'Ik denk dat het handig is als we onszelf in ons volgende spel opsplitsen, zodat we misschien meer informatie te weten komen over de Zwembroeken. Wat denk jij?' Raiden vermijdt mijn blik, maar pakt wel het kopje thee van me aan. 'Ik denk dat je er te veel in doorschiet,' antwoordt hij. 'En ik denk van niet,' kaats ik terug. Ik stop een theezakje in mijn eigen kopje en doop het een aantal keer in het water. 'Ik zag je wel kijken toen je ze zag. Ik hoorde de nieuwsgierige toon in je stem wel toen je ze vroeg naar het zwemfeestje.'
'Best, Sherlock,' verzucht hij. 'Aangezien je zo geobsedeerd lijkt te zijn over die Zwembroeken: praat er gerust over.' Ik haal het zakje uit mijn kopje en gooi het op de grond. 'Jezus, wat heb jij?' vraag ik geërgerd. 'Ga je iedere keer zo chagrijnig doen nadat we een spel uitgespeeld hebben?'
'Wel als ik zelf weer eens niets gedaan heb en anderen het werk voor me op heb laten knappen, ja.' Peinzend kijkt hij naar zijn kop thee. 'Doe eens niet zo zielig,' mompel ik als antwoord. 'De ene keer help jij mij en de andere keer help ik jou. Wat maakt het nou uit?' Hij stoot een geërgerde lach uit. 'Oh ja? Wanneer heb ik jou dan geholpen?! Als ik het me goed herinner, was jíj degene die míj behoedde van die mascottes en van de actie om mezelf door mijn kop te schieten.'
Ik heb geen zin in een ruzie met hem. Ik wil het hebben over de Zwembroeken en over hoe we het moeten aanpakken om daar meer informatie over te weten te komen. Maar ik kan aan hem zien dat het belangrijk voor hem is. Hij zit er echt mee dat als ik hem er niet van weerhouden had, hij nu dood zou zijn.
'Jij hebt mij ook geholpen, Raiden,' zeg ik eerlijk. 'Weet je hoeveel pijn en verzuring ik in mijn armen kreeg? Weet je hoe dichtbij ik was om het op te geven en te vallen? Maar jouw irritante opmerkingen leidden me af en zorgden ervoor dat ik steeds weer iets langer verder kon.' Ik zie verbazing op zijn gezicht. Hij kijkt alsof hij niet eerder beseft had dat zijn aanwezigheid bij de menselijke lift een toegevoegde waarde voor mij was, in plaats van alleen andersom.
'Fijn om te weten dat ik alleen maar stomme opmerkingen kan maken en verder niets toevoeg.' Even lijkt het alsof hij op wil staan en weg wil lopen, maar dan bedenkt hij zich weer dat hij vandaag nog zo min mogelijk op zijn voet wil steunen. Hij kijkt.. gevangen. Of dat is omdat hij zich niet volledig kan bewegen of omdat hij mentaal niet helemaal goed zit op dit moment kan ik me niet bedenken.
'Raiden, je denkt toch niet dat je zwak bent? Hé,' zeg ik wanneer hij niet naar me op kijkt. 'Je hoeft echt niet bang te zijn dat ik dat denk. Als je zwak zou zijn, dan had je allang met een verplet lichaam op de grond gelegen tijdens ons eerste spel samen. Dan zou je niet zijn blijven hangen. Daar was heel veel kracht en doorzettingsvermogen voor nodig. En ik weet waar ik het over heb.'
Eerst kijkt hij nog wat onzeker mijn kant op, maar wanneer hij ziet dat ik het meen, lijkt hij er alweer iets geruster op te zijn. 'Ik wil je gewoon niet vertragen,' verzucht hij. 'Eerst mijn enkel,' zegt hij terwijl hij naar zijn voet knikt, 'en dan schiet ik mezelf weer bijna door mijn kop, omdat ik niet verder nadenk..'
'Het was logisch dat we eerst allemaal dachten dat het spel alleen zo uitgespeeld zou kunnen worden,' reageer ik. 'Iedereen dacht dat. Welke gek komt er dan ook op de theorie om dieper in de regel te duiken en iets anders uit te proberen?' Ik haal mijn schouders op. 'Kunnen we er niet gewoon over eens zijn dat we blij zijn met hoe het afgelopen is en dat we vanaf nu verder kijken, in plaats van bij te houden wie van ons de ander geholpen heeft?'
Ik kan aan hem zien dat het hem goed doet dat ik nog altijd waarde hecht aan ons bondgenootschap. Dat is niet het enige: ik hecht ook waarde aan wie hij is als persoon. 'Goed dan,' stemt hij ermee in. 'Voordat we dan over gaan naar die Zwembroeken van je, wil ik je nog bedanken voor dat je mij ervan weerhouden hebt om mezelf door mijn kop te schieten.' Ik glimlach licht en knik. 'Graag gedaan.'
JE LEEST
Alice in Borderland {Wattys2021 winnaar}
Hayran KurguDe achttienjarige Kimora Sasaki staat stil in haar leven. Ze worstelt tegen de harde, dwingende verwachtingen van haar ouders en het verlies van haar beste vriendin. Mensen houdt ze het liefst zoveel mogelijk op afstand, maar wat als ze terecht komt...