KAYIP İZ 🚬 BİZE SEN KALA 5

Bölüm 20

Hata yapmadım... Biliyorum hata yapmadım. Istemesemde gönül rızam olmasada ben hata yapmadım. Yalnızca yapmak zorundaydım. Aileme, sevdiklerime zarar vermemek adına bunu yapmak zorundaydım...

"Iyi olacak ben biliyorum her şey güzel olacak." Kendi sözlerime kendim dahi inanmazken nasıl güzel olacaktı. Bu evlilik nasıl olurda güzel olacaktı. Müstekbal kocam beni bir ucube olarak gördüğünü dile getirmişti. Oysa abimlere eminim derken ne kadar da mutluydum, ağzım nerdeyse kulaklarıma geliyordu.

"Bir kere bu yolla girdin geri dönüşü yok, düğünden gelinliğinle kaçıp yolda atlı prensini bulmayacaksın." Bunlar  birer masal hikâyeden ibaret mutlu aşk diye bir şey yok.

Avuç içimdeki kınayı örselemeyi kesip başımı kaldırdım. Tam karşımda gelinliğim duruyordu. Bugün dünya evine girecek olmam hayatımda hiç olmadığı kadar beni çok tedirgin ediyordu. Bunun adı tedirginlikte değildi, bu korkuydu. Ben korkuyordum. Olacaklardan eş  olmaktan çok korkuyordum. En çokta burada kalırasam abimlere daha çok zarar vermekten korkuyordum.

"Kartal abimin yuvasını yıktım, yeğenimin katili oldum..." Doğan  abimde en az Kartal abim kadar sinirli ve agresifti yer yer çıkışları daha kesin oluyor... "Hayır, onun da hayatını mahvetmeyeceğim. Sevdiklerime daha fazla yük olmayacağım. Kemal Bey kefaretinin bedelini ödeyecek."

Ödeyecekti. Beni bu durumda düşmenin  en  büyük sorumlulardın birisi de oydu. Kapının çalınmasiyla gözyaşlarımı silerek gel dedim. "Hira... Sen hala hazırlanmadin mı? " Ayağa kalkarak gülümsedim.

"Hazırım  makyajım saçım yapıldı, yalnızca gelinliğimi giyeceğim." Alelacele konuşurken Bade yengem yanima gelerek ellerimden tuttu.

"Hira'cım bu evlilik çok aceleye geldi. Ne kadar doğru bilmiyorum ama bugün evleniyorsun. Ben son bir defa daha sormak  istiyorum emin misin?"

"Irem bana sürekli senin ve abimin aşkını anlatırdı. Abimin seni evlendiğinizde zerre sevmediğini sana çok zulüm yaptığını yine de senin her şeye göğüs gererek abimin aşık olmasına sağladığını söyledi.... Yenge aşkta evlilikte emek istermiş ben bunu sizde öğrendim. Bu yüzden sakın benim adıma üzülme ben iyi olacağım."

Olmak zorundaydım. Yengem gözlerinin içi gülerek en güzel dileklerini dilemişti. Sonra da zaman kaybetmemek adına gelinliğimi giymeme yardım etti. Biraz uzun sürsede  hazırdım. Şule Hanım gelerek aşağıya inmemiz gerektiğini söyledi. Yengem hazır mısın diye sorduğunda gülerek hazırım dedim. Burada olduğu gibi bütün gece gülmek zorunda kalcaktım.

Hep beraber aşağıya indirdiğimizde herkes ayağa kalmıştı. Ilk yanıma gelen  Kartal abim büyük bir beğeniyle baktı. "Serçe'miz büyümüşte yuvasında uçuyormuş... Bugün ağlamayacağima söz versemde kendimi tutacağımı sanmıyorum."Anında gözlerim dolunca Doğan Abimde ellerimden tuttu.

"Yuvadan uçacak oluyur olman bir daha geri dönmeyeceğin anlamına gelmez."

"Doğan, Kartal kardeşiniz evden çıkmadan önce kırmızı kuşağı bağlamanızı bekliyor..." Şule Hanımın sesiyle ağzımdan küçük bir hıçkırık çıkmıştı. Raşit Abim tam karşıma gelince yüzümü avuçladı.

"Hira'm bende senin ağabeyinin değil mi?" Başımı olumlu anlamda salladığımda devam etti. "Abinler kendi korumalarıni vermek istesede ben aynı fikirde değilim. Bu yüzden sana kendi adamım Mustafa'yi vereceğim. Onunla olan bağınız çok eski inanıyorum ki böylesini senin daha iyi olacaktır."

"Teşekkür ederim Raşit abi, etrafımda tanıdık bir yüz görmek beni güçlü kilacaktır." Sen zatan  güçlüsun derken Bade yengem araya girdi.