KAYIP İZ 🚬 BİZE SEN KALA 5

Çılgın gibi

Hamile... Hamileyim. Elimdeki test çubuğu yere düşerken elimle karnımı sarmıştım. Ben şimdi ne yapacaktım. Anne olmak... Ben anne olabilir miydim? Henüz kendime yetemezken birine yetmek... Annem olsa destek verirdi. Bir şekilde olurdu... Ama böyle olur muydu? Okan elini koluma koyduğunda iç çektim.

"Serçe hamile olmak dünyanın sonu değil. Yarın doktora gidip bir şekilde hallederiz."

"İkinci defa halletmek diyorsun, bebeği aldıracak mıyız?"

"Ne aldırması Serçe, biz kimiz ki Allah'ın verdiği canı aldırıyoruz. Ben yalnızca doktora gideriz. Hamile olup olmadığını öğreniriz demek istedim." Okan sessizliği bürünürken şuurumu kaybetmiş gibi boş gözlerle yerdeki test çubuğuna baktım. Bilinçsiz şekilde korkuyorum dediğimde Okan uzanmamı istedi. Söylediğini yapıp yattığımda elimden tutmuştu.

"Şok geçiyor olmasın yoksa küçücük bebekten korkacak değilsin demi..." Cevap vermezken elimi bırakıp ayağa kalktı. Hiç gitmesini istemezken Okan ışığı kapatıp yatağa girmişti. "Serçe bana döner misin?" Söylediğini yapıp ona döndüğümde günler sonra ilk defa ona bu kadar yakın olmuştum. Okan bu defa iki elimi avuçlayarak sakin şekilde konuşmaya başladı.

"Şuan tedirgin olmanı anlıyorum. Henüz net şekilde hamile olduğunu bilmiyoruz. Hamileysen bile bu ikimizin bebeği bu yüzden korkma."

"Hamileysem yeninden karın olacak mıyım?" Yoksa yine benden uzak mı kalacaktı. Ben yanımda olmasını istiyordum. Şuan bile elimden tutması beni büyük oranda rahatlatmıştı.

"Biz zaten karı kocayız Serçe, ayrı yataklarda yatmamız bunu değiştirmez."

"Ya yine ayrı yataklarda mı yatacağız ben sandım ki bebeğimiz olursa beraber büyütürüz..." Okan iç çekince kızacak sandım ama yine sakin şekilde konuşmaya devam etti.

"Şuan yüzde elli hamilesin diğer olasılıkla da değilsin. Eğer ki hamileysen bu seninle daha çok ilgilenmem gerektiği anlamına gelir. Seninle yakından ilgilenip bebeğimizin gelişimi her an için takip etmek gerekecek... Şimdi sanki biraz daha iyisin. Bebek kötü bir şey değil. Senin canından benim kanımdan bir bebek belki hayatımızı değiştirir."

"Sen öyle söyleyince korkum azaldı. Hem belki Zeynep gibi kızımız olur. Ben o zaman bebeğimizi çok severim."

"Evet, işte böyle bebek güzel şeydir. İnsana yaşam enerjisi verir. Artık anne olmak istiyor musun?"

"Anne olmak... Olurum galiba sen anlatınca güzel bir şey gibi geldi... Sende baba olacaksın. Harika bir duygu olmalı." Bilmem dediğinde dudak büzmüştüm. Ben ona bağırıp çağırmasam benimle hep böyle sakin konuşur muydu? "Sana bu gece sarılıp uyuyabilir miyim? Söz veriyorum yarın kendi yerime geçerim." Okan ellerimi bırakıp kolunu açınca içime büyük bir coşku dolmuştu.

"Kendini nasıl hissediyorsun?" Okan'ın kollarına girip elimi göğsüne koyunca kalbim heyecandan çıkacak gibi olmuştu. Ona heyecanlı dediğimde "Yarın sabah erkenden çıkarız." Demişti. Ona hı hı diyerek kollarında biraz daha hareketlendim.

"Sabaha kadar kıpırdanıp duracak mısın?" Sorusuyla birlikte başımı hafif şekilde kaldırıp yüzüne baktım. Gece lambası net olmasa da yüzünü aydınlatıyordu. Nefesini yüzmede hissettiğimde ne sorduğunu unuttum. Aklımdaki her şey uçup giderken geriye yalnız nefes alışverişim kalmıştı.

"Ne tuhaf değil beş dakika önce ağlıyordum şimdiyse mutluyum. Galiba sen haklısın benim derin sorunlarım var. Ruh halim çok değişken normal insanlar gibi düşünemiyorum. Yaşıtımdaki kızlar gibi bilgi birikimimde yok. Hayata boş bir çerçeveden bakıyordum. En kötü huyumsa kim ne derse desin hemen inanıyorum. Sen beni yalnızca bir dakika da anne olmaya ikna ettin... Okan sence ben ne zaman büyürüm."