Alice in Borderland {Wattys2021 winnaar}

58

'Je bent vrolijk vandaag.'

De stem van Nikita klinkt opgewekt. Ik weet niet zo goed hoe ik moet reageren, dus knik ik maar. 'Het was een goede sessie bij de fysio gisteren,' zeg ik dan maar. Het is niet geheel gelogen: ik merk dat ik fysiek echt wel in goede staat ben en dat maakt me blij. De pijn verdwijnt steeds meer en ik merkte dat ondanks dat het me energie kostte, ik er toch ook wel energie van kreeg. Het voelde als een voldoening toen ik op de loopband rende en op de hometrainer moest fietsen. Ik denk terug aan de bergen en meertjes die ik op de afbeeldingen op de muren had gezien en voel mijn hart sneller kloppen.

'Ik ben blij dat het steeds beter met je gaat.' Haar stem klinkt onschuldig, maar ik kan haar opzetje al aan horen komen. 'Ik merkte dat de flyer die ik op je nachtkastje had gelegd een andere plaats heeft gekregen,' oppert ze zogenaamd luchtig. Mijn ogen glijden naar het ding, dat op de hoek van mijn nachtkastje ligt. Ik had niet de moeite gedaan om het weg te gooien, omdat ik wist dat het toch geen zin had. Ze zou me gewoon weer een nieuwe geven. Ik wil niet zeggen dat ik het bekeken heb, omdat ze er dan weer op door zal gaan. 'Ja,' mompel ik, 'hij lag op de foto van mijn beste vriendin.'

'Oh,' zegt ze terwijl ze haar ogen neerslaat, 'sorry, dat had ik niet gezien..' Plotseling voel ik me heel erg schuldig. Ik weet dat ze het goed bedoelt en dat ze er alleen maar steeds over begint, omdat ze het idee heeft dat het me goed zal doen. Ze verdient het niet om zo behandeld te worden. 'Sorry,' verzucht ik, 'ik betwijfel gewoon of het iets voor mij is, maar ik zal erover nadenken.' Ik probeer zo overtuigend mogelijk te klinken. Erover nadenken en er daadwerkelijk heengaan is niet hetzelfde, maar toch glimlacht ze naar me. Ze neemt mijn dienblad met restjes van het ontbijt mee en verlaat mijn kamer.

Toch fijn dat ik haar voor eventjes af heb kunnen schudden door te zeggen dat ik erover na zal denken. Dat is al iets anders dan ik de afgelopen paar dagen zeg, dus in haar ogen een win. Ik kijk uit het raam en zie dat de zon schijnt, maar toch trek ik voor de zekerheid een vest aan voor als het buiten misschien wat fris is. Ik trek mijn schoenen aan en loop de gang door. Ik probeer niet al te veel naar de andere patiënten te staren, maar ik merk dat sommigen er echt slecht uitzien. Ik laat mijn ogen langs de bordjes met kamernummers glijden en loop verder. Een jongen die op krukken loopt verliest zijn evenwicht en kan nog maar net zijn balans terugkrijgen, maar doordat hij uitwijkt spring ik even aan de kant, waardoor ik tegen de jongen die net zijn kamer uit wil komen op bots.

Hoewel het ook niet mijn schuld is, gooi ik er direct een "Sorry" uit. Vanuit mijn ooghoek zie ik de jongen eerst een geërgerde blik opzetten, waarnaar hij die laat varen en mompelt: 'Geen probleem.' Ik kijk hem even aan om uit te vinden of hij echt niet boos is. Niet dat het mij interesseert, maar ik heb gewoon geen zin in ruzie. Hij wil wegkijken, maar dan valt zijn oog opnieuw op mijn gezicht. Hij fronst en kijkt me peinzend aan, alsof er iets met me aan de hand is. Zijn blik verandert naar onderzoekend en het lijkt alsof ik een klein spoortje herkenning door zijn ogen zie gaan.

Ik kijk ook onderzoekend naar hem, omdat ik het idee krijg dat ik hem ook zou moeten herkennen. Maar waarvan? Hij heeft zilver-blond haar dat bijna tot aan zijn schouders komt en er hangen wat plukken tot aan zijn wang. We zijn ongeveer even lang. Nee, ik heb deze jongen echt nog nooit eerder gezien.

'Ehm..' mompelt hij verwachtingsvol. Ik kijk hem vragend aan en probeer te bedenken wat hij bedoelt. 'Mag ik..' voegt hij dan toe terwijl hij naar de grond gebaart. Nu pas merk ik dat ik in de deuropening sta en volledig zijn doorgang blokkeer. 'Oh,' mompel ik onhandig, 'ja, sorry.' Ook nu pas merk ik dat hij best wel dichtbij me stond. Of stond ik dichtbij hem? Ik weet het niet. Ik weet alleen dat mijn lichaam daar niet gealarmeerd door raakte en dat verbaasd me. Snel stap ik voor hem aan de kant, zodat hij er eerst door kan en ik daarna verder kan lopen. Toch doet hij dat niet direct.