Alice in Borderland {Wattys2021 winnaar}

1

De harde stemmen van mijn ouders hebben me al lang geleden wakker gemaakt, maar toch komt mijn lichaam pas echt tot leven wanneer mijn moeder luidruchtig mijn kamer binnen komt stormen en mijn gordijnen met een felle beweging opentrekt. 'Kimora!' roept ze uit. Haar schelle stem bezorgt me hoofdpijn. 'Kom nu direct je bed uit!' Ik krijg niet eens de tijd om zelf mijn dekbed van me af te slaan. Mijn moeder pakt de stof vast en rukt het met een snelle beweging naar het voeteneind. 'Schiet op, anders kom je nog te laat voor het toelatingsexamen!'

Ze zegt het alsof de wereld vergaat als dat zou gebeuren. Haar wereld, want dat is de enige die er toe doet. De mijne is niet belangrijk.

'Kimora!' krijst ze streng. Ik kan er niet tegen dat ze naast mijn bed blijft staan en me commandeert. Ik had gedacht dat ik daar misschien aan gewend zou raken, maar nog altijd blijft het een irritatiepunt. Omdat ik haar tenminste een paar uur niet hoef te zien als ik ga, besluit ik toch om mijn bed uit te komen en me aan te kleden. Dat is de vorige twee keren ook mijn beweegreden geweest. Waarom beseft ze niet dat het niet gaat gebeuren? Waarom blijft ze hier zo volhardend in?

'Ik begrijp niet waarom je het nog blijft proberen,' zegt mijn vader terwijl hij in de deuropening komt staan. Hij kijkt naar mijn moeder en geeft totaal geen erkenning van mijn bestaan. Volledig in de schaduw ga ik verder met aankleden terwijl hij mijn moeder blijft vertellen dat het zinloos is om geld en moeite aan mij te besteden. 'Kimora is duidelijk niet goed genoeg. Ze is al twee keer gezakt voor beide toelatingsexamens. Waarom blijven we hier iedere keer weer geld voor uitgeven, terwijl ze het duidelijk niet kan?'

Als ik niet beter had geweten, zouden zijn woorden me heel veel pijn doen. Welke ouder twijfelt er hardop aan de capaciteiten van zijn kind, terwijl ze erbij staat in de kamer? Welke ouder blijft maar duidelijk maken dat hij haar oplegt dat zij dezelfde weg zal bewandelen als zij doen en neemt het haar kwalijk wanneer ze dit niet doet? Welke ouder haalt zijn kind zo naar beneden? Als ik het oprecht niet had gekund en mijn toelatingsexamens niet expres zou verpesten, zouden zijn woorden me ontzettend gekwetst hebben.

'Ze is er elke keer bijna,' sputtert mijn moeder terughoudend tegen. Het is duidelijk te horen dat zij ook twijfelt aan mijn capaciteiten, maar ze wil er niet aan geloven. Haar dochter moet het hoogste niveau behalen, dus bestaat er geen mogelijkheid dat ze het niet aan zou kunnen. 'Ik kan het niet begrijpen!' roept mijn vader uit. 'Waarom denkt ze niet aan haar toekomst?!'

Ik vraag me af wanneer ik eens mag beginnen met denken aan mijn eigen toekomst en niet die van hun. Ik trek mijn vest aan en slinger mijn tas om mijn schouders. Zonder iets tegen hem te zeggen, loop ik langs mijn vader heen naar de woonkamer. 'Je moet iets eten!' roept mijn moeder, voordat ze me volgt naar de woonkamer. Ze is niet de bezorgde moeder die wil dat haar kind goed verzorgd is. Ze is de moeder die heeft gelezen dat je niet goed presteert met een lege maag en daarom moet ik eten, zodat ik het examen deze keer wel zal halen.

'Kimora!' roept ze terwijl ze een verpakte trommel in mijn tas stopt. Dan legt ze haar handen op mijn schouders en kijkt ze me indringend aan. 'Dit is belangrijk voor de toekomst van onze familie.' Ze spreekt ieder woord langzaam uit, alsof ik anders te dom ben om te begrijpen wat ze betekenen. 'De anderen beginnen hun respect voor ons gezin te verliezen. Al hun zoons en dochters studeren economie of medicijnen. We kunnen niet achterblijven. Het is in ons belang dat jij die toetsen haalt.'

'Laat maar, Suki,' bromt mijn vader met een teleurgestelde toon in zijn stem. 'Ik geef het op. Na twee maanden kan ons kind nog steeds niets anders doen dan blijven jammeren om Hikaru.' Dit is de druppel. Ik ruk me los van de armen van mijn moeder en loop naar de deur. 'Wanneer ga je eens kiezen voor de levenden, Kimora?! Wanneer stap je eens af van de doden?!' Mijn vader blijft doorgaan, maar ik sla de deur met een harde klap achter me dicht.

Mijn hart gaat tekeer en ik voel mijn bloed koken. Steeds als ik dicht bij toegeven kom, weten mijn ouders dat altijd weer te verpesten. Maar waarom zou ik mijn eigen toekomst vergooien voor hun droom, terwijl wat ik ook doe niet goed genoeg is en dat nooit goed genoeg zal worden?

'Kimora.' De stem van Miyuki klinkt eerder alarmerend dan opgewekt. Het feit dat de andere meisjes stoppen met fluisteren en giechelen, bevestigt dat ze het alweer over mij hadden. Vreemd dat ik nog altijd een veelbesproken onderwerp van de dag lijk te zijn, terwijl ik niets bereikt heb. Misschien is dat ook wel precies de reden. 'Hallo,' begroet ik mijn nep vriendinnen met een zogenaamde glimlach. 'Ben je er klaar voor?' vraagt Narumi terwijl ik me bij de groep aansluit en we naar de metrohalte lopen.

Ben ik er klaar voor om een half uur durende metrorit te besteden met een groep nep vriendinnen, die in mijn gezicht náár me lachen en me achter mijn rug om uitlachen? 'Ik zal wel moeten,' verzucht ik. Ik hoop dat ze het laten gaan, maar natuurlijk is andermans mislukking een smakelijk gespreksonderwerp en gaan ze erover door. 'Waarom denk je dat je zoveel moeite hebt met de toelatingsexamens?' vraagt Narumi terwijl we aansluiten in de rij bij het koffiewinkeltje.

Wanneer ik niet meteen antwoord geef, denkt ze waarschijnlijk dat ik het weer eens niet begrijp, want ze voegt ter verduidelijking toe: 'Vind je de sommen te lastig, of de namen van de medicijnen en het berekenen hoeveel er nodig van is?' Ik kijk op de lijst met producten en probeer te besluiten welke koffie ik zal nemen. 'Als je wilt, kan ik je best helpen.' Ik kijk Narumi aan.

Ik weet niet of ze mij iets bij kan brengen over de onderwerpen. Van nature zijn economie, biologische- en scheikundige vakken niet mijn specialiteit, maar mijn ouders hebben me het altijd ingeprent en me ermee laten oefenen. Als ik mijn toetsen niet expres zou verpesten, had ik zeker hoger gehaald dan de score die zij uiteindelijk gekregen had toen ze aangenomen werd voor de universiteit.

'Ik wil je ook met alle liefde helpen!' mengt Miyuki zich in het gesprek. Ik doe een stap naar voren en hoop dat degene voor mij snel aan de beurt is geweest. 'Dat vind ik helemaal niet erg!' De meisjes kijken elkaar strak aan wanneer ze denken dat ik het niet zie, maar ik heb de rivaliteit in hun ogen wel opgemerkt. Ik onderdruk een geërgerde zucht en antwoord niet op de twee meisjes, maar het is lastig om me in te houden zodra de andere meisjes zichzelf ook aanbieden om te helpen.

Natuurlijk willen ze me helpen. Hun vader of moeder werkt bij hetzelfde bedrijf als waar mijn moeder de directrice van is. Ze willen deze arme stumper maar al te graag iets bijleren als dat zou betekenen dat hun familie een goed nummertje scoort, want dat is alles dat ertoe doet.

'Zeg het maar,' stelt de jongen achter de kassa vriendelijk. Opgelucht zet ik een stap naar voren en bestel ik een vanille latte. Nadat ik betaald heb en mijn beker in ontvangt genomen heb, denk ik er even aan om snel de metro in te vluchten om van de groep af te zijn. Helaas sluiten de deuren alweer en moeten we drie minuten wachten op de volgende, waardoor we als complete groep nog steeds samen zijn.

'Denk er maar over na,' houdt Narumi aan. De meisjes proberen me tips te geven over het komende examen, maar ik luister niet naar hen. Af en toe knik ik of mompel ik er een woord tussendoor, maar ik kan gewoon niet anders dan al hun geslijm buitensluiten. Toch hoor ik ze nog een opmerking maken wanneer we bij de universiteit gearriveerd zijn en onze wegen net gescheiden zijn. 'Wat een triest geval,' zegt Narumi zachtjes. 'Waardeloze toekomst,' beaamt Miyuki. Of ze oprecht niet door hebben dat ik het kan horen of dat het ze niet kan schelen weet ik niet, maar ik wend mijn blik af en betreed de ruimte waar de toelatingsexamens gehouden worden.

Ik besluit alles te vergeten en buig me over de sommen. Ik begin mezelf erin te verliezen om nergens anders meer aan te denken, maar toch blijf ik mezelf voorhouden dat ik niet overal het juiste antwoord in moet vullen. Het kan namelijk niet gebeuren dat ik het haal en ik moet beginnen aan een ellendige economische of medische studie.