Black and white love

Deel 66

zonder wat te zeggen loop ik langs hem heen naar de kamer.
_______________________________________

Perspectief Adnane Mazroui:

Met gespande kaken loop ik naar mij auto to waarna ik weg scheur

"ik denk niet dat ik me zal herinneren wat ik hier heb meegemaakt, ik zal ze een bij een verwijderen, begrepen? Net als een nachtmerrie! ik zal wakker worden en alles zal voorbij zijn, ik zal van jullie afkomen, dat is alles" spoken haar woorden door mijn hoofd heen, woedend neem ik een schuine bocht.

Perspectief Firkia Benaisia/Mazroui:

Volgende ochtend:

Geschrokken sta ik op als de deur ruw word opengemaakt "opstaan!" Sist Adnane, "wat doe jij?" Sis ik met een bonkende hoofd "sta op en kleed je om" "wat doe jij?!" Schreeuw ik "je hebt 5minuten" negeert hij mijn vraag "waar breng je me naartoe?" "ik heb je nog niet gestraft voor wat je met Ebru hebt gedaan" ik wist het...

"Sta op en kleed je om!" Sist hij waarna hij de kamer verlaat, woedend sta ik op waarna ik naar de badkamer toe loop, ik poets me tanden en was me gezicht en kleed me dan in snelle outfitje om(zie omslag) ik doe nog wat concealer voor me wallen en wat highliter nadat ik dat heb gedaan smeer ik nog wat vaseline op me lippen en spuit ik nog wat parfum van guess, I mean, oké ik zit hier gevangen, maar dat betekend toch niet dat ik mezelf niet hoef te verzorgen, ik moet mijn leven weer herpakken aangezien we Adnane de gevangenis in krijgen..

Nadat ik me heb omgekleed loop ik de kamer uit en loop ik samen met Adnane het huis uit, zuchtend stap ik de auto in waarna hij wegscheurd. "Waar breng je me naar toe?" vraag ik na een dodelijke stilte "ga je me vermoorden? Ik heb je toch verraden dus wie weet" "maar wat verwachte je eigenlijk ik ben wel benieuwd, ik bedoel wat moest ik dan doen? Dus nu ik getrouwd was zou ik stil blijven en vergeten wat ik heb gezien en gehoord omdat mij broer's leven ervan afhangt?" "ik moest dus mijn lot omarmen en naar Meneer Mazroui zijn orders luisteren zodat mij geliefdes en ik niet pijn worden gedaan" zeg ik spottend "vertel het eens, wat verwachte je?" "je praat te veel" zucht hij, lachend kijk ik voor me uit "laat mij het je vertellen, kijk, ookal weet ik dat ik dood zal gaan, ik zal nooit zoiets zeggen of zoiets denken" "hmm, dus dat?" "ja dat" "je smeekte mij in het bos om jou niet te vermoorden, wat is er gebeurd? Hé? wat is er gebeurd? Wanneer ben jij zo onverschrokken geworden?" "klopt, ik smeekte je mij niet te vermoorden, maar er was een grote straf en dat is jou vrouw worden, en misschien dat ik daarom zo ben je geworden, wie weet?" "ik ben ook niet enthousiast om het feit dat ik met jou getrouwd ben!" "Oké dan, vermoord mij dan, vermoord mij, waarom vermoord je mij niet?" zuchtend kijk ik voor me uit, ah Adnane ah, ik weet waarom jij mij niet vermoord...

"Je zegt wel van die mooie woordjes, maar die betekenen niks voor mij" lacht hij "ik weet niet hoe ik jou taal moet spreken Adnane" zucht ik "je zult het leren" "dat ben ik niet van plan" "we zullen zien" "jij denkt dat het leven altijd zo is!" Sis ik "altijd zoals jij het wilt, maar zo is het leven niet helaas" sis ik "wat weet jij over het leven?" "meer dan jou" glimlach ik "uhu, zeg het eens wat weet jij?" "Nah, ookal zeg ik het, je zult het toch niet geloven" "probeer het, zal ik je helpen?" geïrriteerd kijk ik voor me uit "natuurlijk" "toen jou broer  dieven aan het oppakken was, was jij obsessed met medice boeken, je miste niks, voor wat? weet je voor wat? Hij vroeg jou 1 ding en dat is studeren en een dokter worden en jij bent er een geworden, toen je jou boeken las was je 17 en toen je je boeken uit had was je 24, je weet dus veel over he leven vind je niet?" "het leven is niet zoals hoe boeken het zeggen, het kost tijd om het leven te snappen" maakt hij zijn verhaal af "ik ben verrast, wollah ik ben echt verrast" zeg ik oprecht "je zegt nu zo iets moois over een persoon dat als het kon je diegene gelijk had vermoord" "als diegene het verdient, zul je zelfs je vijanden respecteren" zegt hij.

Zuchtend ondersteun ik mijn hoofd met mijn hand die ik op de deur heb gelegd, onbegrijpelijk kijk ik naar Adnane die opeens volop gas geeft waarna ik mijn hand weg doe, "wat gebeurd er?" vraag ik "kan je wat rustiger rijden! wat is er aan de hand!" Als ik merk dat hij via de spiegel naar achter kijk kijk ik ik ook waar ik een zwarte auto achter ons zie volgen "wie zijn dat? Wat is er aan de hand?!" geschrokken dek ik mijn hoofd als ik pistool geluiden hoor "wat gebeurd er?!" "dek je hoofd dek je hoofd!" Zegt Adnane terwijl hij zijn gordel los doet en zijn wapen pakt  "houd het stuur vast!" "hoe wil je dat ik dat doe ben je gek?!" Zeg ik paniekerig, "hou vast!" Schreeuwt hij, geschrokken houd ik het stuur vast waarna Adnane uit het raam paar keer met zijn pistool schiet "Adnane, wat gebeurd er!" huil ik, als Adnane weer het stuur overneemt geeft hij me zijn wapen "schiet!" "ben je gek Nooit!" "Schiet!" "hoe moet ik schieten!" "hou je hoofd laag" zegt hij terwijl hij het raam voor me open doet, als ik uit het raam kijk en er een kogel mij kant op komt laat ik de wapen geschrokken vallen waarna Adnane mij terug trekt, "aahhhhh" gil ik van angst, bang dek ik mijn hoofd, Adnane zijn hand zit nog steeds op mijn hoofd als deking.

"Zitten ze nog steeds achter ons aan?" Vraag ik als we in een bos achtig iets aankomen "wat willen deze jongens van jou Adnane!" "Oh my allah help ons hier uit" huil ik als ik weer schoten hoor, "stap uit" zegt Adnane als hij midden in het bos stopt, zonder twijfel stap ik uit waarna hij mijn hand vast pakt en het bos in rennen "lopen" zegt hij terwijl hij me mee trekt."hoelang gaan we nog lopen" huil ik "zolang je maar wilt leven" "ik heb geen kracht meer, wat hebben deze jongens met mij te maken!" "wil je dat aan ze vragen?" Sist hij "ik heb geen kracht meer Adnane! ik kan niet meer" Zeg ik buitenadem "lopen!" Zegt hij, geschrokken kijk ik hem aan als hij me om zijn schouder gooit

"Adnane, Adnane laat me los!"

Drama, drama, drama...

1135 woorden