Beautiful Scars (You & Never) [ Completed Story ]

Chapter 56.

Ibinuka ko ang aking mga mata at ang puting kisame ang una kong nakita. I touch my face at kinuha ang nakakabit na oxygen at nang tingnan ko ang aking kamay, e may dextrose.

Did my attacks was that bad para dalhin ako sa hospital?

"Erica," nagulat ako nandoon si Brandon.

I remember fragments of my memories of what happened yesterday. Huli kong nakita si Brandon na pilit akong sinusuotan ng damit n'ya. 

"Okay na ako," agad kong sinabi.

"Hindi ka pa okay," sabi ni Brandon at piit akong pinapahiga.

"Bitawan mo ako!" Sigaw ko.

"Sorry," agad sinabi ni Brandon and distance himself away from me. "Relax."

"Gusto ko ng umuwi. Ayoko dito," nakiusap ako kasi ayoko talaga sa ospital. "Please Brandon. Wala akong sakit."

'Yong mga taong hindi nakakaintindi sakin e turing sa akin baliw. Kaya I have trauma na rin sa ospital dahil minsan na akong gusto ipasok ng Mama ko kasi nga daw wala na ako sa katinuan. Kaya mula nun natatakot na ako na pumasok sa ospital o clinic.

"Calm down," titig na titig si Brandon sakin. "Hindi kita sasaktan. Ako lang 'to."

"Hindi ako baliw Brandon. Please. Ayoko dito," naiiyak na ako.

Niyakap n'ya ako ng kay higpit nang makalapit na s'ya sakin and then push the call button sa gilid ng kama. Mayamaya pa dumating na ang nurse. Sa takot ko hindi ako makabitaw kay Brandon.

"I'll check her out," sabi ni Brandon.

"Sir-"

"Please. I'll sign the waiver or whatever mailabas lang s'ya dito."

"Okay Sir."

Umiiyak ang ako habang nakakapit kay Brandon. Sinugurado kong mahigpit na mahigpit ang pagkakahawak ko sa kanya. 

"Sir Dela Torre," tawag ng doctor kay Brandon at mas humigpit pa ang pagyakap ko sa kanya.

"Doc," tugon naman ni Brandon. "I need to take her home. Hindi s'ya  comfortable manatili dito."

"Naiintindihan ko ang situation n'ya," tugon ng doctor kay Brandon. "But I advice she should seek help from a Psychiatrist para matingnan kung gaano kalalim ang trauma n'ya mula noon Sir Dela Torre. Hindi pwedeng hayaan lang ito dahil mauulit at mauulit ang ang ganitong eksena. Until we will lose her. You know what I mean right?"

"I know Doc. I know what you are trying to explain. But for now,gusto ko muna s'ya ilabas dito. And I still need to talk to her about it. I'll get back to you if okay na lahat."

"I hope you will."

With doctor's fee and everything hindi ko kayang tustosan ang pangangailangan ko. Yes, aware ako sa situation ko but then, kahit gustohin ko man na magpatulong sa Psychiatrist, saan naman ako kukuha ng pangbayad? E hirap nga ako pagkasyahin ang sweldo ko sa mga bayarin. Hindi ko rin priority ang magpatingin sa Psychiatrist, kasi mas importante sakin na ang lupa at bahay na iniwan ni Papa.

Inuwe ako ni Brandon sa bahay. He did not ask anything and remain silent the whole drive way back home.

Nagkulong ako sa kwarto kasama s'ya and was hugging me the entire afternoon.

"Hindi ka pa gutom?" Tanong n'ya sakin while brushing my hair gently.

"Hindi," tipid kong sagot at niyakap s'ya ng mahigpit.

"We will see a doctor, okay?" Alam kong gusto n'ya akong tulungan pero ayoko, ayoko na pati problema ko e problemahin din n'ya.

"Sorry if kailangan mo manatili sa tabi ko. Pero okay lang naman na iwanan mo na ako. Kaya ko sarili ko."

"Erica-"

"Nandidiri ka ba sakin?" Tanong ko at bumitaw sa pagkakayakap sa kanya."Hindi ka ba kinakilabutan matapos mong malaman na nakipag sex ako sa Tito ko?"

"Why would I?" Tanong din n'ya sakin. "You are a rape victim Erica. Hindi ka nakipag sex sa kanya. Nilapastangan ka ng gagong 'yon."

"Hindi naman kasi ganun ang nakalakihan ko," biglang kumawala ang luha sa aking mga mata habang nakatitig kay Brandon. "Lumaki akong sinasabihan nila ng malandi, pokpok at kung ano-ano pa. Ako din sinisisi nila dahil nagkasira-sira ang pamilya nila Tita. Alam mo, 'yon din ang dahilan kong bakit ayaw sakin ng Mama ko."

Niyakap ulit ako ni Brandon at kinulong sa kanyang mga braso.

"I didn't know you been through that. I'm sorry Babe."

Buti pa si Brandon nag sorry kahit wala naman s'yang kasalanan sakin. 'Yong iba kasi nilalayoan ako at pinandidirihan nung nalaman nila na may ganun akong past. Kahit isa wala man lang nag reach out and ask me if I am okay.

"Ayaw nilang maniwala sakin. Sabi nila sadyang malandi lang daw ako talaga. humingi ako ng tulong. Sumigaw ako pero wala naman nakarinig,' humagolgol ako sa pag-iyak.

"I will not allow those people to keep hurting you over and over again. I promise you that," bulong ni Brandon sa akin. "Okay? I will do anything and everything for you to not feel pain anymore."

I fall asleep in Brandon's arms after an hour of crying. At saka madilim na nung nagising ako. I can't find him anywhere but nung lumabas ako ng kwarto, may pagkain na sa mesa at note na kumain ako ng dinner and that he have to go already.

Kumain ako sa pagkain niluto n'ya. Nakakabingi ang katahimikan ng bahay at nakakalungkot na I am alone.

Biglang tumunog ang cellphone ko at kinuha ko naman ito kaagad. He was outside of my house and was hoping to see me.

"Pasok," sabi ko kay Paul.

"Mag-isa ka lang?" Tanung n'ya. "Nasaan si Brandon?"

"Umuwi na yata," sagot ko.

"Okay ka na ba?" Tanong ni Paul. "I heard from Mam Carme na kakasuhan n'ya ang Tita at pinsan mo."

"Ano?" Nagulat ako kasi hindi ko alam na pwede pala yon.

"Marami yatang ipa-file si Brandon. Direct assault-"

"Pwede ba 'yon?" Tanong ko na may halong tuwa sa narinig.

"Yes, but then I also heard na nagmakaawa sila kay Brandon na 'wag na ituloy ang kaso at hindi kana nila uit gagambalain pa. Well, it was settled and both parties signed. Saka 'yong lupa na sinanla nila, binili ni Brandon at saka ililipat sa name n'ya."

"Pumayag silang ipagbili 'yon?" Akala ko ba mahalaga ang lupa na 'yon kaya gusto nila itong tubosin.

"Matagal ng natubos 'yon ng mama mo. Kaso walang pera ang Tita mo kaya niloloko ka lang. S'ya daw mismo nag offer kay Brandon na bilhin nalang kay binii agad ni Brandon and they have a month to find another place na ilipatan."

Naiyak ako sa ginawa ni Brandon. Talagang pinahalagahan n'ya paa talaga ako. First time in my whole life aside sa Papa ko na may taong tumayo para ipagtanggol ako. I hope hindi ko na makita ang Tita ko at pati na rin ang mga pinsan ko para matahimik na rin ako ng tuluyan.

"So okay kana?" Tanong ni Paul at napatango ako habang nakangiti at agad nagpahid ng mga luha. "Anytime pwede kang bumalik sa Uranus."

"Nahihiya na akong bumalik dun Paul," napakagat labi ako at pinaghawak ang dalawang kamay habang nakapatong sa ibabao ng mesa. "Lalo pa't nalaman nyo lahat ang past ko."

"Maybe may mga taong hindi ka naiintindihan. But not us, pinaliwanag ni Mam Carme kagabi bago mag closing ang nangyari sa'yo and they all understand you. Pinapasabi nga nila na magpakatatag ka lang."

"Talaga?" natutuwa akong marinig 'yon.