Alice in Borderland {Wattys2021 winnaar}

45 - ♠Q

'Ik zal niet vallen,' zeg ik heel zelfverzekerd tegen Raiden nadat ik de klimmuur geïnspecteerd heb. Ik neem aan dat er drie punten toegekend zullen worden als iemand de top bereikt. Zo te zien maakt het niet uit of je de moeilijke of de makkelijke weg neemt. Het rode pad is absoluut de meest gemakkelijke weg om te volgen, dus begin ik daaraan.

Ik breng mijn handen en voeten naar de stenen stukken en voor ik het weet ben ik al twee meter hoog. Als ik nu zou vallen, zou ik makkelijk op mijn voeten kunnen landen. Met een beetje geluk zal ik niet doorschieten naar achteren. Als ik van een grotere hoogte wegglijd, zal ik ervoor moeten zorgen dat ik mezelf open schaaf terwijl ik naar beneden glijd, in plaats van gelanceerd te worden op mijn rug.

Ik weet nog wanneer ik voor de laatste keer gevallen ben. Dat was door dat vuurwerk dat ingeslagen was in de rotswand. Ik verloor grip en vloog door de lucht, waarnaar ik op mijn rug terecht kwam. Ik had de klap niet gevoeld. Zou ik die nu wel voelen als ik achterover zou vallen? Ik neem aan van wel, aangezien ik keihard op de gewichten in de rugzak terecht zal komen. Ik troost mezelf door te denken dat ik die pijn dan niet voor lang zou hoeven te voelen, aangezien ik dan spoedig een laserstraal door mijn hoofd zal krijgen.

Het is niet fijn om te klimmen met dit gewicht op mijn rug. Het trekt me op een andere manier weer naar beneden en ik merk dat ik meer moeite moet doen om steeds hoger te komen. Mijn ademhaling wordt onregelmatig en ik voel het zweet al langs mijn gezicht druipen. Ik probeer mezelf af te leiden en niet te denken aan de verzuring die ik in mijn armen begin te voelen, maar daardoor kom ik automatisch uit op het akkefietje van net.

Waar had die gast het over toen hij insinueerde dat ík de schoppen vrouw zou zijn? Ik zou het toch zelf wel weten als dat zo zou zijn? Maar wat als hij gelijk heeft? Wat als we deze figuurspellen écht moeten spelen tegen de spelleider? Dat zou betekenen dat de schoppen vrouw zich onder ons bevind. Zou het net als tijdens de heksenjacht niet uitmaken of het een vrouw of een man is?

Wacht eens. Als dat echt zo is, als de schoppen heer de leider is van zijn spel en de schoppen vrouw de leider is van dit spel, dan.. Dan moet Chishiya strijden tegen de leider van zijn spel! En Kuina tegen die van haar..

Nog net op tijd kan ik me vastklampen aan een stuk rots, voordat ik mijn grip verlies en kan vallen. Daar moet ik nu niet aan denken. Ik moet eerst maar eens zorgen dat ik mijn eigen spel overleef. En om dat te doen, moet ik de top bereiken.

Ik begin te geloven dat het een fout was om hieraan te beginnen, maar ik kan niet meer terug. Ik ben te hoog om mezelf nog veilig naar beneden te laten zakken en daarbij komt ook kijken dat ik geen opgever ben. Ik heb al deze spellen niet overleefd om hier te sterven. Ik heb mijn dwingende ouders niet jarenlang moeten verdragen om hier te sterven. Ik heb mijn hartverscheurende verdriet om het verlies van Hikaru niet dagelijks mee moeten dragen om hier te sterven.

Nog maar drie meter, Kimora. Je bent er bijna.

Hijgend bereik ik de top en trek ik me aan mijn armen overeind. Ik hijs mezelf op het dikke stuk van de muur en ga rechtop staan. Ik kom eerst op adem en probeer de duizelingen de baas te blijven, voordat ik me behoedzaam omdraai. Vanaf hier kan ik de hele hal goed zien. Iedereen kijkt naar mij, of ze nou deel uitnamen van de groep of niet. Ik laat mijn ogen naar het scherm glijden en zie een "6" achter mijn naam staan. Aangezien ik drie punten had voordat ik hiermee begon, neem ik aan dat het gelukt is en dat ik beloond ben met punten voor deze opdracht. Dertig. We staan nu op dertig punten. Het is nog lang niet genoeg. Maar het is een begin. Ze blijven nog even naar me kijken, voordat de anderen ook weer verdergaan met hun eigen opdracht. Ik besluit geen aandacht meer aan hen te besteden en loop naar de kant, waar ik het net dat naast de klimmuur staat vastpak en mezelf behoedzaam weer naar beneden weet te krijgen.