Ben ik aangekomen ofs" zucht ik, geschrokken kijk ik Adnane aan als hij binnenkomt, "ben je klaar?" vraagt hij "ik hoop dat ik dat zal zijn In Sha Allah" zucht ik "ik krijg het niet dicht kan je me helpen asjeblieft" zeg ik buitenadem, zonder wat te zeggen loop hij naar me toe waarna ik me met me rug toe naar hem omdraai, vanuit de spiegel zie ik hem mij rits dicht doen, algauw voel ik zijn koude handen op mijn blote rug wat mij kippenvel en rillingen doet bezorgen. "Dankjewel, laten we naar beneden gaan, we moeten niet laat komen" zeg ik zonder hem aan te kijken.

"Fikria" "ja?" "heb je ooit een bevalling gedaan?" Geschrokken draai ik me naar hem toe "nee? waar komt die vandaan?" "Ik was nieuwsgierig" "nee, dat is een verloskundige haar werk, niet de mijne" zeg ik waarna ik me weer omdraai, zal hij het weten? Zal hij het weten over Ghizlan? Ik denk van niet maar één ding weet ik zeker, hij zal het niet laten rusten totdat hij achter de waarheid komt.

"Heb ik jou ooit verteld wat de straf is van liegen tegen mij?" Zegt hij terwijl hij tegenover mij komt te staan, voor even staar ik hem aan "waar komt dit vandaan? Ik snap het niet?" "niks.." "het meeste wat ik haat in dit leven is liegen, ik vergeef dat niet" "ik snap nog steeds niet waarom je dit vraagt" "gewoon, is er iets wat je wilt vertellen?" hevig slik ik "nee, er is niks" "oké, mooi" zuchtend loop ik de kamer uit.

Perspectief Ghizlan Mazroui:

Glimlachend kijk ik naar Yassin die mij kamer inloopt, "Yassin" glimlach ik waarna ik hem in een knuffel trek, algauw voel ik zijn lippen op de mijne, glimlachend kijkt hij me aan "habiba de paspoorten zijn klaar" met grote ogen kijk ik hem "laten we gaan dan!" Zeg ik enthousiast "Ghizlan, we kunnen niet gaan vandaag, ik heb geld nodig" geschrokken kijk ik hem aan "Yassin wat geld?! Het is toch belangrijker dat we samen zijn met onze zoon!" "Ghizlan, hoe wil je gaan? Waar wil je naartoe gaan? Gedraag je niet als een kind, we hebben geld nodig, ik laat jullie niet sterven van de honger, ik kan dat niet aan" zuchtend ga ik op bed zitten, "je kunt het niet aan? En hoe kan ik dit aan dan?" Sis ik "hoelang ga ik nog mijn zoon missen?!" "Ghizlan" woedend sta ik op "Yassin, ik vertrouwde jou! Ik heb jou alles gegeven, ik heb mij overgegeven aan jou!" Sis ik "ik dacht dat we een gelukkige einde zouden hebben, net als in verhalen, maar waar is die gelukkigheid Yassin?!" "waar is die in die man die mij van de hel zal redden?!" Sis ik "ik vertelde jou dat ik zou bevallen! Ik vroeg jou om hulp! Maar je bent niet gekomen!" Zeg ik met tranen in mijn ogen "misschien als je was gekomen zou dit niet eens gebeuren" "ik was gekomen, je moeder had me weggestuurd" "je had een manier kunnen vinden Yassin!" "Zoals? Wat kon ik doen Ghizlan hé wat kon ik doen!" "Ik ben bevallen in een kelder Yassin! Mij moeder heeft mij kind gepakt en aan een onbekende gegeven! Waar was jij toen hè? Waar? Nergens! Zoals altijd!"

The pain of Ghizlan.. Nobody deserves it..

Ik zie trouwens veel mensen die benieuwd zijn hoe Adnane en Fikria eruit zien, zie deel 31 Als je dat fijn vind, ik zelf laat altijd alleen de 2 hoofdpersonages zien, de rest mogen jullie zelf inbeelden, ik bedoel het verhaal draait toch om hun 2🤣

1250 woorden