Tones: PINK "The Bravest"

063

I sighed for the umpteenth time this day. Angrily ruffling my hair while trying to ignore the yells coming from one of the rooms in this suite. I heard Nigel sigh right beside One as we fell into deep silence, listening on two of our friends arguing against each other.

Hindi naman nakakabigla kung mag aaway sina Ernest at Anissa. Pero nga lang, sila yung nag plano ng Jeju trip na ito pero sila pa yung nagsisigawan ngayon.

Hindi ko alam kung saan nagsimula ang away nila pero bigla nalang sumigaw si Anissa na galit at inaakusahan pa si Ernest na manloloko. Sumagot naman si Ernest sa kanya kaya nauwi sa bangayan.

Sana naman hindi sila magkasakitan sa loob ng kwartong iyon. I even winced once I heard something shattering. Damn naman. Pag mayaman talaga, ibabato nalang mga gamit sa hotel suite na hindi sa kanila.

Napatingin ako sa mga kasama kong tahimik. Halata naman na pati sila hindi inaasahan na ganito ang mangyayari sa Jeju Trip namin. All of us were looki g forward for this, the trip started a bit bumpy but eventually became smoother as we go along. But somehow ngayon nag aaway nanaman ang dalawa at hindi na simpleng away ito.

"Uh, guys?" tawag ko sa kanila nanilingon din naman nila agad. One even raised an eyebrow at me. "Should we?"

"Nope." came Danica's blunt reply. She crossed her arms against her chest and leaned back against the couch. Nakita ko kung paano parang kalmado pa siya ngayon pero halata namang nagpipigil din siyang makialam sa dalawa dahil pabalik balik ang tingin niya sa kwarto.

Pumunta naman si Nigel sa tabi ni Danica at inakbayan ito. "Don't worry too much, they'll make up for it anyways." pag comfort ni Nigel sa kanya.

One looked away with a hiss.

"Hindi naman yun ang inaalala ko eh. Baka kasi magpatayan silang dalawa bago pa nila maisipan na maglasundo." problemadong sabi ni Danica at gulong gulo nga yung isip kung anong dapat gawin ngayon.

Nigel snorted, obviously amused at how Danica's mind was wired through this. "Seriously? Mas worried ka pang magpatayan sila kaysa sa kung ano ba talaga pinagaawayan nila?"

"Nigel you don't understand. You don't know what they're capable of. Kung andito lang si Klara at sumali sa kanila it will turn into a world war zone if ever." explain naman ni Danica. She's serious about this.

On another note for that, she reminded me of the people missing in this trip. I sighed again and rubbed the sore spot on my forehead. My head is throbbing in pain for whatever reason there is now.

Sa ibang banda naman, sa may kusina specifically, naghahanda ng mga snacks sina Ariene, Alyssa at Allistair. Naisipan pa talaga nila gumawa ng mga pagkain ngayon nu. Ika nga naman basta pagkain ang kwento.

Pagkatapos nilang maghanda ay pinasa na nila sa amin ang mga pagkain para mag share kami. Konti nalang para kaming nanunuod ng movie. Kaso nga lang di namin sila nakikita pero dinig na dinig namin sila.

"ANISSA ARE YOU SERIOUS?! THIS AGAIN?! CAN'T WE JUST LEAVE THIS MATTER EVEN FOR A DAY?? I AM SO TIRED OF THIS ALREADY!"

Dinig na dinig ang mga sigaw ni Ernest hanggang dito. Hindi ko nga inaasahan na mawawalan ng pasensiya itong si Ernest eh masayahin at mapagtimpi iyon.

"THIS ISN'T SOMETHING WE CAN JUST LEAVE BEHIND ERNEST! THE FUCK! GANUN BA AKO HINDI KA IMPORTANTE HA? INUUNA MO PA YUN?!"

Anissa was now close to sobbing. I pinched my eyes shut just to inhale dramatically. Naku naman eh itong pinag aawayan nila. Sino naman kasi ang mas importante pang ginagawa nitong si Ernest, kaya sila hindi nagkakaintindihan eh.

"Grabe nila, iba na to ah." sambit naman ni Ariene habang kumakain ng sandwich.

"Ernest bro isn't usually like this. Baka hindi tayo makauwi ng buhay dahil dito. Si Ernest na sa plane tickets pauwi diba? Baka masabotahe pa yung plane ng dahil dito." saad ni Allistair habang pinagmamasdan ang nakasarang pinto at umiinom din siya ng juice.