KAYIP İZ 🚬 BİZE SEN KALA 5

Bi dilek tut

Bir dilek tut. Öyle bir dilek olsun ömrün boyunca mutlu olasın... Yeryüzünde  böyle bir şey  var mıydı? Tek bir dilek dile  ve bütün arzuların kabul olsun... Bana göre  böyle bir dilek yoktu. Bu yüzden  olmayacak bir dilek diledim.

Ben Allah'ımdan onu diledim. Ömrümü ömrüme yazsın mutlu olalım istedim. Kabul olmayacağını bile bile mumlarımi üflemeden önce  o küçük dileğime onu sığdırdım.

Alkışlar eşliğinde mumları üfledikten sonra pastami kesmiştim. Annemsiz geçen  bir yıl daha... Bana yazmadaği arayıp  sormadığı bir yıl daha... Bir kız çocuğu  annesinin sevgisinden yoksun tutulacak kadar ne yapmış olabilirdi. Herkesin sırasıyla  sarılıp  tebrik etmesiyle onu unuttum. Zaten hep öyle olurdu. Araya bir şey giriyor ve ben onu yine unutuyordum.

Hediye faslım geldiğinde  abim bana yeni bir telefon almıştı. Okan bana müzikçalar verdiğinde sıra  Güven' geldi. Güven bir kutu uzattığında yüzümde tebessüm kutuyu açtım. Kutuda harikulade bir kolye vardı. Teşekkür ettiğimde babam boynuma takamasını söyledi. Ona arkami döndüğümde boynuma hayatımda aldığım en güzel kolyeyi takmıştı. Bundan önce  babam bana çok  hediye almıştı. Bu kolyeden daha pahalı hediyelerim oldu fakat  bu bir başka güzeldi.

"Bu kolyenin sana çok yakışacağını biliyordum."

"Tamam, çok uzatmayin sıra  benim hediyemde..."  Babam cebimden anahtar çıkartarak  avucumun içine  bıraktı. "Bu araba on sekiz yaş günü hediyen kızım." Araba  mı almıştı. "Canım babam, çok teşekkür ederim." Babamın  boynuna sarıldığımda  Okan arkamdan öksürdü.

"Kemal Bey evde üç erkek olmamıza rağmen evde bir tek  Estella'nin arabası oldu. Yoksa benim spor arabam doğum günümde mi gelecek."

"Volkan sana kardeşlerine arabalarını göster  demişmiş miydim?" Abim  unuttuğunu söyleyince babam devam etti. "Garajda hepinize  ait bir araba var. Gelin  senin  şu  sattığın araba o da garajda belki kocan sana da söylemeyi unutmuştur."

"Şu  garajı çok  merak etmeye  başladım. Biri  bir an önce  yerini söyleyebilir mi?"

"Okan klasik  arabalarımdan uzak dur." Babam uyarı  çektiğinde  Volkan abim gidelim demişti. Babam hariç  hepimiz dışarıya  çıktığımızda kapının  önündeki kırmızı arabaya baktım. Gerçekten  harika  görünüyordu. Abimler garaja doğru  fiderken Güven  yanımda kalmıştı.

"Araba kullanmayı  biliyor musun?"

"Hayır, bilmiyorum. Henüz  ehliyetimi almadım." Güven yanima  gelip elini uzatığinda "Bu gecelik şöförünüz olabilirim."demişti.

"Sen gidip  kendi  arabana bakmayacak mısın?" Belki sonra dediğinde  anahtarı ona vererek arabaya binmiştim. Emniyet  kemerimi bağladığimda hazır mısın diye  sordu. "Seninle her şeye  hazırım." Bunu içimden  söylediğimi sanırken yüzünün düşmesiyle kulaklarıma kadar kızardım.

"Demek üç  kardeşten en çok  beni seviyorsun..." Şükür ki yanlış anlamamıştı. Evden  uzaklaştığimizda "Korumaları atlatalım mı?" Diye sordu. "Hayır,  anında  babama haber uçururlar babamı üzmek istemiyorum." Babamın üzülmesini istemiyordum.

"Sen bildiğin babanın kızısin... Ihtiyarın hakkınıda yemeyelim seni gerçekten çok seviyor."

Bende demiştim. Güven ile olan yolculuğum bitsin istemiyordum. Biz uzun bir yolculuğa çıkalım ve geriye hiç dönemeyelim... Eve geldiğimizde  içimdeki  buruk  bir acıyla içeriye  girdik. Babam beğendin mi diye sorduğunda bir kez daha teşekkür ettim. Herkese  teşekkür etmiştim. Bu hayatımın  en unutulmaz  doğum günü olmuştu.