Black and white love

Deel 92

maar hij zijn jeugd alleen maar heeft verpest? "Zeg dan"
_______________________________________

Perspectief Firkia Benaisia/ Mazroui:

"Ga je nog praten?" hoor ik Adnane, algauw kijk ik hem diep in de ogen aan. "waarom heb je mij hier naartoe gebracht?" zeg ik snel

Ondanks dat ik hem haat, ondaks die pijn die hij mij en mij dierbaren aan heeft gedaan kan ik het hem niet terug doen, ik heb het recht niet om hem die pijn te doen, ik heb het recht niet om zijn zusje en broertje van hem af te nemen...

"ik wil dat je mensen hun leven gaat redden" geschrokken kijk ik hem aan waarna ik het niet kan laten om hem met een enorme glimlach op mij gezicht aan te kijken, "ben je serieus?" Met een kleine glimlach kijkt hij mij aan, eerste keer dat ik zijn terechte glimlach zie..

"ik wil graag dat je mij altijd serieus neemt dokter, altijd, Yallah lopen" zegt hij waarna hij begint te lopen, algauw houd ik hem tegen "wacht wacht, ga je me hele tijd zitten volgen?" "dat zien we wel, Yallah lopen voordat ik van gedachte verander" "Isgoed isgoed, ik loop al" zeg ik snel.

Met een glimlach loop ik door de gangen heen van mij afdeling "welkom Fikria, we hebben je enorm gemist" zegt Marouan, een collega voor mij "dankjewel" glimlach ik. Algauw voel ik Adnane zijn hand op mij rug waarna hij me een zetje geeft "ze houden wel van je hierzo hé" "ja zeker"

Met een trotse blik open ik mijn kantoor waarna ik diep in en uit adem "ik heb zelfs deze geur gemist" zeg ik waarna ik me tas op mij bureau  neer leg en mij dokters jasje over mij outfit heen doe "ah ze hebben mij plantje water gegeven" fluister ik enthousiast "wist je dat ik vroeger mij eigen telescoop maakte?" Zeg ik tegen Adnane "wij maakte ook een teleschoop en een vlieger dus?" zegt hij dan, lachend kijk ik hem aan "toen werd en nog met teleschoops en vliegers gespeeld nu met wapens en leugens toch?" "er zijn geen leugens dokter" "weet je dat zeker?" "je praat net een puzzel/raadsel vandaag, het begint me een beetje te irriteren, ik heb jou hiernaartoe gebracht zeg op het minst Dankjewel" en de Adnane die we kennen is weer terug hoor..

"Dankjewel" zeg ik met tegenzin terwijl ik me handschoenen aan doe "goedzo, mohim jou vriendinnetje Ebru komt eraan dus ik ga nu weg" net wanneer hij mij kantoor wilt verlaten houd ik hem tegen "een vraagje, waarom ben jij zo onterecht/boos tegen over haar, waarom mag je haar niet?" "mijn gevoel zegt dat ik haar nier moet vertrouwen" "geloof je zo erg in je gevoelens? hebben ze altijd gelijk?" Algauw heerst er een dodelijke stilte "mohim wat ik wil zeggen is dat niet alles wat je voelt waar kan zijn, doe voorzichtig" "ik zal je woorden herinneren, Younes is hier over paar minuten, laat je telefoon niet meer in rare plaatsen oké?" "Zoals je orderd"

Net wanneer hij weg wilt gaan komt een paniekerige Senna mij kantoor binnen "Fikria, het gaat slecht met onze nieuwe patiënt, kan je even gaan checken?" "wat is er met haar?" "de toestand is kritisch, haar ex-vriend probeerde haar te vermoorden, hij heeft haar 18 keer gestoken, we moesten een enorme stuk van de lever verwijderen" "isgoed ik ga kijken"

Met het dossier van de jonge dame in mijn hand loop ik naar haar kamer, Adnane is al weg. Ik begin alles te checken, wat een  psycho die ex-vriend vanhaar, Als ik me links omdraai om wat verband te pakken zie ik een grote gedaante bij de deur "leeft ze nog steeds?" Sist de gedaante, Geschrokken kijk ik de jonge man aan, hij heeft een zwarte hoodie aan met een zwarte jas en zwarte broek. Zijn capuchons die hij op heeft komt tot zijn voorhoofd.

"Sorry meneer, kunt u deze kamer verlaten?" "je gaat haar niet laten leven dokter!" "Meneer kunt u naar buiten gaan, Beveiliging!" "mond dicht!" Sist hij waarna hij een mes tevoorschijn pakt. Geschrokken deins ik achteruit en kijk ik van het mes naar hem "wat doe jij?!" sis ik, "je gaat haar niet redden!" Sist hij woest waarna hij stappen naar voren zet waardoor ik automatisch stappen naar achter zet. Net wanneer ik wil schreeuwen zie ik Adnane achter hem, huh hij was toch weg?

Binnen no time pakt Adnane hem bij zijn nek en gooit hij hem tegen de muur aan, hij pakt het mesje uit zijn handen en richt die op zijn nek "Adnane!" Begin ik paniekerig te schreeuwen, algauw realiceer ik me wat hier werkelijk aan de hand is en ren ik het kamertje uit en begin ik als een gek de gangen in te rennen "politie!" "Politie!"

Perspectief Adnane Mazroui:

Met gespande kaken kijk ik hem aan "het is maar goed ook dat je de dokter niet hebt vermoord" sis ik "je zal haar misschien nodig hebben.." "hoor je mij!" Sis ik "luister heel goed naar mij, jij gaat nooit meer in de buurt van dit meisje komen, en ook niet meer in de buurt van deze ziekenhuis begrepen!? ik ken jou soortjes heel goed, ik snij jou volgende keer in stukjes begrijp je dat of niet!?" Sis ik waarna ik het mesje wat dichter bij zijn nek houd als waarschuwing "ik snap niet waarom ze mongolen als jou nog in het buitenwereld vrij laten lopen maar mohim, ik ben een wraakzuchtige persoon, vanaf nu raak jij met geen enkele vinger een vrouw aan, begrepen!"

Als ik politie hoor binnenkomen laat ik hem snel los en doe ik het mesje in mijn zak, algauw nemen ze hem mee. "vertrouw niemand dokter, je vertrouwt teveel mensen" algauw heerst er een dodelijke stilte, het enigste wat je nog kan horen is het gehijg van Fikria "gaat het goed met je? er is niks toch?" "het gaat goed, ging jij niet weg?" "ik wou vragen hoelaat je klaar bent maar kijk is wat een toeval, ik heb je leven gered, bedank me maar nog een keer" "dankjewel" "ik haal je om 9 uur op" zeg ik waarna ik stappen maak naar de deur "waarom om 9 uur?" Grijnzend kijk ik voor me uit

Flasback paar dagen terug;

"De monster bezoekt de beauty elke dag om 9 uur" fluistert Fikria in me oor waarna ik het hardop tegen wassim zeg.

Einde Flashback

"Sta klaar om 9 uur" zeg ik haar vraag negerend.

Oh oh, waarom doet Adnane zo lief? Was het echt toeval of kwam Adnane voor Fikria de veiligheid terug? Waarom herinnerde hij zich die flashback?....

1107 woorden