Black and white love

Deel 31

''yallah neem hem mee en wegwezen!" sis ik als ik merk dat hij geen antwoord gaat geven.

_______________________________________

Perspectief Fikria Benasia: ''oke ik snap dat het moeilijk te geloven is voor je maar ik ben ook niet perfect, jou zusje is niet een perfecte persoon Tarik, ik kan ook fouten maken, alsjeblieft Tarik ik ga trouwen omdat ik van hem hou, ik smeek je, zoek niet naar een reden'' ''asjeblieft'' smeek ik ''je ogen vertellen heel wat anders, zusjelief'' voor even kijk ik hem geschrokken aan waarna ik me algauw herstel, hou je sterk Fikria, je doet dit niet voor de lol! je doet dit voor de veiligheid van jou geliefde! 

terwijl hij met zijn handen mijn gezichtje vastpakt kijk ik hem met ingehouden tranen aan ''er is een Fikria voor mij die schreeuwt ''help mij hieruit, haal mij hier weg!'' ''broerlief-'' algauw kapt hij me af ''Fikria dit ben jij niet, dit ben jij niet zusjelief'' zegt hij terwijl hij mij wangen streelt met zijn duimen ''asjeblieft broerlief'' krijg ik er maar net uit, ik wil nu zo graag zijn armen in springen en vertellen dat hij me hier weg moet krijgen, dat ik dit allemaal niet wil, dat ik me niet veilig voel maar tevergeefs, ik moet dit doen! ik doe dit voor hem! ik kan niet weg gaan en hem in levensgevaar zetten.

Als iemand binnenkomt laat hij me gelijk los, nieuwsgierig draai ik me om waar ik de aanklager zie ''we waren nog aan het praten aanklager'' zegt Tarik ''Mvr.Fikria'' zegt hij dan waarna hij mank naar mij toe komt lopen, er is duidelijk iets aan zijn been..

''Ik ben aanklager/advocaat Haitam Mazroui'' stelt hij zich voor ''Tarik zou je ons alleen willen laten?" zegt hij dan tegen mijn broer waarna hij algauw de keuken uitloopt, als ik een traan voel opkomen veeg ik het snel weg, ''lusiter, ik ken deze famillie daar binnen heel goed!'' zegt hij nogaal kwaad ''ik weet heel goed wat zij allemaal instaat zijn om te doen'' aandachtig kijk ik hem aan ''je kunt me vertrouwen, ik kan jou hier levend uithalen als je wilt nu zelfs! en niemand zal pijn worden gedaan, het enigste wat ik nodig heb is dat je me de waarheid verteld" ''kun je het nu asjeblieft vertellen? word je hier met bedwang gehouden?" vraagt hij kalm algauw voel ik de tranen opkomen, hard sla ik op de keukeneiland ''allah yarebi'' fluister ik '''Aanklager, ik heb dit ook al proberen uit te leggen aan mijn broer, ik trouw met hem omdat ik op hem gevallen ben!" zeg ik met een trillende stem, mij stem is gwn bijna weg van al het gehuil, uitleggen en geschreeuw. ''het is allemaal mij fout, ik kon niet met hem praten ,ik kon het hem niet uitleggen, hij heeft alle recht om boos op me te zijn maar geloof me, er is niks meer dan dat'' zeg ik met ingehouden tranen ''isgoed, laat het zo zijn Mevrouw'' ''Aanklager'' hoor ik de stem van mij broer voordat hij binnen komt ''wat gaan we doen aanklager?" vraagt hij ''we vertrekken'' zegt hij ''er is hier geen illegale situatie'' legt hij uit terwijl hij mij aankijkt ''ik denk dat iedereen zijn antwoord heeft gekregen'' zegt Adnane die net aankomt lopen ''we hebben nu een bruiloft die we moeten afmaken, als je hier wilt blijven als Fikria de broer kun je blijven anders kun je gaan en de Aanklager zijn tijd niet verspillen'' zegt hij terwijl hij naar de aanklager kijkt ''kom je nou met me mee of niet?" zegt Tarik, zuchtend kijk hem aan ''Tarik, asjeblieft! nee ik kom niet mee'' zeg ik zuchtend, hoevaak moet ik nog uitleggen dat ik niet mee kom?! voor een lange tijd heerst een dodelijke stilte, met gespande kaken kijkt Adnane de aanklager aan. Zijn ogen spreken boekdelen, je zal denken ''tja ze zijn vijanden, hij is een crimineel en hij is een aanklager he is black en he is white'' maar nee, er zit meer achter...

Terwijl de tranen over mijn wang rollen loopt mij broer weg, voor even kijkt hij me aan waarna hij me een teleurgestelde knikje geeft, trillend bijt ik op me lip om niet uit huilen uit te barsten, als de aanklager langs Adnane loopt staart hij voor een lange tijd in zijn ogen ''wij zien elkaar nog'' sist hij waarna hij wegloopt, Adnane integendeel veroerd zich geen vin. Als ze uit de keuken zijn vertrokken bast ik uit tranen waarna ik tegen de keukeneiland aanleun ''Broerlief'' huil ik, mijn luide gesnik houd ik tegen door mijn hand op mijn mond te zetten ''het ziet eruit dat je broer je niet wilt zien trouwen'' zegt die hufter ''wat denk jij?! wat weet je wel en wat weet je niet over mij, jij weet niks over mij!'' huil ik woedend terwijl ik hem woedend op zijn arm sla voor even kijkt hij van zijn hand naar mij, terwijl de tranen over mijn wang rollen kijk ik hem aan ''weet jij wie die man is? die man is niet alleen mijn broer maar ook mijn vader'' huil ik ''begrepen? mijn vader! die zijn kleine zusje altijd naar school bracht, een veilige, normale leven gaf/ hij is niet alleen mijn broer maar ook mijn vader!" huil ik ''hij heeft zijn dromen voor mij opgegeven..'' huil ik nog harder ''en is voor mij een politieagent geworden.. begrepen?'' ''maar ik was de enige die hem nooit had teleurgesteld in al deze jaren en vandaag heb ik hem zwaar teleurgesteld door jou!" sis ik kwaad ''maar hoe kan jij zoiets begrijpen? ik vraag me af of jij ooit iets hebt opgegeven voor iemand!" schreeuw ik woest ''ik zal deze vraag beantwoorden, nee!" schreeuw ik waarna ik wegloop ruw pakt hij me bij me arm waarna hij me terug trekt ''raak me niet aan! wees eens een man voor 5minuten!" schreeuw ik ''het doet pijn, laat los!" huil ik ''laat me mij gezicht wassen, laat me los'' huil ik ''laat me los..'' tot mijn verbazing laat hij me los waarna ik huilend de keuken verlaat.