Alice in Borderland {Wattys2021 winnaar}

37 - ♥10

'We zijn te laat.'

Chishiya spreekt de woorden uit alsof het een gewone constatering is, alsof hij er niet zoveel bij voelt. Ik kijk naar hem om dat te controleren. Voor een moment staart hij met een lege blik naar de laserstralen, voordat ik iets van ergernis kan ontdekken. Is hij boos op mij, omdat het dankzij mij zo lang duurde voordat we konden vertrekken? Of is hij boos op zichzelf, omdat hij zelf de beslissing gemaakt heeft om te wachten? Als hij dat niet gedaan had, dan had hij niet mee hoeven te doen aan dit spel.

Ik herhaal de woorden die de computerstem uitgesproken had in mijn hoofd. "Moeilijkheidsgraad: harten tien."

'De enige missende kaart,' hoor ik Kuina mompelen. 'Buiten de drie plaatjes.'

Ik zie weer voor me hoe ik die drie spelers dood heb laten gaan om zelf te winnen. Ik zie de halsbanden van die ene Broek en die van het meisje weer ontploffen. Ik zie opnieuw hoe Aki weggeduwd wordt door de jongen, die ervoor probeert te zorgen dat hij het spel niet haalt en daardoor sterft. Dit kan niet waar zijn. Ik kan niet nóg een hartenspel gaan spelen, eentje met tien als niveau.

'Gaat het?' Raiden stapt naar me toe en wil mijn arm vastpakken, maar bedenkt zich op het laatste moment dat ik dat nooit prettig vind. Ik zie de bezorgdheid in zijn ogen. Het maakt niet uit wat er tussen ons gebeurd is: hij wil me nog steeds ondersteunen. Ik leg mijn hand op zijn arm en houd me aan hem vast.

Hij is niet vergeten dat ik hem verteld heb dat ik drie harten kaarten in mijn bezit had. Hoe kan dat ook? Niragi doorzocht mijn kaarten en benoemde het hardop in de ruimte. Hij is bezorgd. Niet om zijn eigen hachje, alsof hij mij niet vertrouwt en bang is dat ik hem zal verraden. Nee, hij maakt zich zorgen om mijn gesteldheid.

'Ik..' mompel ik als antwoord, maar veel verder kom ik niet. Ik zie Kuina en Chishiya naar ons kijken, maar ik slaag er niet in om terug te kijken.

'We leggen nu de spelregels uit,' galmt de stem verder over het terrein. 'Alle spelers verzamelen zich in de lobby.'

Nu word ik wakker geschud. Het Strand is een arena en we worden gedwongen om mee te doen aan dit spel, anders sterven we. Maar tijdens het spel kunnen we ook sterven. Er zijn hier zoveel mensen, hoe groot is de kans dat veel van hen doodgaan? Hoe groot is de kans dat wij dat gaan? Ik kijk naar Raiden, dan naar Kuina en als laatste naar Chishiya, die met een verhard gezicht naar het Strand kijkt. 'Laten we dan maar gaan,' mompelt hij onverschillig, alsof het hem niet zoveel kan schelen. Zo heeft hij zich bij ieder spel gedragen, maar het kost me een moment om de schakeling te maken van zijn bezorgdheid toen ik de lijn over wilde stappen naar de koude, harde blik in zijn ogen nu we onszelf naar de lobby verplaatsen.

Zodra we binnenkomen, glijden mijn ogen direct naar de tafel waar tientallen mobieltjes op liggen. Veel zijn er al gepakt, maar nog lang niet iedereen heeft zich aangemeld. 'Shuntarō, Chishiya,' hoor ik naast me. Ik kijk opzij en zie dat Chishiya al een mobiel vastgepakt heeft en de gezichtsherkenning heeft voltooid. Veel afbeeldingen van pokerkaarten verschijnen op zijn mobiel. Hij kijkt er niet naar en stopt het ding in de zak van zijn vest. Kuina is de volgende die een mobiel pakt, maar ik kan mezelf er niet toe zetten. Raiden pakt er eentje voor zichzelf en reikt mij die van mij aan. Zonder iets te zeggen pak ik het aan. Nadat de gezichtsherkenning is voltooid, kijk ik even naar de kaarten die ik al verzameld heb.

Nu is niet het moment om in elkaar te storten. Tot nu heb ik mensen gebruikt en laten gebruiken. Ik heb mensen gedood en laten doden. En dat zal ik nu ook weer moeten doen. Er is geen ruimte voor twijfel en angst. Waar ik mijn vrienden kan helpen zal ik dat doen en waar onze wegen zich moeten scheiden, zal ik mijn eigen pad bewandelen. Anders blijf ik niet leven.

Het voelt alsof er een spuit met verdovingsmiddel in mijn lichaam wordt gezet, want alle bedrukte gevoelens verdwijnen en ik besluit me te focussen op het spel en hoe ik die kan uitspelen.