KAYIP İZ 🚬 BİZE SEN KALA 5

FİNAL

"Güven bir sorun mu var?"

Güven'e her ne oluyorsa iyi görünmüyordu. Bir kez aha kolundaki saatte bakarak babam nerede kaldı demişti. Cidden ne oluyordu ona İzmir'den döndükten sonra babamın yolunu gözler olmuştu. Sabırsızlığın sebebi ben olabilir miydim? O gün her şey güzel olacak falan demişti. Hayal kurmayı kes istersen Estella sen onun düşlerinden geçmiyorsun bile. Bir kez daha neyin var diye sorduğumda gözlerimin içine baktı. "Estella babam gelmeden önce duygularından emin olmak istiyorum. Sendeki bu sevgi yalnızca bir heves mi?"

"Güven ben gururumu ayaklarımın altına alıp seni seviyorum diyorum, sen bir heves mi diye soruyorsun? Heves dediğin şey üç günlüktür senelerce sürmez." Neden durduk yere beni zıvanadan çıkarıyordu. Kapı açılır gibi olunca Güven gibi kapıya bakmıştım. Babam geldiğinde "Çocuklar siz hala uymadınız mı?" diye sormuştu. Güven ayağa kalınca bende ayağa kalmıştım.

"Baba seninle konuşmamız gerekiyor." Konuşmamız derken... Babam yanımıza doğru gelirken Güven de benim yanıma gelmişti. Babam hayırdır derken hiç beklemediğim anda Güven yanıma gelerek elimden tutmuştu. Ellerini avuçlarımda hissedince kıpkırmızı oluvermişti. Ellerimizle takılı kalırken Güven konuşmaya başladı.

"Baba senden kızını istiyorum. İznin olursa evlenmek istiyoruz." Güven'e takılı kalırken Babamın ona tokat atmasıyla korkudan yerimden sıçramıştım. Güven başı yan tarafa giderken elimle ağzımı kapatmıştım. Neden durduk yere bunu yapmıştı neden?

"Sen... Sen ne diyorsun? Ağzından çıkına kulağın duyuyor mu? Estella senin..."

"Benim sevdiğim kadın!" Beynimden vurulmuş gibi ona bakarken babam bir kez daha vuracaktı ki buna izin vermeyerek öne atıldım.

"Baba ne olur yapma." Bu defa babamın odak noktası ben oluvermiştim. Onu hiç böyle sinirli görmedim de diye bilirdim. Bana gözleri dönmüş şekilde bakıyordu. "Yoksa sende mi?" diye sorduğunda gözlerim dolu konuşmuştum.

"İlk aşkım... Baba ilk aşkım." Dememle babam bu defa bana vuracaktı ki gözlerimi yumdum. Korkudan titresemde tokat yememiştim. Tekrar gözlerimi araladığımda Güven babamın elinden tutuyordu. "Ne ben ne Estella, bu tokatları hak etmiyoruz. Sevmek suç değil." Hak etmemiş olsak da  babam şuan sağlıklı düşünemiyordu. İkisi birbirini öldürecek gibi bakarken benim ayaklarımda ki derman azalıyordu.

"Ulan sen evlenip ayrılmadın mı? Ulan sevdiğim dediğin kadın bacın... Siz ne ara bu kadar ahlaksızlaştınız ben sizi böyle mi yetiştirdim."

"Orada duracaksın işte ihtiyar baba dedik diye benim üstümde hükümdarlık kuramazsın. Senin benim üstümde zerre hakkın yok. Eğer evinde yaşıyorsam paranı harcıyorsam karşılığında köpek gibi çalışıyorum."

"Def ol git evimden gözüm bir daha seni görmesin. Def ol!"

"Baba ne olur böyle biz senden uzağa gidemeyiz. Lütfen bizi dinle."

"Faydası yok Estella, babanın kalbi karalar bağlamış. Biz gidelim."

"Hop... Hop kızım hiçbir yere gitmiyor." Güven bana baktığı anda ona bir daha kaybetme ihtimalini göze alamadım. "Baba bizim karşımızda durma. Yanımızda ol. Ben Güven'i her şeyden çok seviyorum. Bırak biz olalım."

"Demek babandan daha çok seviyorsun. Yazıklar olsun sana verdiğim emeklere yazıklar olsun." Baba derken yanımızdan çekip gitmişti. Hangi ara bu konuma düştüğümüzü bilmesem de yüreğim dağlanmıştı. Bir yandan sonsuz mutluluk diğer yandan acı... Ben hiç böyle olabileceğini düşünmemiştim. Babamın bize karşı çıkacağını düşünmemiştim. Elbet kızacaktı ama el kaldırmak evden kovmak bambaşkaydı.