'Goed,' zegt Raiden wanneer we aangekomen zijn bij het kruispunt en stilstaan om even ongemakkelijk naar elkaar te kijken. 'Goed,' zeg ik dan ook, waardoor het alleen nog maar meer ongemakkelijk wordt. 'Eh, succes,' mompelt hij. 'Ja, jij ook.' Hij kijkt me twijfelend aan, onzeker over wat hij nu moet doen. Dan steekt hij zijn vuist naar me uit. 'Laat me niet hangen,' zegt hij met een lichte glimlach. Ik glimlach terug en zet mijn vuist kort tegen die van hem aan. 'Niet doodgaan,' zeg ik dan. 'Hetzelfde geldt voor jou.'
Hij heeft dezelfde blik in zijn ogen als toen ik in ons laatste spel het pistool op het schilderij richtte. Hij kijkt alsof dit zomaar eens de laatste keer zou kunnen zijn dat hij me ziet. Die gedachte duikt ook in mijn hoofd op, maar daar moet ik nu niet aan denken. 'Hou je hoofd erbij,' vertel ik hem, waarnaar hij knikt. 'Ik zie je vanavond.' Zijn stem klinkt met zekerheid, alsof er geen andere uitkomst mogelijk is. Daarom kijk ik hem sterk aan en weet ik op diezelfde manier naar hem te knikken. Maar toch kan ik het niet helpen om me somber te voelen wanneer onze wegen elkaar scheiden en ik hem niet meer zie wanneer ik nog één keer omkijk. Zullen we elkaar echt weer zien? En waarom maakt het mij zoveel uit? Het zou handiger zijn als dat niet het geval was, maar ik kan het niet tegenhouden.
Het saaie uiterlijk van het gebouw belooft niet veel goeds. De andere locaties waar ik spellen gespeeld heb, zagen er wat uitdagender uit. Dit lijkt op een of ander warenhuis. Hoe zou ik hier een uitdagend spel kunnen spelen? Heel even komt het in me op om me weer om te draaien en vast naar de kampeerwinkel te gaan, aangezien ik nog één dag extra over heb, maar dan valt mijn oog op een auto die langs de weg geparkeerd staat. Er zit een persoon achter het stuur met een boek voor zijn neus. De auto staat uit en hij gebruikt het licht van de lantaarnpalen die bij het warenhuis staan om te lezen.
De Zwembroeken uit het laatste spel vertrokken met de auto. Zou dit betekenen dat er ook hier mensen van het Strand aan meedoen? Het is een kans en die moet ik aangrijpen. Daarom besluit ik om verder te lopen naar het gebouw en de deur door te stappen. Zodra ik de onzichtbare scheidslijn overstap, voel ik meteen weer spanning door mijn lichaam gaan. Dat gebeurt iedere keer wanneer ik weer een spel ga spelen. Misschien is de locatie niet heel spannend, maar het spel zal dat vast wel zijn.
Ik volg de pijltjes en kom al gauw uit in een soort lobby, waarin al zeven mensen staan te wachten. Er liggen nog drie mobieltjes, dus kunnen er in totaal tien mensen meedoen. Hoewel sommige andere mensen wel naar mij opkijken, houd ik mijn blik strak op de tafel gericht en negeer ik iedereen om me heen. Ik pak een mobieltje en voltooi de gezichtsherkenning, waarnaar mijn naam door de lobby wordt omgeroepen.
Ik kijk op, omdat ik iemand anders vanuit mijn ooghoeken op zie kijken bij het horen van mijn naam. Chishiya is niet te missen. Hij heeft hetzelfde vest aan als de andere twee keren dat ik hem bij een spel zag. Ik zie dat hij twee oortjes in heeft. Waarschijnlijk luistert hij naar muziek.
'Hé,' zegt hij met een knikje. 'Hé,' zeg ik op dezelfde manier terug. Snel kijk ik de rest van de kamer door, maar ik herken verder niemand. Daarom loop ik zonder verder iets te zeggen richting Chishiya en ga ik op een meter afstand van hem staan. Op het scherm van mijn mobiel is te zien dat de registratie over tien minuten gesloten is. Heel even ben ik bang dat ik die tien minuten in verveling moet doorbrengen, maar dan haalt Chishiya één oortje uit zijn oor en steekt hij het uitnodigend mijn kant op. Omdat ik verder toch niets te doen heb, stap ik iets dichter naar hem toe en pak ik het van hem aan. Heel zacht hoor ik wat muziek uit het ding komen, maar wanneer ik het in mijn oor stop, kan ik alles horen. Ik herken het niet, maar ik moet toegeven dat het fijn is om muziek uit de iPod te horen komen.
Wacht eens? Toen hij zijn arm naar me uit stak, dacht ik een polsbandje gezien te hebben. Zou Chishiya ook bij de Zwembroeken horen? Zelf lijkt zijn kleding niet bepaald zwemgericht te zijn, maar het zou er wel voor kunnen doorgaan.
JE LEEST
Alice in Borderland {Wattys2021 winnaar}
FanfictionDe achttienjarige Kimora Sasaki staat stil in haar leven. Ze worstelt tegen de harde, dwingende verwachtingen van haar ouders en het verlies van haar beste vriendin. Mensen houdt ze het liefst zoveel mogelijk op afstand, maar wat als ze terecht komt...