DAĞRA (TAMAMLANDI)

Bölüm -9-

Kendiniz olun. Evet böyle başlamak istedim çünkü insanlar, değişseniz de değişmeseniz de giderler. O yüzden hiçbir şey için değişmeyin. Sevdiğinize ayak uydurmak için, onun istediği gibi biri olmak için asla kendinizden ödün vermeyin. İnsanlara bir şeyi beğendirmek zordur. O yüzden siz, siz olun, asla değişmeyin!

-----------

Karar vermek.. Ne zor şey değil mi? Bir sorun ile karşı karşıyasınızdır ve doğru kararı vermek zorundasınızdır. Ne yapmanız gerek? Bilmiyorsunuz.. İçinizde en doğru olanı seçtiniz. Peki emin misiniz, doğru karar olduğundan?

"Bu kolyeyi vermek bana düşmez." Kadın sıcak bir gülümseme bahşedip avucumu kapattı.

"Dağra'dan korkmayan tek sensin. O sana kızsa da, sövse de, bağırsa da bu kolyeyi ona vereceğini biliyorum. Ne zaman vereceğin önemli değil, ama ver. Sakın benim verdiğimi de söyleme!" Kadının sesinde ki ciddiyeti ve yüzünde ki sıcak gülümseye karşı bende kafamla onay verdim. Dışarı çıkarken, sinirden köpürmüş bir adet Dağra ile karşılaştım. Avucumda ki kolyeyi kamera çantama atıp yanına yaklaştım. Evet, kızma seansı başlıyordu...

"Neredesin sen?" Suratıma birden gürleyince yerimde zıplamıştım. Annesi hemen gelip Dağra'nın koluna girdi.

"Ben çağırdım Dağra. Bir şey yok tamam.." Annesine bakışları değişse de beni sette yiyeceğini biliyordum. O yüzden ses etmeyerek motora yaklaştım. Kesin beni öldürecekti.. Acaba kolyeyi bana kızacağı zaman verip aklını karıştırmalı mıydım? Ya erkense?

Ben bunları düşünürken, Dağra motora binmiş bana bakıyordu. Derin nefes alıp arkasına bindim ve çekinerek kollarımı beline doladım. Artık alışmıştım. Dağra motora gaz verip setin olduğu bulvara dönüş yaptı.

Yarın bu şehri gezeceğim için mutluydum. Çünkü gezilecek o kadar güzel yerler vardı ki.. Gitmeden kesinlikle denizine girecektim. Belki hediyelik eşya satan birkaç yere de bakınırdım. Başka şehirleri gezmeyi seviyordum. Yeni yerler görmeyi, yeni bir şeyler almayı, yeni insanlar tanımayı.. -Dağra geçersiz. - Onun gibi kasıntı insanlar ile tanışacaksam, yerinde kalabilirdi. Tanışmasam da olur..

Motordan inmiş, Dağra'nın park etmesini bekliyordum. Bu adam hastaydı hasta! Motoruna olan sevgisini azıcık gerçek hayata yaysa, bence çok sevecen bir insan olurdu. Tabii öyle bir şey olmayacağı için, aklıma getirmeyi bile düşünmedim. Ona yön verecek tek kişi sanırım annesiydi. Çünkü fazlasıyla seviyor ve şefkat gösteriyordu. O yüzden, bu konu hakkında annesi yardımcı olabilirdi. Lakin, annesi benim sayemde oğlunu başka türlü biliyordu. Ağzım dursaydı, ona el uzatabilirdi belki. Kim bilir?

Karavanların olduğu yere girince, Dağra'nın karavanının da burada olduğunu gördüm. Evet buraya gelirken birkaç karavan gelmişti ama, Dağra'nın ki değil. Demek ki sonradan gelmişti. Bunu düşünmeyi kesip, Dağra'nın arkasından bende karavan girdim. Sırtımda ki kamera çantasını çıkarıp koltuğa koydum. Dağra'nın bakışlarını üzerimde hissedince ona döndüm. Bakışlarını çekmemişti.

"Aç mısın?" Kaşlarımı çatıp suratına baktım. Bu insanları ne zaman düşünmeye başlamıştı? Kafamı hayır anlamında sallayıp koltuğa oturdum. O da bakışlarını çekip telefonunla oyalanmaya başlamıştı. Kafam da hala takılı olan bir şey vardı. Kolye... Şimdi lafını açsam kızar mıydı? Belki laf arasına sorsam, ya da başka şekillerde dile getirsem? Yok, yok. Annesi vermediğine göre hassas bir konu. Oğlundan bile korkuyorsa, bu kolyede bir şey var. Peki ne?

Dağra'ya kolyeyi versem tepkisi ne olur? Çok kızar mı? Sevinir mi? Yoksa sorgular mı? Annesinin üzerinden gitsem, konuyu anlar mı? Bilmiyorum! Ne tepki vereceğini bilsem, en azından kolyeyi nasıl vereceğimi de bilirdim. Şimdi versem nolur? Annesi, 'Dağra'dan sen korkmuyorsun,' dediğine göre kesin Dağra'nın kızacağı bir şeydi.. Zaten sinirli biriydi, bu kolye de üstüne gelirse kesin beni işten atardı. Yok yok, önce ağzıma eder sonra işten atardı. O asla acısını çıkarmadan yollamazdı. Karar vermiştim. Laf altından cevabı bulacaktım. Alevi misin diye mi sorsaydım yoksa rap üzerinden mi gitseydim? O zaman nasıl konuya bağlacaktım?