Alice in Borderland {Wattys2021 winnaar}

31

Hoewel ik probeer om die gedachte te negeren, kan ik alleen maar denken aan het feit dat Raidens visum vandaag afloopt. Waarom zou dat mij nog langer iets moeten schelen? Hij wil mij toch niet meer zien of spreken? Hij wil zelfs niet eens meer vrienden met me zijn. Maar dat betekent nog niet dat ik meteen kan stoppen met om hem te geven. Misschien kan ik dat zelfs nooit. Moet ik het proberen? Ik weet het niet.

'Wat denk jij, Kimora?' Chishiya's stem haalt me uit mijn gedachten. Kuina en hij kijken me vragend aan en ik kan zien dat ze een antwoord verwachten. Helaas kan ik hen die niet geven, omdat ik geen flauw idee heb waar dit over gaat. Ik probeer het me voor de geest te halen, maar ik heb hun woorden zelfs niet een beetje gehoord. Ik kijk naar Kuina, maar kan behalve opluchting vanwege het feit dat ze na haar spel teruggekomen is niets bij mezelf ophalen.

'Wat?' mompel ik, wat een geërgerde zucht van Chishiya oplevert. 'Waarom ben je hierbij betrokken, als je niet eens luistert wanneer we overleggen?' vraagt hij. 'Volgens mij smeekte jij me praktisch om mee te doen,' antwoord ik schouderophalend. 'Het is niet alsof ik bij jou aanklopte om te vragen of ik hier alsjeblieft deel van uit mag maken.'

'En toch ben je hier zelf mee akkoord gegaan, dus kun je ophouden met ergens anders mee bezig te zijn en gewoon helpen meedenken?'

Dit is weer het moment dat hij oprecht niets begrijpt van mensen en hun gevoelens. Hij kijkt naar mij en ziet een meisje dat hem ergert door zichzelf af te laten leiden, terwijl ze in werkelijkheid naar hem moet luisteren en mee moet helpen om aan het plan te werken. Wat kan er nou belangrijker zijn dan dat?

'Chishiya,' mompelt Kuina, 'het is niet zo heel gek dat Kimora ergens anders zit met haar gedachten.' Ze kijkt even naar mij, alsof ze niet zeker weet of ze het wel moet zeggen, maar dan voegt ze toch toe: 'Raiden moet vanavond een spel spelen.' Chishiya knijpt zijn ogen samen en kijkt van haar naar mij. 'Dus?' zegt hij dan. 'Ze gaan nu toch niet meer met elkaar om?' Kuina zucht. 'Maar dat betekent nog niet dat ze niet meer om hem geeft.' Chishiya lijkt na te denken, alsof hij het probeert te begrijpen, maar haalt dan zijn schouders op. Dan gaat hij verder alsof er niets gebeurd is.

'Zoals ik al eerder had gezegd, is het plan om de kaarten te stelen en het Strand te verlaten. In de presidentssuite heb ik een kluis gevonden, maar ik denk niet dat het de juiste is. Ook weten we de code niet. Er is een manier om te proberen daarachter te komen, maar dan moeten we wel iemand gebruiken als afleiding.' Hij zegt het achteloos, alsof het hem niet zoveel kan schelen of er iemand verraden gaat worden. Met tegenstrijdige gevoelens kijk ik hem even aan. Ik zie hem niet graag zo, maar tegelijkertijd wil ik hem júíst zo zien. Het maakt alles makkelijker.

'We moeten goed bedenken hoe we het gaan aanpakken, maar we komen wel ergens op.' Aan zijn stem te horen is dit het einde van de vergadering. Het kan zijn dat ik stukken informatie gemist heb, maar vooralsnog heeft hij niets nieuws verteld. Kuina staat op, wat aangeeft dat we inderdaad klaar zijn hier. Ze kijkt naar mij met een glimlach en een vragende blik in haar ogen. 'Wat zullen we vandaag doen?' Dit is de blik van een meisje dat graag tijd door zou brengen met een vriendin en daar vandaag alle tijd voor heeft, aangezien we geen van beide een spel hoeven te spelen vanavond. Mijn hart vult zich met verlangen om iets leuks met haar te doen. Samen naar die stomme muziek luisteren, misschien wel maskertjes opdoen en bespreken welke jongens er leuk zijn en welke meisjes te veel hun best doen voor hun aandacht, maar ik kan mezelf er niet toe zetten om daaraan toe te geven. Het vretende gevoel in mij weerhoud me daarvan.

'Ik ga even hardlopen,' geef ik als reactie. Ik leg de nadruk op het woordje "ik", om aan te geven dat ik alleen ga, maar Chishiya lijkt de hint niet te begrijpen. 'Waar gaan we heen?' vraagt hij namelijk. 'Ik ga alleen,' spreek ik daarom maar uit. 'Zei je gisteren zelf niet dat het handig is om de mensen hier te laten denken dat we elkaar leuk vinden en dat we daarom publiekelijk tijd met elkaar door moeten brengen?'