KARMA

BÖLÜM 6

*İyi okumalar 🖤*

HELİOS

Silah sesini duyar duymaz kimin vurulacağını anlamıştım. Hızlıca ağacın altına koşup yere çakılmadan onu yakaladım.

"Ölemezsin Carmen! Aç gözlerini." Bir yandan ona seslenirken bir yandan da kendine gelmesi için sarsıyordum. Bir ölüm şu an görmek istediğim en son şey bile değildi.

Nerden çıktığını anlamadığım Liam beni
durdurmasa daha ne kadar devam ederdim bilmiyorum.

"Helios kızı sarsmayı bırak ! Lanet olsun dur dedim ! Nabzını kontrol et hemen!" diyerek bana bağırdı.

Hızlıca kulağımı göğsüne dayadım ve dinlemeye başladım. Etrafta o kadar çok gürültü vardı ki ! Her kafadan ayrı bir ses çıkıyordu.

"Şu lanet çenelerinizi kapatın !" diye bağırdım.
Hızlıca sessizlik çökerken dinlemeye devam ettim. Hadi lütfen Tanrım lütfen !

Bir iki üç derken ona kadar saydım ama hala kalbi atmıyordu. Tam geri çekiliyordum ki hafifçe atan kalbini duydum. Nabzı aşırı şekilde yavaştı ama en azından yaşıyordu.

"Biri kumaş kıyafet ne varsa bir şey getirsin !" dedim. Ancak kimse hareket etmiyordu. Çoğu hala şok geçiriyordu. Tamam belki hepimiz burada öldürmeyi öğreniyorduk. Ama ilk defa gerçek bir insan vurulmuş ve ilk defa bu kadar çok kan görmüştük.

Üzerimdeki tişörtü çıkardım. Yarasına baskı uygulayacak şekilde bağlayarak kucağıma alıp ayağa kalktım ve revire doğru koşmaya başladım. Bu sefer elimden geldiğince sarsmamaya çalışıyordum. Daha da hızlandım. Yaralıyı olduğu yerden oynatmamak gerektiğini duymuştum. Ama birisi revire gidip gelene kadar onu kaybedebilirdik. Bu yüzden onu götürmeye karar vermiştim.

Benimle beraber koşmaya başlayan biri daha vardı ; Liam.

Hızlıca yanımdan geçti. Büyük ihtimal kapıları açıp içeriyi hazırlamaya başlayacaktı. Çocuk olağanüstü bir hızla koşabiliyordu. Keşke kızı o almış olsaydı diye düşünmeden edemedim.

Birkaç dakika sonra nihayet varmıştım. Hiç duraklamadan revire girdim. Carmen 'i yatağa yatırıp Liam 'a baktım. Dolaptan lazım olabilecek şeyleri çıkarıyordu. Tekrar kalbini dinlemeye başladım. Hala atıyordu ama gitgide zayıflıyordu. Liam 'ın durmasıyla ona döndüm.

"Neden durdun ?! İlaç falan çıkarsana bir şey yap!"

"Ameliyat olması lazım. O kurşunu çıkarabilecek hem malzememiz yok hem de ameliyat edebilecek biri yok .Çok üzgünüm ..."

Sesi titrerken gözlerinin dolduğunu fark ettim. İşte bunu düşünmemiştim. O an sadece onu kurtarmaya odaklanmıştım. Nasıl olacağına değil.

İlk defa böyle bir şey yaşanıyordu. Ve benim liderliğimde yaşanması her şeyi daha da zorlaştırıyordu. Kim yapmış olursa olsun ben de onun kadar suçlu sayılırdım.

Yere çöküp ne yapabileceğimi düşündüm. Aklıma hiçbir şey gelmiyordu.Belki...
Belki bir bıçakla yapabilirdik.

Ayağa kalkıp yarasını açtım. Her yer kandı ve oluk oluk akmaya devam ediyordu. Maalesef kurşun çok derine inmişti.