Love is fair [Completed]

အပိုင္း - ၃၇ ( Z )

ကိုယ္က မင္းကိုပဲခ်စ္တာ ကေလး...
မင္းကိုပဲ စခ်စ္ခဲ့ၿပီး...
မင္းကိုပဲ ဆက္ခ်စ္ေနတုန္း...
အေၾကာင္းအရင္းကေတာ့ မင္းျဖစ္ေနလို႔။

အရင္နဲ႕အခု...
အခ်စ္ခ်င္းေတာ့ ဘယ္တူပါလိမ့္မလဲ။

အရင္က အျဖဴစင္ဆုံးခ်စ္ခင္ေပးခဲ့ၿပီး...
အခုကေတာ့ ရဲရဲနီတဲ့ ကိုယ့္အေသြးအသားထဲကိုက လိုလိုခ်င္ခ်င္နဲ႕ ေတာင့္တတပ္မက္ခဲ့တာ။

အဲ့ဒါကို ဘယ္အခ်ိန္မွာစၿပီး သတိထားမိသလဲဆိုေတာ့... ကိုယ့္အထင္...

... စေတာ္ဘယ္ရီသီးခူးရင္း ေပ်ာ္ေနတဲ့ ေကာင္ေလးေၾကာင့္မ်ားလား ...

... ဟိုဟိုဒီဒီ ေတြ႕ေတြ႕ေနရတဲ့ မ်က္ႏွာေလးေၾကာင့္မ်ားလား ...

... ဒါမွမဟုတ္ ... လူကို ေရာဂါေပးၿပီး ေပ်ာက္ခ်င္းမလွ ေပ်ာက္သြားတုန္းကမ်ားလား ...

မေတြ႕ေတာ့တဲ့အဆုံး အခန္းတစ္ခုလုံး ဓာတ္ပုံအျပည့္ကပ္ၿပီး ကိုယ့္ရဲ႕အိုေအစစ္ေလး ဖန္တီးခဲ့ရတယ္။ ရင္ထဲ ပူေလာင္လြန္းလို႔ ဘာမွအလုပ္မျဖစ္ခဲ့ဘူး။

အဲ့ေကာင္ေလးကိုလဲ မင္းလို႔ ဘယ္သူကမွသက္ေသမလိုက္ေပးေပမဲ့ ကိုယ္ကေတာ့ မင္းလို႔ပဲ တစ္ထစ္ခ်ယဳံၾကည္ေနခဲ့တာ။

ကံေကာင္းတယ္ဆိုရမလား... လအနည္းငယ္ၾကာေတာ့ ျပန္ရွာေတြ႕ဖို႔ လမ္းစကေလး ေကာက္ရခဲ့တယ္။ Card Holder ထဲက ဓာတ္ပုံအပိုင္းအစေလး။ ဓာတ္ပုံထဲက ကိုယ့္ရဲ႕ကေလးေလး... မိခင္လက္ေပၚမွာ ၿပဳံးရယ္ေနခဲ့တဲ့ ေပါက္စေလး။

ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ရွာေတြ႕လိုက္သလိုပဲ။ ဝတ္ေက်တန္းေက် ေနေနရတဲ့ ဘဝကေန... အရင္ကလို လွိုက္လွိုက္လွဲလွဲ ေပ်ာ္ေနရတဲ့ ဘဝကို ျပန္ရလိုက္တယ္။

ဟုတ္တယ္... ကိုယ္ မင္းကိုခ်စ္တယ္။
ကိုယ္ မင္းကိုခ်စ္ေနခဲ့တာပဲ...။

ျပန္ေတြ႕မယ့္ေတြ႕ေတာ့လည္း မင္ေယာင္းတို႔ၿခံရဲ႕ အလုပ္သမားအျဖစ္နဲ႕လား။ ကိုယ္ရင္ေတြနာလိုက္တာကြာ။ နဖူးကေခြၽး ေျခမ,ထိက်ေအာင္ ပင္ပင္ပန္းပန္း ေနထိုင္ေနရတဲ့အျဖစ္ကို ကိုယ္တကယ္မၾကည့္ရက္ဘူး။

အဲ့ထပ္ပိုဆိုးတာက ကိုယ့္ကို စိမ္းသက္ေနတာကိုပဲ။ အရပ္ရွည္ၿပီး ထြားလာတာကလြဲလို႔ ကိုယ္ ငယ္႐ုပ္မေျပာင္းဘူးလို႔ ေမေမ့သူငယ္ခ်င္းေတြေျပာသမွ် မဟုတ္ဘူးထင္ပါရဲ႕။ အန္တီႀကီးေတြရဲ႕စကားကို ယုံစားၿပီး မင္းအနား ခ်ည္းကပ္မိခဲ့တာ မွားၿပီလားမသိ။