Black and white love

Deel 102

Wat als het te laat is wat als hij het berichtje gaat lezen en Mohammed echt dood schiet?
_______________________________________

Perspectief Fikria Benaisia;

Levenloos staar ik naar het berichtje die ik naar Adnane heb gestuurd, zuchtend ga ik met me hand over me voorhoofd heen.

Of ik spijt heb? Nou en of, het enigste wat ik denk is 'waarom' waarom? waarom deed ik dat? Wat bezielde mij? Dit is niet wie ik ben, zo ben ik, ik begin mezelf kwijt te raken.

Perspectief Younes Hanachi:

Thuis aangekomen zie ik mijn kleine zusje voor de deur met knikkers spelen "waar is yemma" "werken" ik knik, als ik wat om me heen kijk zie ik Yassin, geschrokken kijk van hem naar me zusje "ga naar binnen" zeg ik tegen me zusje, eigenwijs kijkt ze me aan "waarom" "ik zei ga naar binnen!" zuchtend staat ze op waarna ze naar binnen huppeld.

"En Younes, heb je het gedaan?" Zegt yassine als ik zijn auto instap "nee" verward kijk ik hem aan als die de auto opeens start "waarnaartoe broer" "een plek waar we even rustig kunnen praten"

-

"Wanneer het om auto's ontploffen gaat is het geen probleem maar wanneer het om wraak gaat voor je vader is het een probleem hé" sist Yassin "wat kijk je zo? Wat kijk je hé, was het zo moeilijk, kon je haar niet schieten ofs? Maar 2 kogels, 2 kogels!" "Ik weet waar ze is, ze is bij haar vriendin" geïnteresseerd kijkt hij me aan "Ebru, interessant. Ga verder" "als het goed is blijft ze daar slapen, ik maak dit morgenochtend af, ik zal haar vermoorden"

"Kan je dat huis niet in?" "Nee, alle deuren zijn goed beveiligd" "open die deur, en ik open duizenden andere deuren voor jou" grijnst Yassin waarna hij me een stapeltje geld geeft "pak dit, je maakt deze taak vanavond af begrepen? Je krijgt de rest van het geld zodra je het hebt gedaan. Red je moeder en zusje en doe je vader een gunst" zegt hij waarna hij weer zijn auto instapt en weg scheurt.

Perspectief Fikria Benaisia/ Mazroui;

Zuchtend kijk ik voor me uit als Rania me belt.

"Jij en Adnane zijn uit elkaar gegaan heb ik gehoord, wat kan ik zeggen. Ik hoop voor jullie allebei het beste" met ingehouden tranen kijk ik voor me uit "als je een beetje liefde voor hem hebt, zeg dan niks dat hem pijn zal doen of hem kan breken" "ik denk dat hij elk moment kan breken" kap ik haar af "ik denk dat je veel te laat bent" "wat bedoel je Fikria, heb je het hem gezegd!?" terwijl de tranen over me wangen rollen kijk ik gebroken naar het tapijt "ik heb hem een bericht gestuurd, hij heeft het nog niet gezien, maar ik weet niet wat er zal gebeuren als hij het ziet, ik weet helemaal niks" zonder wat te zeggen hangt ze op.

Perspectief Adnane Mazroui;

Thuisaangekomen loop ik rechtstreeks naar boven -naar mijn kamer- zuchtend ga ik op me bed zitten waarna ik fikria de berichtje open.

"Adnane ik wil jou bedanken, niet omdat jij mij niet hebt vermoord maar omdat jij mij hebt geleerd dat de dood niet alles in dit leven is en je mij veel dingen hebt geleerd en laten zien, ik was een van die personen die dachten dat ze leven omdat ze niet dood zijn, maar ik ben veranderd, en zo voel ik mij ook, ik voel me veranderd."

Net wanneer ik naar beneden wil scrollen valt me telefoon uit, goeie timing. Zuchtend loop ik naar me nachtkastje waarna ik me telefoon in de lader doe en naar de badkamer toe loop.

In de badkamer kijk ik van de wasbak naar de spiegel, als ik naar de wasbak kijk zie ik Fikria de spullen, haar tandenborstel, parfum, elastiekjes noem maar op. Automatisch gaat mijn hand naar haar parfum waarna ik er aan begin te ruiken.