Seni affedersem Namert olayım!..
Bana şiir yaz diyorsun hoş güzel de, peki sen kaç harf edersin. #Güven
MAFYA ve AŞK SERİSİ 3...
Keşke, her karşılaşma bu kadar güzel ve anlamlı olsaydı. Keşke, herkes ilk görüşte aşka inansaydı. Belki o zaman bu bütü...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ayağını denk al mı? Iyi ama ben ne yapmıştım? Birilerini sevmek değer vermek suç muydu? Mustafa da Raşit abim de en zor zamanlarımda yanındaydı. Karanlık dünyama aydınlık olup bir nebzede olsun benim gülümseme sebep oluyorlardı. Onlarda olmasa o karanlık günleri nasıl atlatırdım? Okan benden ayrılıp yüzüme bakamaya devam etti. Benimse gözlerimden yaşlar boncuk boncuk akıp gidiyordu. Ona cevap vermek yerine başımı defalarca olumsuz anlamda salladım.
"Amacım sana iftira atmak falan değil, yalnızca evli olduğumuz süre boyunca karım gibi davran." Az önceye nazaran sesini alçaltarak konuşmuştu. Bende yurkunarak başımı olumlu anlamda salladım.
Okan odada göz gezdirip yatağa baktı. "Bu örtü temiz mi?" Ona sessizce hayır demiştim. Burada uzun zamandır yoktum. "Ben şimdi değiştiririm." Elimin tersiyle gözyaşlarımı silip dolaba yöneldim. Dolabın üst katından temiz örtüyü alarak komidinin üstüne bırakmıştım. Okan beni izlerken bende gerilerek ötürüyü çıkardım. Yastık kılıflarınıda çıkardığimda yatağın ucuna yaklaştı.
"Bir ucunu bana ver, tek başına yapamazsın." Sesizce söylediğini yapıp başımi eğdim. Arada burnumu çekiştirirken o da iç çekiştiriyordu. Yatak örtüsünü berbarce değiştirdikten sonra yastık kılıflarıni tek başıma çıkardım. Kirli örtüleri de alarak kirli sepetine atıp terkar odaya geldim.
Okan sporlarını çıkarmış yarı şekilde oturuyordu. Bende yanına oturunca yastığımı kucağıma alıp ayaklarımı kendime çektim. "Sen neden mazlum gibi duruyorsun, neden sana sinirlenip bağırdığimda vicdan azabı duyuyorum. Bunu bilinçli mi yapıyorsun?" Buda mı benim suçumdu. Insan kişilikleriyle doğar ben ne yapabilirdim.
"Seni sinir etmek istemedim... Mustafa... Zor günlerimde hep yanımdaydı. Bu yüzden yoksa aramızda bir şey yok." Ellerimi birbirine kenetleyerek sıktım. Neden ona bakmaya cüret edemiyordum.
"Ne yaşadın? Şöyle sormak gerekirse sen o kazadan sonra neler yaşadın?" Bu sorusuyla ona baktım. Bana ait bir şeyler mi bilmek istiyordu. Okan'ın gözlerinde ne vardı? Merak, acıma duygusu, merhamet...
"Biraz uzun bir hikaye başını ağrıtmak istemem."
"Dinlemek istiyorum." Acaba az önce ağladım diye merhamete mi gelmişti. Ağzım açık ona bakarken önüme dönüp başımı öne eğdim. Madem bilmek istiyordu, alatırdım.
"Bir gün babamın şirketine gittim, babamda eve gitmeye hazırlanıyormuş. Yaninda beş dakika oturmadım bile. Babam yorulduğunu söyleyerek eve gidelim demişti. Bende tamam diyerek koluna girdim. Berabarce arabaya bindik..."
"O arabadan sağ çıktığını söyleme." O olayı mı biliyordu yoksa araştırmış mıydı?Bunu sorgulamak yerine başımı olumsuz anlamda salladım, zaten gözlerim yeniden dollmaya başladı.
'Telefonu babamın odasında unutmuştum. Koşarak arabadan indim. Şirkete girdiğim anda bomba patladı. Öyle güçlü bir patlamaydı ki bi iki metre uzağa savrulmuşum. Zaten bende bomba anından sonrası yok. Bir yılı geçgin süre bu yatakta uyudum."
