KAYIP İZ 🚬 BİZE SEN KALA 5

Korku

Karım demişti. Bir kelimeyle beni büyülerken sırf fark etmesin diye arkamı dönmüştüm. Dönerkende elindeki elbiseyi almayı es geçmeden utanıp arkamı dönmüştüm. Belki kendi adına güzel bir şey söylemese de benim hoşuma gitmişti. Umut ediyorum ki bir gün gerçekten beni karısı olarak görebilecekti. Şuan ki tek arzumun bu olması beni şaşkına çevirsede o benim kocamdı. Böyle küçücük bir dilekte bulunmayada hakkım olduğunu düşünüyordum.

"Banyoda mı giyeceksin?" Sorusuna kızık sesle evet, demiştim. Burada gözü önünde giyinmek gibi bir niyetim yoktu. "Tamam, acele et yarım saat içinde çıkmamız gerekiyor." Ben baş dakika da giyiniridm. Tabi ona bunu söyleme gereği duymadan banyoya girmiştim.

"Elbette beş dakika diye düşünürsen hesaba saçları katmak yok değil mi?" Gerçekten serçe bu saçlar bozulmadan nasıl giyineceksin? Ondan yardım istesem eder miydi? Ederdi, her ne kadar sert görünsede merhamet sahibiydi. Bana kaç defa kollarını açıp beni şefkatle sarmalamıştım. Elbiseyi bir şekilde üstüme geçirip başımı kapıdan dışarıya uzattım.

"Okan hala orada mısın?" Evet, buradayım dediğinde elbisenin eteklerini tutarak banyodan çıkmıştım. "Hazırlanmışsın..." Okan'a baktığımda asıl o benden önce hazırlanmıştı. Ona hafif arkamı dönerek "Yine fermuar vakası bana yardım eder misin?" Sırt kısmına şöyle bir baktıktan sonra başka bir şansım var mı diye söylenmişti. Bu demek istemiyorum mu demekti.

"Üzgünüm nedense kollarım uzanmıyor bir daha ki sefere yandan ya da önden fermuarı olan elbiseler alacağım."

"Önden fermuar... Gerek yok ben yanında olduğum sürece sana yardım ederim. Olmadığım zamanlarda elbise giymezsin olur biter." Fermuarı kapatınca ona baktım. Yine bana kızmış mıydı? Bu defa gerçekten kötü bir şey yapmamıştım. Bazen gerçekten kendimi ona karşı çok savunmasız hissediyordum. "Bir süre daha bakacak mısın yoksa çıkalım mı?" Tabi ya çıkmak...

"Hazırım çıkalım." Dediğimde bana bakmaya devam etti. "Çanta ya da telefon almayacak mısın? Yoksa sen bana yeter misin diyorsun." Neden beni utandırıp duruyordu. Bundan büyük bir zevk falan aldığını hiç sanmıyordum. Ona cevap yetiştirmek yerine elime elbiseme uygun küçük bir çanta alarak içine de telefonumu sıkıştırdım.

Gitme zamanı geldiğinde evden çıkmadan heyecanlanmaya başlamıştım. Yüzümdeki izi kaybetsek de arkadaşları beni sevecek miydi hiç bilmiyordum. Okan yürü der gibi kapıyı açınca derin bir nefes alarak yürümüştüm. Aşağıya indiğimizde Estella soluğu yanımda alarak methiyeler düzmeye başlamıştı.

Okan ağabeyine biz çıkıyoruz dedikten sonra beni beklemeden yürümüştü. Estella da acele et dediğinde ikisinde iyi geceler dilemiştim.Evden dışarıya cıktığımda Mustafa soluğu yanımda aldı. Nereye gittiğimizi sorduğunda Okan cevap vermeme izin vermeden bileğime yapışarak "Bu gece bir davete gidiyoruz ve sen bizimle gelmiyorsun beni anladın mı?" Diye sordu. Mustafa ona bakmazken sırf kavga çıkmasın diye sen evine git demiştim.

"Hira Hanım benden bunu yapmamı istemeyin."

"Mustafa çok geç esen evine gidip dinlen. Hem merak etme Okan'ın korumaları bizimle olacak başıma bir şey geleceğini hiç sanmıyorum." Mustafa yine de derken Okan bileğimi sıkarak "Duydun işte patronun bu gece sana izin verdi, şimdi git." Diyerek bildiğin köpürmüştü. Aralarındaki hüsumeti anlamasamda kavga etmelerini istemiyordum. Bir kez daha gitmesini isteyince iyi geceler dileyerek gitmişti. O giderken Okan arabaya kadar çekiştirip binmem için kapıyı açtı.

Yol boyunca sesi çıkmazken acaba neden sevmediğini sorsam mı diye defalarca düşündüm.Ve her defasında asabi yüzünü görüp vazgeçtim.Okan kafe tarzı bir mekanın önüne park edince bana dönerek açıkça uyardı. "Arkadaşlarım ailelerin zoruyla evlendiğimizi bilmiyor. Onlara ilk görüşte aşk saçmalığını uydurarak evlendiğimizi söyledim. Birkaçı hariç düğünümde dahi yoktu. Bu yüzden ona göre davranıp ona göre konuşmanı istiyorum. Hatta gerekmedikçe konuşma bile." Konuşmamak en sevdiğim eylemdir. Başımı olumlu anlamda salladığımda inelim demişti. Beraber indiğimizde onun yanıma gelmesini beklemiştim.