Love is fair [Completed]

အပိုင္း - ၂၃ ( Z )

သြားၾကားထဲမွ ေဒါသထြက္ေနသည့္ ေလသံႏွင့္အတူ နားမလည္နိုင္သည့္အၾကည့္တို႔ျဖင့္ စူးရဲစြာၾကည့္ေနပါေသာ ထိုေကာင္ေလး...

"မင္း... မင္းဘယ္လိုျဖစ္လို႔ ဒီအထိေရာက္လာတာလဲ။ ငါ့ကို တမင္ လိုက္ေႏွာက္ယွက္ေနတာလား။''

ဘာမွမေျပာဘဲ မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕ထားလွ်က္ ခါးေထာက္၍သာၾကည့္ေနသည္။ ၾကည့္ေနသည့္ပုံစံမွာ စိတ္ပ်က္ေနသည္လား... စိတ္ကုန္ေနသည္လား... မသဲကြဲ။

"ငါ... ငါ ဒီမွာေနမွန္းဘယ္လိုသိလဲ။ ဟိုတစ္ေန႕က မင္း ငါ့ကို မ်က္ေျချပတ္သြားတယ္ မဟုတ္ဘူးလား။''

ႏႈတ္ဆိတ္လွ်က္ ကြၽန္ေတာ့္အေနာက္ဘက္သို႔ လွမ္းၿပီးေမးေငါ့ျပသည္။ ၫႊန္ျပသည့္ေနရာအား လွည့္ၾကည့္ေတာ့ မနက္က ေရွ႕ေနႀကီးစီးလာသည့္ကားပင္။

နားမလည္စြာ သူ႕အားျပန္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ သူ႕နားထင္ေပၚ လက္ညွိုးျဖင့္ ႏွစ္ခ်က္မွ် ေထာက္ျပသည္။ ဘာလဲ... ဘာသေဘာလဲ။

"Use your brain bro... မဟုတ္မွ... အဲ့ေန႕က မင္းကိုယ္မင္း ေျခရာအေဖ်ာက္ကြၽမ္းလြန္းလို႔ ငါမ်က္ေျချပတ္သြားတယ္လို႔မ်ား ထင္မွတ္သြားတာလား။ ထားပါ... အဲဒါေတြ။ ဒါနဲ႕ မင္းလက္မွာ ဝတ္ထားတဲ့ လက္စြပ္က ဘာအတြက္ေၾကာင့္မ်ားပါလိမ့္။ ခ်ီးစကားေတြေတာ့ လာမေျပာနဲ႕ေနာ္။''

ဘာ ဘာလဲ ခ်ီးစကားဆိုတာ... ဒီေကာင္ ဘယ္လိုေတာင္ မိုက္ရိုင္းရတာလဲ။

"လက္ထပ္လက္စြပ္''

လက္သန္းႂကြယ္မွ လက္စြပ္ေလးအား လက္မျဖင့္ အသာအယာပြတ္သပ္ရင္း ေျပာေတာ့

"ဘာ!!!!!!!!"

ႏွစ္ေယာက္ၾကားထဲ ၿခံတံခါးမႀကီး ခံေန၍သာ ေတာ္ေသးသည္။ အခုေတာင္ သံတိုင္ကို တဝုန္းဝုန္းျဖင့္ ဆြဲေဆာင့္ကိုင္လႈပ္ေနသည္မွာ မသိပါက ေလွာင္အိမ္ထဲက ျခေသၤ့ေပါက္လို လြတ္တာႏွင့္ ေျပးကိုက္ေတာ့မည့္အတိုင္း။

"ဝမ္အြန္း မင္း... မင္း႐ူးေနၿပီလား။''

"..........''

"မင္းက အကုန္လုံးကိုေက်ာခိုင္းၿပီး ဒီမွာ ဘဝအသစ္ စေနတယ္ေပါ့။ တကယ္ေမ့ေနတာလား.. ေမ့ပစ္ထားတာလား ဟင္! ဝမ္အြန္း။ မင္း ပါပါးနဲ႕မာမားရဲ႕ စိတ္ရင္းအမွန္ကို နားမလည္ေသးဘူးလား။ အိမ္ကေန ေန႕တိုင္း မင္းအသက္ရွင္ေနပါေစဆိုၿပီး ဆုေတာင္းေနတဲ့ မာမား... ေနာက္ဆုံးကြာ အိပ္ရာထဲလဲေနတဲ့ မင္းနဲ႕ ...။''