Alice in Borderland {Wattys2021 winnaar}

2

Ik weet niet precies hoe lang ik al bij de oprit van het huis sta, maar ik weet wel dat ik binnenkort een keuze moet gaan maken. Loop ik verder naar de deur en klop ik aan of distantieer ik mezelf er juist van? Peinzend blijf ik naar het gebouw kijken, maar ik kan nog altijd geen keuze maken. Gelukkig hoeft dat ook niet, bedenk ik zodra de voordeur geopend wordt, omdat de keuze voor mij wordt gemaakt.

'Kimora.' De liefdevolle klank in zijn stem zorgt er direct voor dat ik een brok in mijn keel krijg. Ik knipper de beginnende tranen in mijn ogen weg en probeer mijn gezicht in de plooi te houden. 'Meneer Yatoma,' zeg ik eerbiedig terwijl ik met mijn hoofd knik. 'Sato,' voeg ik dan toe. Hij wacht totdat ik dichterbij kom, maar mijn benen lijken niet in beweging te komen. Dan komt Sato zelf naar me toe gelopen en slaat hij zijn arm om me heen. Voor ik het weet, hebben de tranen mijn ogen al verlaten en rollen ze over mijn wangen heen. 'Kom binnen, meisje,' stelt hij betrokken. Ik sta toe dat hij me meeneemt naar de voordeur en dan word ik omvangen met verschillende gevoelens die zich tegelijk voordoen.

Warmte is het eerste dat bij me naar binnen dringt. Een zeldzaam gevoel van geborgenheid en liefde stroomt door mijn lichaam, maar er is nog genoeg ruimte voor verdriet en pijn.

Shiori komt direct naar ons toe en voor ik het weet houden ze me allebei vast. Ik voel hun eigen verdriet en pijn aan, maar ook de liefde die ze nog altijd in zich hebben. Ze nemen me mee naar de woonkamer en overspoelen me met thee, lekkers en comfort.

'Hoe ging het vandaag?' vraagt Shiori oprecht geïnteresseerd. Ik besluit het gedeelte met mijn ouders en nep vriendinnen over te slaan. 'De opgaven waren erg uitdagend en vaak ook moeilijk, maar de meeste sommen begreep ik wel.' Sato glimlacht naar me. 'We hadden ook niets anders verwacht.' Het vertrouwen in zijn stem en het geknik van zijn vrouw overspoelt me nogmaals met warmte, maar ook weer met verdriet. Hoe kan het dat zij wel in mij geloven en mijn eigen ouders niet?

'Hikaru had niet anders verwacht..' voegt Shiori zachtjes toe. Drie paar ogen worden automatisch naar de foto met daarachter een brandende kaars gezogen. Ondanks dat ik opnieuw tranen voel opkomen, moet ik toch glimlachen wanneer ik naar haar vrolijke gezicht kijk. 'Ik weet het,' antwoord ik dan, 'zij heeft altijd in mij geloofd, wat er ook gebeurde.'

Het heeft me een hele tijd pijn gedaan dat mijn ouders me keer op keer op lijken te geven en niet langer meer in mij geloven, maar ik kon het verdragen omdat mijn beste vriendin dat geloof nooit op zou geven. Net zoals haar ouders dat nooit doen.

'Mijn vader zei vanmorgen dat ik na twee maanden nog steeds niet anders kan doen dan blijven jammeren.' Ik trek mijn ogen los van de foto en kijk de twee lieve mensen tegenover me aan. 'Wanneer houdt het op?' vraag ik zachtjes terwijl ik over mijn wangen veeg. 'Wanneer verdwijnt de pijn?' Ik kan aan hen zien dat zij zelf ook heel graag antwoord willen krijgen op die vraag. 'Niets interesseert me meer,' snik ik. 'Die stomme toelatingsexamens niet, economie niet, medicijnen niet, zelfs muziek niet.. Ik haal adem, ik eet en drink en ik loop rond, meer niet. Op de meeste momenten maakt het me zelfs niet eens uit dat ik een mislukking ben.'

'Je bent geen mislukking, lieve Kimora.' Shiori verplaatst zichzelf naar de bank waar ik op zit en gaat naast me zitten. Ze pakt mijn hand vast en knijpt er zachtjes in. 'Dat heeft Hikaru altijd al geweten. Wij weten het ook. Nu jij nog.' Door haar tranen heen glimlacht ze naar me. 'Dat jouw passie ergens anders ligt dan de beroepskeuzes die Suki en Otori voor zich zien, betekent nog niet dat je een mislukking bent. Ik zou zo graag willen dat ze zichzelf zouden inzien dat het gaat om jouw geluk en jouw eigen toekomst. Dat het allerbelangrijkste is dat jij kracht haalt uit wat je zelf wilt in het leven.'

Ik weet een glimlach op mijn gezicht te krijgen. 'Net zoals jullie dat ingezien hebben.' Shiori wendt haar blik af, maar houdt mijn hand nog steeds vast. Ik volg haar ogen en kom weer uit bij Hikaru, die stralend op de foto staat. Shiori lacht kort. 'Sato en ik hadden het er in het begin moeilijk mee om te accepteren dat Hikaru en jij een wereldreis wilden maken. Was het niet gebruikelijk om te gaan studeren en een beroepskeuze te maken?'

'Maar Hikaru wilde alles uit het leven halen,' voegt Sato toe. 'Ze liet ons zien hoe serieus en vastberaden ze was door te trainen, totdat we geloofden dat ze er écht achter stond.' Die gedachte zorgt ervoor dat er alweer gemixte gevoelens in me opkomen. Mijn ouders zijn nooit zover gekomen. Ze hebben het nooit gezegd, maar ik weet zeker dat ze het als een opluchting zagen dat de dood van Hikaru dat plan voor mij vernietigd had.

'Waarom ga je niet verder?' vraagt Sato dan. 'Kimora, waarom ga je niet door met trainen om jullie droom te verwezenlijken?' De tranen storten zich uit mijn ogen. 'Hoe kan ik dat nou doen? Hoe kan ik kilometers lopen, varen of rijden, bergen beklimmen en in prachtige meertjes zwemmen zonder haar? Zonder dat zij erbij is?'

'Maar ze zal er wél bij zijn,' vertelt Shiori liefdevol. Ze beweegt haar vrije hand naar haar borstkas. 'In je hart.' Ik schud mijn hoofd. 'Ik weet niet of het nog langer mijn droom is. Toen we samen trainden, voelde ieder moment als een stap dichterbij ons doel. Als ik nu ga hardlopen of een rotswand beklim, is dat om niet thuis te hoeven zijn.'

'Je bent nog steeds verdrietig om haar dood.' Shiori brengt haar hand naar mijn haar en veegt een pluk achter mijn oor. Dan laat ze haar hand op mijn wang liggen. 'Dat is oké. Je moet het nog verwerken om verder te kunnen, om weer blijdschap te kunnen ervaren. Maar je moet niet opgeven, Kimora, dat is niet wat Hikaru had gewild.'

Ik weet dat ze gelijk heeft. Hikaru had niet gewild dat ik mijn leven zou verdoen, dat ik ongelukkig zou worden. Ze heeft me zo vaak aangespoord om mijn passie voor muziek of het reizen achterna te gaan. Waar mijn ouders enkel denken aan hun eigen toekomst en aan het succes dat de buitenwereld van hen ziet, denken deze lieve mensen aan mij en mijn succes. Hikaru dacht aan mijn succes. Het succes dat nu ver te zoeken is, aangezien ik mezelf al een aantal keer voor de toetsen heb laten zakken. Misschien moet ik inderdaad iets met mijn leven gaan doen, maar ik ben nog niet zover.

Gelukkig hoeft dat van hen ook niet.

'Het komt wel,' zegt Shiori terwijl ze een arm om me heen slaat. 'Echt waar, lieve Kimora, jouw tijd komt nog wel.'