Tones: PINK "The Bravest"

022

"Klara! Klara!" sigaw ko hangang maabutan ko siya. Pinagtitinginan na ako nung mga estudyante pero hindi ko naman sila pinansin.

"Klara! We need to talk" I said. Klara stopped walking and faced me with her usual blank stare. Hindi naman ako dapat na masurpresa kasi nga ganun naman talaga siya pero hindi ko maiwasan na malungkot.

We were becoming great friends and I blew it all up.

Magsasalita na sana ako pero napansin kong nakikinig samin ang ibang tao na hindi naman namin kilala kaya napaubo ako para may ipahiwatig sa kanila.

Agad naman na nagsitakbuhan ang iba pabalik sa kani-kanila nilang room hanggang kami nalang ni Klara ang natira sa hallway.

Hindi ko iniwasan ang titig ni Klara. "Klara, I'm sorry" panimula ko. "I know that ang paglihim palang sayo ay mali na pero-"

"You lied to me"

"I'm sorry-"

"Why?"

Nabalot ulit kami ng katahimikan. Hindi ko kasi masabi yung gusto kong sabihin. Umurong ang dila ko. Ang mga titig ni Klara sakin ay intense. Parang may apoy yung mga mata niya. At alam kong dahil yun sakin.

"You know Damien. When you told me to stop bothering you and doing things that you hate, I actually did so" sabi niya sakin at habang sinasabi niya yun ay napansin kong unti unting kumukunot na ang noo niya.

Naiinis na siya.

"But you, when I wanted you to do just one single thing. Which is actually very easy. You didn't do it. It had to take a week before everything blew up"

"Klara"

"Stop calling my name"

"Klara I know what I did was unforgivable because I asked too much from you and-"

"Stop it"

"-I was not able to keep my promise and I hurt you. I didn't intend na ganito kalala yung mangyayari para sayo"

"Stop-"

"Gusto ko sanang sabihin na sayo pero hindi ako makatyempo at biglaan lang ang lahat kasi si Neisha na yung nag confess sakin at hindi ko naman siya magawang tanggihan dahil alam mo naman ang totoo eh"

". . ."

"Diba Klara, you always knew the truth"

Her eyes glassed over and I felt my insides squeezed tight because of the mixed emotions of what I'm feeling.

"I'm sorry Klara, please forgive me" sabi ko sa kanya pero hindi naman siya sumagot. Bigla nalang niya akong tinalikuran at naglakad ulit pero hinabol ko naman siya.

"Klara hindi pa tayo tapos."

No answer from her.

"Klara, I know you understand what I feel right? Parehas tayong may taong gusto pero yung sakin lang pinili ako kaya you understand me right"

Tumigil naman siya sa paglalakad at tumingin sakin na namumula ang mukha, umiiyak at galit. Nabigla ako dahil dun.

"You have no right to tell me those things Damien! You have no right to tell me to understand you because you know so well that it wouldn't work that way!" sigaw niya.

Napako naman ako sa kinatatayuan ko nung mas umiyak siya at mas sumigaw pa siya sakin.

"I told you first! I confessed first! I liked you for the longest time! Tell me! Even when I told you a long time ago! Bakit hindi pa rin ako yung napipili?"

". . ."

"Pinili ka ni Neisha?! Biglaan lang yun? Eh ako?! Paano ako?! Naisip mo man lang ba ako noong tinanggap mo yung confession niya?!"

". . ."

"Parehas lang naman kami ah! Hindi mo pa kami kilala nang husto?! Bakit siya handang handa mong kilalanin tapos ako tinataboy mo?!"

". . ."

"Sinasabihan mo pa kong intindihin ka? I lived through liking you while trying to understand you?! I waited patiently for you to notice me kahit na nasa likod mo na nga ako nakaupo pero hindi!"

". . ."

"Bakit pag ibang tao ang dali lang sayo na piliin sila? Bakit ako hindi?! May mali ba sakin? Ganun na ba talaga ako kasama?!"

". . ."

"Bakit ako nalang palagi yung talo?! Ginawa ko naman lahat para mapansin mo ko. Nagpakapal na nga ako ng mukha para dun sa mga times na niligawan kita at kausapin ka pero ayun walang silbi lahat!"

". . ."

"Alam mong nung iniwasan mo ko doon ko na realize na kung gaano ka walang halaga talaga ako sayo. Na ang dali lang para sayo na hindi ako kausapin kahit sabihin mong magkaibigan tayo"

"Klara, I didn't mean to-"

"You never meant to! You always never meant to. You don't care! You're a jerk! I hate you"

Doon ako nasaktan nung sinabi niyang I hate you. Nasaktan ko siya ng sobra. Iniiyakan niya ako ngayon at pinagsasabi lahat ng sama ng loob niya at wala akong ibang magawa kundi tanggapin yun.

It's the only thing I can do.

She cried for a few more minutes and I was almost tempted to reach out and hug her but I know I don't have the right to do that.

I'm sorry.

The only things I could say but it will never make things better.

I wanted to prevent her from hurting herself but its me who hurt me more than what I can imagine of a way to hurt her.

Natapos yung pinagiisip ko ay nakita ko naman din na nagsimula na siyang magpunas sa mga luha niya. I wanted to do something for her but I know I couldn't make her feel better.

"Don't talk to me Damien. I don't want to see you" sabi niya sakin sabay lakad ulit palayo.

Pinanood ko lang si Klara na maglakad palayo sakin. Wala akong magawa para maging okay siya. Malaki talaga ang nagawa kong kasalanan sa kanya.

I was always a coward. But right now I feel the most cowardly when I couldn't even do anything as she walked away from me. I couldn't even utter the word 'don't go'

"Damien? Bakit nandito ka pa?" narinig ko ang boses ni Neisha nung nawala na sa paningin ko si Klara. I was still stuck on that same place where Klara had yelled her frustrations about me.

Naramdaman ko namang pinulupot ni Neisha yung kamay niya sa braso ko kaya napatingin ako sa kanya.

"Let's go Damien, we'll be late" sabi niya sabay hatak sakin pabalik sa classroom. At ako na kahit kailan pa man ay duwag, nagpahatak lang ako sa kanya.

Her second emotions shown:
Hurt and Anger