Love is fair [Completed]

အပိုင္း - ၂၀ ( Z )

အခန္းေရွ႕တြင္ ေျခခ်င္းလိမ္မတတ္ ေလွ်ာက္ေနရာမွ တစ္ခုခုကို သတိရသြားသျဖင့္ ေအာက္ထပ္က မီးဖိုခန္းဆီ ဝင္လာခဲ့သည္။

အဖုံးဖြင့္လိုက္သည္ႏွင့္ အေငြ႕တလူလူထြက္ကာ ပြက္ပြက္ဆူေနေသာ စြတ္ျပဳတ္အိုးအား ေယာက္ခ်ိဳဇြန္းျဖင့္ တစ္ခ်က္ေမႊလိုက္ၿပီး အဆင္သင့္ျပင္ထားေသာ လွီးျဖတ္ၿပီးသား ၾကက္သြန္ၿမိတ္မ်ားအား ထည့္လိုက္ၿပီး မီးပိတ္ကာ အဖုံးျပန္အုပ္ထားလိုက္သည္။

ၿပီးေနာက္ အေပၚျပန္တက္ခဲ့ၿပီး အခန္းတံခါးေရွ႕ရပ္ကာ နားႏွင့္ကပ္ၿပီး မၾကားရမွန္းသိလ်က္ နားစြင့္ေနမိသည္မွာ အသက္ေတာင္ရႉဖို႔ေမ့သည္။

မထူးေတာ့သည့္အဆုံး စိတ္ပိုင္းျဖတ္ကာ အခန္းတံခါးကို ေခါက္လိုက္ေလသည္။ တုံ႕ျပန္မႈတစ္စုံတစ္ရာ မရရွိေသာေၾကာင့္ သက္ျပင္းေငြ႕ေငြ႕ခ်ကာ အခန္းေရွ႕တည့္တည့္တြင္ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိဳက္ေတာ့သည္။

"သည္းငယ္... ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။''

မေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ္လည္း မေန႕ညက သည္းငယ္ခြင့္ျပဳလိုက္သျဖင့္ ဝမ္းသာလုံးဆို႔ကာ ခ်ဳပ္တည္းထားသမွ် လႊတ္ခ်လိဳက္မိသည္။ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္မွန္းေတာင္ မမွတ္မိေတာ့သလို သတိတရအခ်ိန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မိုးေတာင္လင္းေနၿပီျဖစ္သည္။

အဲ့ကထဲက လူကိုအခန္းအျပင္ ေမာင္းထုတ္လိုက္သည္မွာ ေရေတာင္ေဒၚႀကီးတို႔အိမ္ဘက္တြင္ သြားခ်ိဳးရသည္။ ညစ္ပတ္ေပေရေနေသာေၾကာင့္ ေရမခ်ိဳးလို႔ကလဲမရ...။ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီးျပန္လာေတာ့ အထဲမွေလာ့ခ်ထားၿပီး အခန္းထဲ လုံးဝအဝင္မခံေတာ့ေပ။

သည္းငယ္တစ္ေယာက္ထဲ စိတ္မခ်သျဖင့္ ေဒၚႀကီးကိုသာ ေရွ႕မ်က္ႏွာေနာက္ထားၿပီး အကူအညီေတာင္းရေတာ့သည္။ ကံေကာင္းစြာ ေဒၚႀကီးကိုေတာ့ အခန္းထဲေပးဝင္ေသာေၾကာင့္ ေဆးတိုက္ခိုင္းၿပီး အိပ္သည္အထိ ေစာင့္ၾကည့္ေစလိုက္သည္။

သိပ္မၾကာလိုက္... ေဆးအရွိန္ႏွင့္ အိပ္သြားၿပီဟုဆိုကာ ေဒၚႀကီးက ျပန္ထြက္လာၿပီး အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပသည္။ ကိုယ့္ကိုပါ အခန္းထဲ လုံးဝေပးမဝင္ဖို႔ပါ ကတိေတာင္းသြားသည္တဲ့ေလ။