Black and white love

Deel 35

"geloof me jou leven besparen kost me een hele fortuin" zegt hij waarna hij zijn zonnebril opzet en de auto instapt.
_______________________________________

Perspectief Firkia Benaisia/Mazroui: zuchtend stap ik uit als we bij een enorme gebouw terecht komen. "Nou volgende keer doe je het zelf hoor" zegt hij als hij mijn koffers van de kofferbak heeft gepakt " Ik had sowieso geen beleefdheid van je verwacht hoor" zeg ik waarna ik mijn koffers ruw uit zijn handen pak en ze mee rol naar het Appartementen complex. Met een geïrriteerde blik loop ik hem achterna naar zijn appartement, als we zijn appartement inkomen worden we algauw verwelkomd door zijn kitten die ik laatst ook op de boederij zag waar ik gevangen werd gehouden. Algauw hurkt hij naar het kittentje toe waarna hij haar aait, met een verwarde blik kijk ik naar het Appartement, als je binnen komt heb je links een deftige, houten/glazen trap en midden in de kamer hangt een bokszak rechts heb je een enorme  2 persoonsbed met aan allebei de kanten een houten nachtkastje en nachtlampje daarnaast heb je de badkamer en daar tegenover heb je een enorme glazen raam met een deur die lijd tot het balkon.

"Waar is de keuken? En woonkamer?" Fluister ik geschrokken "Yallah kom binnen" zegt hij waarna hij de deur achter me sluit "geen geluiden maken die ik niet wil, daar is de slaapkamer, daar is de badkamer, veel geluk met je nieuwe huis en nieuwe leven" zegt hij waarna hij op me afkomt, bang zet ik stappen naar achter waarna ik tegen de koude muur aankom, lachend  zet hij de verwarming wat lager op de tablet die op de muur hangt, met grote ogen kijk ik hem aan als hij gevaarlijk dicht bij komt met zijn gezicht "Wat ben je toch verlegen" zegt hij waarna hij zijn linke hand op de muur zet  ongemakkelijk kijk ik weg "ik hoor je hartslag zelfs van hier" zegt hij waarna hij ook zijn rechte hand op de muur zet waardoor ik geen kant meer op kan, bang sluit ik mijn ogen waarna ik ze algauw open, oh allah help mij hieruit! "Waar is die behendigde dokter?" Zegt Hij lachend "hé? waar is ze naartoe gegaan?" Zegt hij terwijl hij oogcontact probeert te maken "niet bang zijn, ik ga je niet opeten hoor" zegt hij waarna hij zijn handen van de muur afhaalt "raak me niet aan" zeg ik kalm algauw loop hij weg waarna hij nog wat frutselt aan een kastje in de gang en dan het appartement verlaat. Als ik de slot van de deur hoor ren ik naar de deur toe waarna ik gefrustreerd aan de deurklink zit, flikker! Hij heeft me opgesloten!

Gefrustreerd gooi ik me haren naar achter. Met me handen in me zij loop ik rondjes door het Appartement heen gelijk loop ik naar de badkamer toe waar ik een glazen douche zie een nogal deftige wasbak en een spiegel, geschrokken kijk ik rond me heen, nooit dat ik hier ga douchen! Het is hier gewoon verdomd open! Woedend gooi ik me jas op het bed waarna ik de korte trap op loop naar boven algauw zie ik een nogal nette woonkamer met een keuken, als een gek begin ik de keukenlades te openen, als ik de juiste lade heb gevonden pak ik er een scherpe mes van waarna ik naar beneden loop. Verveeld ga ik met de kitten spelen, waarna ik hem/haar wat eten geef en dan denkend op de grond ga zitten met me rug tegen het raam aan, denkend pak ik de mes, algauw voel ik de tranen opkomen.

Perspectief Mohammed Al Mohamadi:
Terwijl ik de laatste knopen van me blouse dicht knoop hoor ik Nisrine aan de telefoon schreeuwen "wat is er?" Vraag ik "omdat gisteravond de politie binnenvalde is alles doorgelekt naar de pers " "wat zeggen ze allemaal?" Zucht ik "ze zeggen dat het een gedwongen huwelijk is en dat de broer van de bruid een politieagent is blablabla maar we moeten nu dus een oplossing zien te vinden" met een opgetrokken wenkbrauw kijk ik haar aan "Wat bedoel je?" "Nou als we gewoon ergens in een restaurant een famillie diné hebben en de pers uitnodigen kan Fikria misschien uitleggen dat het geen gedwongen huwelijk is en dat ze gelukkig is en met haar eigen wil trouwde" aandachtig luister ik naar haar idee "en jij word met rust gelaten, want als ze verder grafen, komt er denk ik niet iets positiefs uit" "oké, regel jij dat dan" zeg ik waarna ik geïrriteerd wegloop.

Perspectief Firkia Benaisia/Mazroui:
Terwijl de tranen over mijn wang rollen speel ik met het mesje waarna ik me tranen weg veeg.

Flashback 16 jaar geleden (2004) :
Trots loop ik met de koffie in mijn handen naar mijn vader toe "oh mijn mooie dochter heeft koffie voor haar vader gemaakt" zegt mijn vader met een glimlach, glimlachend geef ik hem het kopje koffie waarna hij er sleurpend een slok van neemt, lachend kijk ik hem "hmmm, heerlijk! Shoukran benthi" zegt hij waarna hij de kopje koffie op tafel neerlegt, "Kom naar papa" zegt hij terwijl hij op zijn schoot klopt, algauw spring ik op zijn schoot "ik hoop dat ik ook jou koffie kan drinken tijdens je handvraging" zegt hij tterwijl hij me wangen streelt en er een kusje opgeeft "ik ga niet trouwen papa! Ik ga je nooit verlaten!" Zeg ik terwijl ik me armen om heen sla "maar dat is niet toegestaan in de islam benthi" sipjes keek ik hem aan "geef terug!" Schreeuwde mij zus tegen mijn broer Tarik, "geef!" Schreeuwde ze terwijl ze haar chocolade probeerde af te pakken, lachend keek ik ze aan zaten ze nou ruzie te maken om chocolade?
"Tarik pak mijne maar in me kamer ik  lus het toch niet" "Ja Yallah geef" siste Soukaina waarna ze de chocolade ruw uit zij handen pakte en als een gek wegrende, " offer jezelf voor niemand op, ieders gevecht is voor zichzelf" zei mijn vader "ookal is het je broer of zus, op een dag wordt dit offer een last voor je schouder"

Einde Flashback.

Het geluid van de mes die ik liet vallen maakte me geschrokken wakker, hoe ben ik in slaap gevallen?

Met het mesje in me handen loop ik naar het bed toe waar ik het mesje onder de kussen neerleg, als ik merk dat ik helemaal zweet loop ik de douche in waar ik onder de warme douche stap. Huilend begin ik tegen te de zwarte muur te slaan en begon ik mezelf hevig te schrobben met zeep.

Als ik zijn hoofd zie kijk ik hem voor even geschrokken aan waarna ik de damp op het glas afveeg met mij natte handen "wat doe je?! Ga weg!" Schreeuw ik, gelukkig zie je alleen mijn hoofd en niet mijn  lichaam de onderkant van de douche is namelijk bedekt met een simpel decoratie glas (hoop dat jullie snappen wat ik bedoel.) Waardoor je niks kan zien

Snel wikkel ik een handoek om me heen waarna ik woedend naar hem toe loop "waarom the fuck kom je zomaar naar binnen zonder geluid te maken of aan te kloppen!" Schreeuw ik woest. " Dit is mijn huis, ik kom binnen op de manier hoe ik wil" zegt hij waarna hij zich naar me omdraait "ik ga me niet wennen aan jou, jij gaat wennen aan mij" zegt hij " waarom zal ik aan jou wennen?" Schreeuw ik ongelooflijk "vertel! Waarom zal ik me aan jou wennen! Jij bent geen persoon om aan te wennen!" Schreeuw ik "kijk even naar jezelf! Je bent ongelofelijk!" Schreeuw ik "je kunt in geen enkele beschrijving passen, zo ongelofelijk ben je!" Schreeuw ik woest. "Allah, is dat zo?" Zegt hij aardig kalm "Ja!" Sis ik "heb je ooit in de spiegel gekeken? Kijk even naar jezelf, je bent helemaal in het zwart gekleed, je huis is zwart, en je hart? Die is ook zwart! Alles is zwart! Schreeuw ik woest "je weet niet eens wat respect is!" Schreeuw ik "er is geen eens een een deur in je badkamer! Want meneertje heeft geen respect" sis ik kwaad "ik heb ook gezien hoe je tegen jou zusje en moeder praatte, ongelofelijk! je kon niet eens een goede woord tegen ze zeggen!" "je hebt geen genegenheid of iets!" schreeuw ik woest. "dus?" Zegt hij lachend "is er iets of iemand in dit leven waar je van houd?" Zeg ik dit keer aardig kalm.

1420 woorden, wat een uitbarsting van Fikria, wat vinden jullie heeft ze gelijk?