Kader neydi?
Önceden yazılan ve değişmeyecek olandı.
Kaderin önüne ne geçebilirdi?
Hiçbir şey geçemezdi.
İşte bu hikayede de onların kaderleri onlar doğmadan kanla yazılmıştı.
Oluk oluk kan kokan, nefret akan ve kin kusan bir kaderdi onları bekley...
Bir şey yapmadan ecelin üstümüze gelmesini seyrettik. Tam çıkışa ulaşmışken yakalanmıştık. Şans bana hep g*tüyle gülmüyor muydu zaten? Çok trajikomik bir hayata sahiptim. Ben bir kez gülersem hayat üç kez gülerdi. Bu hep böyle olacaktı. Her daim.
Daha fazla sessiz kalamayan; "Abi bak a- ." diyen Poyraz'ın sesini; "Kapa lan çeneni." diyen yeri yerinden oynatacak kükreme sesiyle kesti Emir.
Emir tam kolumdan tuttuğu sırada araya giren Poyraz'ın eli Emir'in eline bir engel gibi dokundu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Sakin. Çok sinirlisin. Kızla sonra konuş."
Bir kolundaki ele bir de bana bakan Emir'in gözlerindeki öfke cehennem ateşini andırıyordu. Etrafındaki herkesi yakacak etkiyi oluşturuyordu.
Derin bir nefes aldıktan sonra "Ecdadını s*kmeden bırak şu kolumu." diyen kükremeyle kolumu hızlıca Emir'in elinden kurtarıp Poyraz'ın arkasına geçtim.
Beni defalarca felaketlerde kurtaran kahramana sığındım. Bu hareketim Emir'in bütün sabırlarını yerinden oynatan son damla gibiydi çünkü Poyraz'a çok sert bir yumruk geçirmişti. Poyraz'ın yediği yumruk ile ben de çığlık atmıştım.
Poyraz aldığı darbe ile yerinde sendelerken önündeki perdenin açılması ile sahnede tek başına kalan oyuncu gibi açığa çıkmıştım. Hazırlıksız yakalanan Poyraz biraz dengesini kaybetse de hala daha ayaktaydı. Çenesine dokunan Poyraz'a bir adım atmamla Emir sert elleri ile beni kolumdan tuttuğu gibi kendine çekti.
"Bırak beni." diye bağırsam bile beni tınlamadan bakışlarını Poyraz'a çevirip; "Bugün yanındaki, odandaki kız da Yağmur muydu? " diye tısladı ölüm saçan sesiyle.
Ona bu soruyu sorarken kolumu tutan elini o kadar sıkıyordu ki. Acıdan ağlayabilirdim. Dudağından gelen hafif kanı eliyle silen Poyraz kendinden emin bir sesle konuştu
"Evet oydu. Bir sakıncası mı var?" demesiyle Emir Poyraz'ın üzerine doğru daha sert adımlarla ilerledi. Ama bu sefer hazırlıklı olduğundan Emir o kadar şanslı değildi. Çünkü Poyraz'dan yumruk yemişti. Kafası hafif yana dönen ve dudağı kanayan Emir eliyle silip yüzüne bir gülümseme yerleştirdi.
"Uzun zaman olmuştu. Kendini baya geliştirmişsin." deyip bu sefer ona izin vermeden bir yumruk daha geçirdi.
Tek yapabildiğim uzaktan bakmak ve buna eşlik eden çığlıklarımdı. Tüm bu olanları hepsi benim merakım nedeniyle gerçekleşmişti. Her şey şu an tamamen benim suçumdu. Bir kez olsun bela getirmeden duramıyordum. Kaşı kanayan Poyraz'da aynı Emir gibi sanki oyun oynuyor gibi kaşını sildikten sonra konuştu.
