Black and white love

Deel 103

ik Fikria Benaisa die White is is gevallen voor Adnane Mazroui die Black is.
_______________________________________

Perspectief Fikria Benaisia/ Mazroui:

Als ik de douche uitstap doe ik een badjas aan en loop ik naar de wasbak waar een spiegel bovenaan hangt, met me hand ga ik over de beslagen spiegel heen.

"Ik ken mijn zoon, als hij iemand verlaat zal hij nooit naar diegene terugkeren" spoken Rania de woorden in mij hoofd.

Als ik in de spiegel kijk, kijk ik geschrokken naar mezelf, enorme wallen, opgezwolle rode ogen.

-

Met een handoek om me haar gewikkeld en een witte badjas die -net niet tot me knieën valt- loop ik de trap op naar beneden, als ik beneden aankom hoor ik enorme gebonk aan de deur "doe de deur open!" hoor ik Adnane's stem, geschrokken kijk ik naar deur waarna ik het niet kan laten om te glimlachen 'hij is gekomen' fluister ik.

Als ik me realiseer waar ik mee bezig ben schud ik snel alle gedachtes van me af en verander ik mijn glimlach in een serieuze blik, voorzichtig loop ik naar de deur "wat doe jij hier!" zeg ik zonder de deur open te doen "doe open Fikria" hoor ik hem kalm zeggen, met me hand op me hart kijk ik naar de gesloten deur "ik ben niet bescikbaar, nogmaals wat doe je hier!" lieg ik "Open! Open zei ik, we moeten praten!" Zegt hij met wat woede in zijn stem "er valt niks te praten Adnane!" "Wil je dat ik deze deur breek?! Ik zei doe open!" Zegt hij waarna hij op de deur begin te bonken, geschrokken neem ik wat stappen naar achter 'hij zal het breken Fikria en dat weet jij donders goed' fluister ik waarna ik naar boven ren en me snel omkleed in een simpele hoodie met een jongingsbroek.

ondertussen staat Adnane denk ik op ontploffen, achja geduld is een schone zaak.

Perspectief Adnane Mazroui:

"Doe open!" Schreeuw ik "wat is dit nou weer voor lawaai, ik bel de politie!" Hoor ik achter me, geïrriteerd draai ik me om waar ik een oud stelletje zie staan " wat is er aan de hand" "niks aan de hand, nergens om je zorgen te maken mij vrouw is daar binnen" "heb jij ooit die deur zo voor mij gebroken?" Zegt het oude vrouwtje, nadat ze wat hebben zitten discuseren zijn ze eindelijk weg gegaan. "Open die deur!" Schreeuw ik waarna ik geïrriteerd op de deur bonk.

Perspectief Fikria Benaisia/ Mazroui:

Met een enorme snelheid loop ik de trap op als ik Adnane weer hoor bonken op de deur, als ik in de spiegel kijk die in de gang hangt zie ik dat me haren nog in de handdoek gewikkeld zijn, jeetje al die haast.

"Wat is er wat wil je?" Kom ik met de deur in huis als ik de deur open doe en oog in oog met Adnane kom staan "wat doe jij hier?" "ik wou dus precies het zelfde vragen, wat doe jij hier?" Als het alarm opeens afgaat kijk ik geïrriteerd voor me uit "wat die alarmnummer nou! 10, 0, 7, 8" als die uit is richt ik me blik weer op Adnane "ik had jou toch gezegd deze meid niet te vertrouwen!" "was jij niet degene die zei dat ik weg moest gaan?" woedend kijkt hij me aan "je zei dat ik moest gaan waar ik naar toe wou, dus wat is het probleem?" "je kunt hier niet blijven" voor even verdwaal ik zijn bruine ogen waarna ik me algauw herstel "jij kan niks bepalen voor mij, ik kan blijven waar ik wil begrepen? En nu wegwezen voordat ik de politie bel" voor een lange tijd starten we elkaar aan, er heerst een enorme stilte.

Niet gaan, ik zal het koud krijgen, ik zal vallen

"Ga!" Sis ik, oogrolend kijk ik naar hoe Adnane wegloopt, boos klapt hij het hek dicht waarna hij zijn auto instapt en weg scheurt, of ik verbaasd ben? Totaal niet, wat dacht ik dat hij voor mij zal blijven? In je dromen Fikria, hij heeft je verlaten en hij zal nooit terugkeren naar iets wat hij heeft verlaten. Zuchtend doe ik de deur dicht waarna ik met ingehouden tranen naar de woonkamer loop.

-

20:00 :

"Fikria!" "Fikria!" hoor ik een vrouwenstem schreeuwen, geschrokken word ik wakker. Ik was op de bank in slaap gevallen, mijn handoek die ik om haar had gewikkeld ligt op de grond en me outfit is helemaal verkreukeld, niet dat het me boeit.

"En hoe gaat het lieverd, al wat beter?" Vraagt Ebru waarna ik recht op ga zitten en me kleding recht strijk "heb je honger?" "Neej, maar ik heb wel denk ik alle koffie die in dit huis zat opgedronken" lachend kijkt ze me aan "bsahtek lieverd" "je hebt het tegen mij broer gezegd of niet Ebru" verander ik van onderwerp waardoor haar glimlach algauw verdwijnt "ik kan niet tegen hem liegen, hij heeft altijd door, hij bleef me onderdruk zetten dus ik zei dat je ruzie had met Adnane en dat je voor een paar dagen bij mij zal verblijfen" "isgoed, hij is trouwens gekomen" "wie? Tarik?" "nee, Adnane" geschrokken kijkt ze me aan "hoe heeft hij mijn huis gevonden?!" "hij heeft een app waarmee die mij kan volgen" "een app waarmee die je kan volgen? Fikria, jij moet zo snel mogelijk van deze flikker afkomen dat weet je wel toch?" geschrokken kijk ik haar aan "ik begrijp het Ebru, hij is slecht, zijn famillie is slecht. Alles komt me al even te veel aan hoor ik hoef het niet steeds aan te horen!" zeg ik terwijl ik de tranen alweer voel opkomen "ik begrijp het, je bent nog steeds nogal prikkelbaar. Ik ga me even omkleden boven" zegt ze waarna ze wegloopt.

"Nee, je begrijpt me niet, niemand begrijpt mij"  "ik miss hem zo erg" huil ik waarna ik me hoofd in me handen graaf en de tranen over me wang laat rollen.

Perspectief Adnane Mazroui:

Met gemengde gevoelens open ik de chat van mij en de dokter, net wanneer ik op het bel icoontje wil bellen klik ik de chat hoofdschuddend weg waarna ik naar het prachtige uitzicht kijk van het restaurant.

Als Haitam voor me komt zitten schenk ik hem water, "ik wist dat ik je hier kon vinden" lachend kijk ik hem aan "wat is er meneer aanklager, kom je me arresteren?" "nee, maar dat kan wel elk moment gebeuren" "daar twijfel ik ook geen moment aan" "Sharaf kan zowel dood of levend niet gevonden worden, interessant hé? Ik heb het idee dat jij hem hebt vermoord en ergens hebt begraven. Maar wat ik niet begrijp is, hoe heb je dat allemaal zo snel voor elkaar gekregen" komt hij ter zake"er zijn 2 opties, of je zoekt het antwoord op de verkeerde plek of je stelde de verkeerde vragen" grijns ik "jij kan beter meneer aanklager, ik vertrouw erop" "zijn jij en Fikria uit elkaar?" Veranderd hij van onderwerp, "wie vraagt dat? De aanklager Haitam Mazroui of-" net wanneer ik me zin af wil maken kapt hij me af "zijn jullie uit elkaar?" Lachend kijk ik hem aan "je politie agent vroeg mij precies het zelfde" zeg ik waarna ik wat water voor zelf schenk "ik heb mijn zwijgrecht gebruikt" algauw barst hij uit lachen "zwijgrecht?" Ik knik "ik vraag me af hé, hoe kan jij iemand verlaten als diegene van je houd?" "Bedoel je de dokter?" "wie anders?" zegt hij waarna hij achter over leunt "weet ik niet, er zijn er namelijk zoveel" zeg ik sercasties "ik verlaat de mensen die van mij houden en waarvan ik houd toch?" "ja, maar de vraag is waarom?"  "Ik verlaat de mensen waarvan ik hou omdat ik black ben" zeg ik waarna ik naar voren leun "ik verlaat de mensen die van mij houden omdat ik een monster ben, hoelaat is het?" algauw kijkt hij op zijn horloge "9 uur" zonder wat te zeggen loop ik weg. 9 uur, tijd voor de monster om aan zijn zondes te denken.

1315, Oeii. Een emotionele Adnane, dat is wel nieuw.

Wat bedoelde Adnane eigenlijk allemaal, Is hij echt een monster? Is hij echt zo Black als hij denkt dat hij is? Waarom heeft hij Fikria verlaten? Omdat hij een monster is? Omdat hij Black is?..

Waar wilde Adnane over praten? Waarom ging die naar Fikria toe?..

1395 woorden