Black and white love

Deel 42

waarna ik huilend de trap naar benden op ren
_______________________________________

Perspectief Firkia Benaisia/Mazroui:

Trillend kijk ik naar mijn bebloedende handen, even leek het alsof ik niet meer kon ademen, ik voelde me misselijk en duizelig, hevig begon ik naar adem te happen "w-wat heb ik gedaan, wat heb ik gedaan" huil ik terwijl ik vol ongeloof naar mijn bebloedende handen kijk.

"Welkom in onze groep, nu ben je een van ons" spookt zijn emotieloze stem door mijn hoofd heen " bijna, bijna en je was een moordenaar" huilend zak ik door me knieën heen waarna ik hard op de grond val, terwijl de tranen over mijn wang rollen kijk ik levenloos voor me uit, allemaal zijn schuld! Door hem ben ik zo geworden! Door hem!

Als een gek begin ik me handen te wassen "was zolang je maar wilt" geschrokken draai ik me om "maar elke keer als je je ogen sluit zie je deze bebloedende handen" "laat me met rust!" "Schoonmaken is wel genoeg geweest nu, lopen we gaan" zegt hij "waarnaartoe?!" "Lopen!" Zuchtend loop ik achter hem aan "elke stap die je neemt, elke vraag die je vraagt zal jou in de problemen zetten" "je moet het mij vertellen Adnane, waar breng je me naartoe?" "Ik had gehoopt dat je gewoon stil zou zitten en geen kwattekwaad zou uithalen" zegt hij waarna hij de lift instapt.

"Ga je zo auto rijden? En wat als je bloeddruk daalt en je het stuur niet meer kunt bedienen? Wil je ons vermoorden ofs?" Zeg ik paniekerig "we zullen zien" pijnlijk houd ik mijn hoofd vast.

Gebroken kijk ik Souhail aan die met een paar agenten aan het praten zit, hij zit helemaal onder de wonden. Gauw verbreek ik de oogcontact en stap ik de auto in, huilend kijk ik hem aan "Heb ik jou verteld hem aan te kijken? Nee dat heb ik niet, je zou deze jongen moeten vergeten" sist Adnane waarna hij de auto start en wegscheurd "kan je mij vertellen hoe ik dat moet doen? ik kan dat niet, zelfs als ik dat doe, kan mijn hart dat niet, ik hou van die man! Begrepen?" schreeuw ik "maar op een dag op een dag komen we van jou af!
ik zal een prachtige gezin voor mezelf opbouwen en Souhail zal mijn man zijn, begrepen?" Geschrokken floept er een gilletje uit mijn mond als hij een ruwe schuine bocht neemt waardoor de auto bijna weg gleed "let op je woorden dokter! Dit is de laatste keer dat ik dit zeg, je zult nadenken over wie ik je vertel om over na te denken, je zal houden van degene van wie ik je zeg dat je moet houden, je hebt geen hart of geest oké? je doet wat ik zeg! ik zal beslissen welke richting jij neemt en welke stappen jij neemt!" "Ben jij een psychopaat ofs?! Wtf denk je dat je aan het doen bent? Alhamdullilah ten alle tijden, ik heb mijn hart, mijn hersenen en mijn rechten!" Schreeuw ik "jou lot en jou leven zitten in mijn handen!" Schreeuwt hij met zijn tanden op elkaar, voor het eerst dat ik zijn witte, rechte tanden zie."Als ik jou was zal ik je gedragen" sist hij.

"Waar gaan we naartoe?" "Ik vroeg jou wat! Antwoord! Waar breng je me naartoe?" Schreeuw Ik "naar Jehenemma(hel)" what the fuck "je doet dit expres hé, je geniet er van! Je geniet er gewoon van om mij bang te maken!" Sis ik "optimisme verblind de ogen dokter, de joune zien niks meer nu" "je hebt een fout gemaakt en ik ga jou nu straffen" "wat ga je doen?"

"Waarom zijn we hier naartoe gekomen?" Vraag ik als we bij dat rot villa aankomen "vanaf nu gaan we hier leven" met grote ogen kijk ik hem aan " ik denk dat die pijn van je wond naar je hersenen is gestegen, hier leven is als een hel voor mij! Breng mij naar dat appartement!" "jij weet nog niet wat er allemaal met jou gaat gebeuren, vergeet niet dat stilte soms sneller verdoofd dan geschreeuw, wanneer jij denkt dat iets het oplossing is voor je problemen word het een problemen, kijk maar, de deuren van jou hel zijn geopend voor je" zegt hij waarna hij de auto uitzet en me aankijkt "Yallah" zegt hij waarna hij uitstapt. "En? Wat gaat er nu gebeuren? Mag ik nog werken of?" Vraag ik waarna ik de auto deur dicht sla. "Ik heb jou nog niet gestraft om Wat jij tegen die journalisten hebt gezegd" "Waarom? Naar deze huis komen is wel genoeg voor mij hoor, ik had jou in het begin al verteld om hier met jou famillie te blijven" "je zal een goede huisvrouw worden" lacht hij, zuchtend kijk ik hem aan waarna ik zoals altijd achter hem aan loop, like a dog.

"Ah, Weldhi, Benthi, Welkom" zegt Rania waarna ze opstaat van de eettafel, oogrollend kijk ik haar aan "we waren aan het eten, Hiba breng 2 borden!" "Wat is er wheldi? Wat brengt jou hier naartoe?" Vraagt Mohammed, vraag ik me ook af. "Ze verveelde zich thuis dus ik heb haar hier naartoe gebracht" verbaasd kijk ik hem aan, ik dacht echt dat hij zou zeggen wat er is gebeurd, misschien wou hij het gewoon niet voor iedereen bij zeggen. "Ga zitten" zegt hij, geïrriteerd neem ik plaats aan tafel "vanaf nu gaan wij hier leven" kondigt hij aan waarna hij naast mij plaats neemt, met grote ogen kijk ik hem aan, het is dus officieel.

935 woorden. Waarom zei Adnane niks? Denken jullie dat hij het nog gaat vertellen?