Black and white love

Deel 29

''is de trouwofficier er?" vraagt Hassan.

_______________________________________

Perspectief Fikria Benaisia: als ik me trouwjurk aan heb gedaan wat je niet eens meer een trouwjurk kunt noemen zak ik huilend op de grond waarna ik met me hand op me knieën leun. Terwijl de tranen over mijn wangen rollen kijk ik door de kamer heen, de kamer waar ik vanaf nu in moet leven ''mijn kamer'' die ik nu met mijn ''echtgenoot'' moet  leven, hoe raar is het leven? normaal zal dit de gelukkigste dag zijn van mijn leven, normaal zou ik hier nu zijn met die liefde van mij leven, Souhail. Maar nu? nu zit ik hier met een monster, een psychopaat die ik niet ken, een psychopaat die mij telkens commandeert en bedreigt. Huilend barst ik uit tranen, oh my allah help mij hieruit , verlos mij uit deze levende hel.

Als ik de deur open hoor gaan kijk ik gelijk op waarna ik hem zie binnen komen. Als hij naar mij toe komt lopen sta ik gelijk op, ongemakkelijk kijk ik weg, zwijgend pakt hij een stukje van mij jurk waarna hij me aankijkt ''je schoonmoeder zal van je houden'' zegt hij sercasties ''zie je mij boeien?'' huil ik ''alsjeblieft, is er geen andere weg'' barst ik uit tranen ''asjeblieft ik smeek je''  ''asjeblieft, kijk je gaat nu met een vrouw trouwen waar je niet eens van houd en ik ga trouwen met een man waarvan ik niet hou, je gaat niet alleen mij leven verpesten maar ook de jouwe Adnane'' huil ik ''waarom zou je zo iets doen?" vraag ik door me tranen heen ''asjeblieft doe dit niet, kijk als we elkaar ergens hadden ontmoet zouden we elkaar niet eens aankijken Adnane'' zeg ik terwijl ik hem in de ogen aankijk ''het is onmogelijk voor ons om in de zelfde kamer te ademen, wij zijn zo verschillend, asjeblieft, doe dit niet. Is er geen andere weg?"  smeek ik ''alsjeblieft doe dit niet, alsjeblieft'' voor even leek het alsof ik een andere Adnane voor me zag.. het leek aslof hij alles stop wou zetten, alsof hij spijt had, aslof hij ook gevoelens had... maar ik verblinde me.. ik had het gehoopt maar nee..  ''wat niet dood, maak je sterk, maak je geen zorgen'' zegt hij emotieloos waarna hij het bruidsboeket van bed pakt, like is said i was just dreaming, a white Adnane is not possible..

''ik ga gek worden, ik ga gek worden'' huil ik terwijl ik met me handen me hoofd masseer. Als hij het boeket aangeeft neem ik het huilend aan, ruw pakt hij me pols en sleurt hij me de kamer uit. 

Hand in hand lopen we de trap af, ik ben fysiek en mentaal gebroken, hoe meer treden we aflopen hoe duizeliger en misselijker ik word. Elke keer als ik een treden afloop begin ik te beseffen dat er geen uitweg is, het is officieel ik Fikria Benaisia moet trouwen met Adnane Mazroui. Is dit waar ik mijn leven voor hebben moeten streden, heb ik zoveel moeten mee maken om dit te verdienen? ze zeggen ''na moeilijke tijden komen makkelijke tijden'' waar zijn die makkelijke tijden? waar zijn die mooie tijden? ik ben moe, ik ben uitgeput, wat heb ik gedaan om dit te verdienen? is geluk mij niet gegund?

Als we beneden aankomen begint iedereen te klappen, hoe dichter bij ik kom hoe luider het geluid, hoe luider het geluid, hoe meer ik besef, hoe meer ik besef hoe gekker ik word.

''hier zijn de tortelduifjes, laten we beginnen'' zegt Mohammed terwijl hij naar de trouwtafel loopt. wie had dit gedacht, van liefde naar haat, niet van haat naar liefde nee van liefde naar haat. Zo zie je maar dat iedereen 2 faced is wie had nou gedacht Mohammed die een eigen ziekenhuis heeft, patiënten een nieuwe leven geeft, mensen hun leven red ook mensen hun leven ontneemt?

voor even blijf ik hem aanstaren, met een gebroken, teleurgestelde, boze, verdrietige blik kijk ik hem aan. Met moeite loop ook ik naar de tafel waar de trouwofficier al klaar zit '' wist je dat ik jou als mij vader zag?'' sis ik ''ik dacht dat jij op het minst een even goede persoon was als hem'' ''wie met mensen deelt, geeft hun hoop '' zeg ik met ingehouden tranen ''maar jij bent een moordenaar, jij hebt mij vermoord toen ik leefde, flikker!'' sis ik waarna ik me omdraai om weg te lopen ''benthi'' zegt hij dan, kwartslag draai ik me hoofd naar hem toe ''ik zal dankbaar zijn als ik jou was benthi'' sist hij in me oor gelijk draai ik me naar hem om met me kiezen op elkaar kijk ik hem aan ''misschien geef ik je wel meer dan dit, er is een wonder in dit huwelijk, yallah, yallah'' zegt hij emotieloos, waar is de mohammed die ik ken? waar is de mohammed waar ik jaren mee heb gewerkt? waar is de mohammed die ik als vader heb gezien? ''wees verstandig zodat je niet pijn word gedaan'' met me kiezen opklaar loop ik weg ''ik denk dat we het nog niet hadden gezegd maar ik ben de getuige'' zegt hij dan. waarna hij plaatst ''dankjewel Geri, Hassan kom hier jij bent getuige van Fikria'' zegt Adnane waarna hij ook plaats neemt. 

Perspectief Ghizlan Mazroui: 

''is dat wijf gek ofs wat heeft ze met haar jurk gedaan?" zegt Souhaila, mijn nicht. ''ik denk dat ze een geweldige meid is hoor'' zeg ik terwijl ik haar aankijk ''ze is ook nog eens een prachtige meid'' zeg ik ''laten we beginnen'' zegt de trouwofficier''

Perspectief Tarik Benaisia: Tering zooi man we zijn al zo lang onderweg maar nog steeds niks allemaal door die tering ongeluk, woedend begin ik gas te geven ''rustig we zijn er al ga hier rechtsaf'' zegt Haitam. Als ik rechtsaf ga kom ik voor een gigantische huis waar 2 bewakers voor het hek staan.

Perspectief Fikria Benaisia: ''jij dochter van Yassin El Banaisia , Fikria El banaisia, acepteer jij Adnane Al Mazroui als jou man zonder ene bedwang of geweld?" zegt de trouwofficier

''zonder ene bedwang en geweld'' herhaalt mijn hersenen meerde keren, je moest eens weten.. met gespande kaken kijk ik voor me uit, het is stil, je kunt zelfs een speld horen vallen ''Mevrouw Benaisia accepteer jij Adnane Mazroui als jou man?" zegt de trouwofficier weer gelijk kijk ik hem aan.

Perspectief Tarik Benaisia: met luide sirenes rijden we aan, woedend open ik de portier waarna ik naar het hek toe loop ''open het hek!" schreeuw ik waarna het algauw word geopend algauw word ik tegengehouden door een paar bewakers ''wie bent u?" "TARIK BENAISIA WEGWEZEN" schreeuw ik waarna ik richting het huis loop.

Perspectief Fikria Benaisia: ''Fikria'' zegt Adnane, woedend kijk ik hem aan ''gaat het schat? ben je ziek Habiba?" zegt hij, met me kiezen op elkaar kijk ik hem aan. 

''officier zelfs ik ben moe geworden, we moeten haar even met rust laten. Mijn prachtige dochter je zal nu wel een antwoord moeten geven, waarom is het zo moeilijk?'' zegt hij met een waarschuwende blik, waarom is het zo moeilijk? did he really say that?....

1195 woorden. Morgen in Sha allah weer een deeltje als het me lukt X