6

281 8 2
                                    

'Het ziekenhuis bevindt zich in het volgende blok,' hoor ik Mai zeggen. 'De elektriciteit doet het niet, maar batterijen lijken nog altijd te werken. Als we lampen met batterijen gebruiken, moeten we iets kunnen zien en onze wonden kunnen behandelen.'

Ik had me alweer afgevraagd waarom ik ermee akkoord ging om met hen mee te gaan, maar haar woorden doen me daar weer aan herinneren. Nu het gevoel van adrenaline en de grootste schok voorbij zijn, voel ik mijn geschaafde armen zeuren. Ik moet ze ontsmetten en behandelen als ik wil dat het goed kan genezen. En hoewel ik hen het liefst verlaat om zelf verder te gaan, weet ik ook dat ik dat niet kan maken. Normaal gesproken interesseert het me niet of mensen mij onaardig vinden, maar aangezien zij de enige personen zijn die ik tot nu heb gezien, lijkt het me voor nu beter om met hen mee te gaan. Bovendien heb ik nog altijd antwoorden nodig en hoe moet ik die vinden als ik alleen ben?

'We hebben nu dus een visum van drie dagen,' probeer ik op een normale toon te zeggen. Ik wil me niet opdringen met vragen wanneer ze wel iets anders aan hun hoofd hebben, zoals hun wonden, maar ik wil toch proberen om het onderwerp aan te blijven houden. Ik moet mijn antwoorden hebben. 'En na die drie dagen moeten we weer een spel spelen?' Gelukkig zijn ze nu bereid om op mij te antwoorden, al lijkt Yuri daar niet zoveel zin in te hebben. 'Ja,' kraamt hij verveeld uit, alsof hij geen zin heeft om met mij te praten. Toch houd ik vol. 'En wat gebeurt er als je dat niet doet?'

'Dan word je door je kop geschoten met een laserstraal,' antwoordt hij. Eerst klinkt hij geamuseerd, alsof hij ervan zal genieten dat het nieuws me laat schrikken, maar dan wendt hij zijn blik weer af wanneer hij ziet dat ik geen kik geef. Zoiets had ik al gedacht. 'We hebben allemaal een kaart gekregen met daarop de klaver drie,' houd ik aan. 'Krijg je bij ieder spel een andere kaart?'

'Mijn god,' verzucht Yuri terwijl hij weer naar me opkijkt. 'Waarom interesseert het je zo? Waarom ben je niet in shock of getraumatiseerd of zo? Dit was toch je eerste spel?' Ik haal mijn schouders op. 'Heb ik er iets aan om getraumatiseerd te gaan doen? Nee. Heb ik er meer aan als ik probeer te begrijpen in wat voor wereld ik nu ben? Ja.' Toshi kijkt me enigszins met een jaloerse blik in zijn ogen aan, alsof hij wil zeggen dat hij hier ook zo koel over zou willen doen.

'Ja,' beantwoordt hij mijn vraag, 'bij ieder spel ontvang je een andere kaart. Als je het uitspeelt, tenminste.' Hij zucht. 'Ieder spel heeft een andere moeilijkheidsgraad en een bepaalde focus. Klaver gaat bijvoorbeeld voornamelijk om coöperatie en teamwork.' Ik denk terug aan toen de moeilijkheidsgraad bekend werd en Yuri meteen iets relaxter tegenover ons deed. Hij liet zijn vijandige houding varen, omdat het een groepsopdracht was. Maar er bestaan dus ook opdrachten die je individueel op moet zien te lossen. Ik voel wat meer hoop wanneer ik me bedenk dat ik niet altijd met anderen hoef te spelen.

'Schoppen legt de focus voornamelijk op het fysieke aspect van een spel,' gaat Toshi verder. Dat hoeft voor mij niet zo'n probleem te worden, maar ik zie Taree met een pijnlijk gezicht naar de grond kijken. Zijn been zal zeker nog niet geheeld zijn binnen drie dagen. Als zijn volgende spel een fysieke uitdaging wordt, kan dat nog wel eens link worden voor hem. 'Ruiten gaat voornamelijk om intelligentie en het mentale aspect.' Ik knik naar Toshi om aan te geven dat ik nog steeds luister en begrijp wat hij zegt. Ik verwacht dat hij doorgaat met zijn uitleg, maar dat doet hij niet. Toch is er nog één symbool over. 'En harten?' vraag ik dan.

'We zijn er,' oppert Mai opgelucht. Terwijl ze Taree ondersteunt, loopt ze direct door naar binnen. Ik kijk Toshi aan, die me nog altijd de informatie niet lijkt te willen geven. Hij ontwijkt mijn vragende blik zelfs en komt naar voren om te helpen om Taree mee de trappen op te krijgen. Ik onderdruk een geërgerde zucht en loop met hen mee naar boven. Misschien is het wel even genoeg voor nu. Ik weet niet hoeveel nieuwelingen ze dagelijks meemaken, maar waarschijnlijk zijn ze het zat om alles steeds maar weer uit te leggen. Ik kan het beter later nog eens proberen.

Alice in Borderland {Wattys2021 winnaar}Waar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu