Alice in Borderland {Wattys2021 winnaar}

28

Ondanks alles wat er gebeurd is en dat ik mezelf voorgehouden heb geen druppel alcohol meer aan te raken, zit ik 's avonds bij de bar. Ik heb een drankje genomen en ben helemaal weggestopt in een hoekje gaan zitten, in de hoop dat niemand me lastig zal vallen. Natuurlijk doen ze dat niet, ik ben immers die sterke speler waar ze voor uit moeten kijken. Nou, zo voel ik me op het moment absoluut niet.

Ik neem een slokje van mijn drankje en merk hoe vies ik het vind. Wat had ik eigenlijk gedacht? Dat ik kon vergeten wat er gebeurd is als ik zou drinken? Het maakt niet uit hoeveel liter ik weg zou drinken, de gedachte aan een paar wellustige ogen en het gevoel van een vies paar handen over mijn lichaam kan ik nooit vergeten.

Ik wil het niet weer voor me zien, dus besluit ik ergens anders aan te denken. Chishiya vertelde dat hij op zoek was naar de kluis waar alle kaarten in bewaard worden. Hij ging ervan uit dat die in de presidentssuite zou zijn. Toen ik hem vroeg of hij gevonden had wat hij zocht, antwoordde hij vaag. "Ik denk het" klonk niet echt alsof hij er zeker van was. Maar Chishiya is slim, hij weet vast wel een manier te vinden om erachter te komen waar die kluis is. Misschien kan ik hem helpen, als ik besluit om mee te doen dan. Daar moet ik het nog met Raiden over hebben. Ik heb nog steeds niet de moed kunnen vinden om hem te vertellen van mijn promotie. Toen ik hem gisteravond zag, probeerde ik mijn polsbandje zorgvuldig voor hem verborgen te houden.

Hoewel ik hem vanmorgen nog even gezien had, voelt het alsof ik hem al heel lang niet meer gesproken heb. Waarschijnlijk komt dat door wat er gebeurd is. Kan ik hem vertellen over Chishiya's plan? Chishiya zei dat hij erover zou nadenken of Raiden ook ingelicht kan worden, maar hij beseft ook dat hij geen keus heeft. Als hij wil dat ik meedoe, wat hij naar mijn mening zeker wil, kan hij niet anders. Maar voor nu kan ik het Raiden nog niet vertellen. Ik moet eerst zelf laten landen wat er allemaal gebeurd is.

'Wat zit jij er somber bij,' hoor ik een stem vlakbij me opmerken. Ik kijk op en zie dat Niragi, Takumi en Streepjesbroek bij mijn tafel staan. 'Viel hij tegen in bed?' grapt Niragi lachend. Ik had dit niet verwacht, waardoor het me even kost om te schakelen. Hoe kon ik zo stom zijn om hier zielig voor me uit te zitten staren? Ik had moeten weten dat de act hier niet zou stoppen. Het moet geloofwaardig blijven als we niet in gevaar willen komen. Voordat ik iets kan zeggen, bemoeit Takumi zich er gelukkig mee.

'Nou, ik denk van niet,' brengt hij grijnzend in, 'waarom zou ze anders zijn vest nog aan hebben?' Nu pas bedenk ik me weer dat ik zijn vest nog aan heb. Toen ik vanmiddag uit zijn kamer vertrok en het wilde teruggeven, mompelde hij iets als dat dat later wel komt. Hij wilde me niet in mijn bikini laten teruglopen, omdat hij weet hoe gevoelig dat bij me ligt. Tenminste, dat is wat ik ervan maak, omdat ik dat liever geloof.

'Chishiya heeft zijn vest nog nooit aan iemand gegeven,' gaat Takumi dan verder. 'Niet dat we hem überhaupt met mensen zien praten, maar goed.' Niragi blijft naar mij kijken. Ik kan het niet helpen om me af te vragen of hij door mijn kleding heen probeert te kijken. 'Het viel dus niet tegen?' vraagt hij. Hij klinkt teleurgesteld. De arrogantie..

'Absoluut niet, nee,' beaam ik terwijl ik een glimlach op mijn gezicht pers. Ik probeer aan leuke dingen te denken om ervoor te zorgen dat ik écht weet te stralen. Aan zijn reactie te zien lukt dat aardig. 'Het is zeker voor herhaling vatbaar,' doe ik er dan nog een schep bovenop. Ik wend mijn blik even af om dromerig voor me uit te kijken, alsof ik terug ben in het moment en hen niet langer meer opmerk. Takumi begint te lachen, dus is het gelukt. 'Laat het toch gaan, die twee zijn helemaal stapel op elkaar. Neem je verlies, Niragi.' Maar Niragi verliest nooit. Althans, zo denkt hij er zelf over, want hij rolt met zijn ogen en schudt zijn hoofd. Hij kijkt alsof ik er vanzelf wel achter kom dat hij beter is. Ik gruwel van hem. Gelukkig lopen de jongens weer door, zodat ik verder kan gaan met treuren.