Black and white love

Deel 97

Als hij me met een blik die ik niet kan plaatsen aankijkt verbreek ik de stilte "ik mis hem" zeg ik met glazige ogen "kom"
_______________________________________

Perspectief Fikria Benaisia/ Mazroui:

Bij de begrafenis aangekomen stap ik de auto uit waarna ik richting mijn vader zijn graf loop, algauw voel ik de tranen opkomen.

"Papa, ik ben gekomen" als er een kleine kind mijn kant op komt lopen kijk ik hem glimlachend aan "zal ik je wat water geven zuster" met ingehouden tranen kijk ik hem "ja is goed lieverd, momentje" zeg ik waarna ik me tasje pak om hem wat geld te geven "kom hier kleintje" hoor ik Adnane zeggen, algauw loopt het kindje zijn kant op waarna hij wat geld krijgt "dankjewel broeder!" zegt het jongetje waarna hij wegloopt "dankjewel" bedank ik adnane waarna ik me tasje weer neerleg en me richt op mijn vaders graf "papa, ik ben naar je toe gekomen, maar dit keer als een getrouwde vrouw" al gauw voel ik Adnane's blik op mij branden "ik weet dat je mij kunt zien, je kan alles zien wat met mij te maken heeft toch papa?" zeg ik terwijl de tranen over me wangen rollen "je kan alles voelen toch papa? Ik heb zoveel over jou verteld gister, zoveel dat ik me toen realiseerde dat ik jou zo erg miss" huil ik waarna ik door me knieën zak "het spijt mij papa, het spijt mij, het spijt mij als ik jou ooit heb teleurgesteld of pijn heb gedaan, vergeef het mij beba(papa) kan je dat? Kan je mij vergeven?" "Beba(papa) ik heb zovaak 'papa' gezegd, maar ik mis het zo erg om 'papa' te zeggen" "treur niet omdat ik huil oké papa ino? Wat kan ik doen, jongens groeien snel als hun vader overlijd, Tarik is zo snel gegroeid maar ik was bang om te groeien, ik dacht dat je wel weer tevoorschijn zal komen en zal zeggen 'waarom heb je niet op mij gewacht' ik was bang om te groeien" zeg ik met en trillende stem terwijl er tonnen tranen over mijn wang rollen "dat is hoe meisjes zijn. Kijk is wat ik mee heb gebracht papa" glimlach ik door me tranen heen waarna ik iets uit me tasje pak "het laatste geld die jij mij gaf" barst ik uit tranen "ik draag het nog steeds altijd met me mee, en het oude huis heb ik nog steeds, ik hou enorm veel van jou, enorm" glimlach ik door me tranen heen waarna ik me tranen wegveeg.

-

"Kan ik nog iets van je vragen" vraag ik met een schorre stem- van al het huilen- aan Adnane als we in de auto zitten "kunnen we wat toetjes halen, me vader hield er enorm van en deelde het altijd met de hele wijk" "isgoed" "dankjewel"

Perspectief Adnane Mazroui:

Ik ga niet liegen, maar dat gebeurre net bij de begrafenis raakte me wel.

-

Gefocust let ik op de weg, er heerst een dodelijke stilte die word verbroken door mijn telefoon "gerri" zuchtend neem ik op "ja?" "kijk wat ik tegen jou zeg en kijk wat jij doet!! Je bent met Fikria weg hé?!" "we praten later gerri" "er valt niks te praten wheldi, alles is al duidelijk, ik weet heel goed wat ik moet doen en jij weet dat ook, en dan zeg je nog dat er iets miss is over dat gebeurre met Sharaf, mohim ik begrijp het" zegt hij waarna hij ophangt.

Perspectief Fikria Benaisia/Mazroui:

Bij mijn ouderlijke huis aangekomen kijk ik er met een trotste blik naar "hier is het dus" "ik dacht dat die huis waar je met je broer woont jullie huis was" "nee dat is mijn broers huis, je weet helemaal niks over mij dus het is normaal dat je dat dacht" lach ik "dit is het huis waar ik ben geboren en opgegroeid met mijn ouders, beter gezegd dit is het huis waar mijn moeder me zus heeft meegenomen en is weggelopen en waar ik mijn vader verloren ben"  zeg ik waarna me glimlach verdwijnt "maar mohim, laten we gaan!" Zeg ik weer blij waarna ik uitstap en dan samen naar het huis lopen.

"Kan je dit ff vast houden" zeg ik waarna ik -zonder op antwoord te wachten- de zaken toetjes in Adnane's handen duw en de sleutels uit me tasje pak. "kom binnen" zeg ik als ik de deur eindelijk open krijg "geef die zaken maar ik leg het in de keuken ga jij maar naar de woonkamer" zeg ik waarna ik de voordeur achter me dicht doe en naar de keuken loop.

Als ik de woonkamer inloop zie ik hem door de woonkamer heen lopen en door de foto's kijken "kom zitten" zeg ik waarna hij zonder wat te zeggen gaat zitten op de bank, in stilte neem ik plaats op de bank naast hem en kijk ik met een glimlach om me heen, wat heb ik het hier gemist. "Waarom zijn we hier naartoe gekomen?" Verbreekt Adnane de heerlijke stilte "waarom zijn we gisteren naar dat huisje gegaan?" als hij me opeens met grote ogen aankijkt begrijp ik de teken "ik heb het hier gemist, ik ben hier lang niet geweest, ik ben blij dat ik hier naartoe ben gekomen het heeft met goed gedaan"

"Na de dood van mijn vader heb ik hier voor 2 jaartjes met me broer gewoond, daarna heeft Tarik een eigen huis gekregen, ik bleef hier nog voor een tijdje maar ik kon het op een gegeven moment niet meer aan dus ben ik maar bij mijn broer gaan intrekken, maar we konden deze huis niet laten verkopen we hadden teveel herinneringen, soms kwam ik hier naartoe soms kwam tarik"

"Er is een scalpel, aan de ene kant heb je je broer aan de ene kant een kleine kind, zal je het stelen?" spoken adnane zijn woorden opeens door me hoofd heen.

Ik zal een scalpel stelen om beide te redden, maar jammer genoeg is een scalpel dit keer niet genoeg om jou, je broertje en zusje te redden, ik kan jou broertje, zusje en vader (nassim) niet van jou afnemen, ik ben geen moordenaar.

In stilte loop ik zijn kant op waarna ik voor hem hurk en zijn handen voorzichtig vast pak "Adnane" "dankjewel, dankjewel dat je mij naar me vader hebt gebracht en dat je me hier naartoe hebt gebracht, dankjewel" "geen probleem" zegt hij waarna hij zijn handen wegtrekt en zijn blik van mij afwend "dokter, er is laatste tijd iets met jou hé, je zei ookal iets over gerri, zeg wat er door je gedachtes gaan" hevig begin ik te slikken "wat verwacht je dat ik zou zeggen? Kijk wat er allemaal gebeurd, achtervolgingen, schietpartijen, moordpogingen en dat allemaal door je oom's oude partner Sharaf, en je oom doet helemaal niks, hij zegt ook niks, hij doet niet eens de moeite om er wat van te zeggen" "als dat het probleem is, het is al opgelost dus geen stress" "heb je hem vermoord?" Vraag ik terwijl ik hem in zijn ogen aankijk "ik heb wat peper in zijn mond gedouwd" lachend kijk ik hem aan "ik zei 'nooit meer doen' en heb hem gewaarschuwd, yallah gaan we die toetjes uitdelen nikh?" veranderd hij van onderwerp, "momentje ik ga ze pakken" zeg ik waarna ik opsta en naar de keuken loop.

-

Lachend loop ik met Adnane door de straten, we zijn al langs zoveel buren gegaan, die glimlach op hun gezicht en dat alleen door wat cakjes "gtiti Farida?" vraag ik geschrokken als ik haar tegen kom op de terug weg, wat heb ik haar lang niet gezien "Fikria, ben jij dat?!" "ja, gtiti hoe gaat het me je?" Zeg ik waarna ik haar voorhoofd kus uit respect, "alhamdulillah benthi, goed dat ik je tegen ben gekomen ik moet je wat laten zien wacht even!" Zegt ze terwijl ze wat uit haar tas probeert te pakken wat niet echt lukt door de aantal tasjes die ze vast heeft "Wheldi kan je dit even vasthouden" zegt ze waarna ze de tasjes aan Adnane geeft, zonder wat te zeggen neemt hij ze aan "kijk benthi kijk, dit is Nadir, 30 jaar oud" zegt ze waarna ze een foto te voorschijn haalt van een jonge-man, lachend kijk ik naar adnane "hij is lang en een best gespierde man, hij is een boekhouder, geef het een kans benthi!" algauw barst ik het uit van het lachen "gtiti ik ben al getrouwd" "met wie?!!" "mijn man" zeg ik met mijn blik op adnane gericht.

Schok, Schok, Schok zij Fikria nou echt 'mijn man' doelend op Adnane? Hmmm, zij ze dat voor de show of?...

Vandaag hebben jullie van beide een andere kant gezien, wat denken jullie? Vinden jullie dat Fikria ook zo raar doet de laatste tijd of is Adnane gek aan het worden? Hmmmm...

1475 woorden!