Alice in Borderland {Wattys2021 winnaar}

46 - ♠Q

'Kimora,' dringt Raidens stem bij me binnen. 'Doe het af.' Alles begint te draaien, maar dan wordt zijn gezicht volkomen helder. 'Doe je rugzak af. Nu.' Is hij gek?! Mijn rugzak afzetten betekent neergeschoten worden met een laser. Maar wat maakt het uit? Ik ga toch al dood, omdat ik die laatste vijf push-ups met geen mogelijkheid meer kan uitvoeren.

'Luister goed naar me,' zegt Raiden streng. '"Aan iedere persoon is een rugzak gekoppeld. Als jouw rugzak wordt neergezet en hierdoor een oppervlakte bereikt, zoals een stoel of de grond, is het game over voor de betreffende speler."' Hij quote de vrouwelijke computerstem die de regels voorlas.

'Als jouw rugzak de oppervlakte bereikt,' herhaalt Raiden. '"Ieder half uur krijgt iedere speler een persoonlijk doel die door diegene behaald moet worden."' Waar probeert hij heen te gaan? 'Het is nooit gezegd dat je die opdrachten uit moet voeren met die rugzak op je rug, alléén dat je de rugzak niet neer mag zetten. Dus je geeft hem aan mij.'

Hij probeert het ding al bij me af te doen, maar ik vind plotseling nieuwe kracht en ik stribbel tegen. 'Nee!' roep ik uit. 'Nee, Raiden! Stop! Stop!' Als hij het mis heeft, als dit tegen de regels is en hij daarmee óók de regels overtreedt, zal hij een laser door zijn hoofd krijgen. Dat kan ik niet laten gebeuren. Ik kan niet degene zijn waardoor hij sterft, ook al zal ik daar niet lang last van hebben, omdat ik snel zal volgen.

'Iedere persoon haalt één keer de trekker over,' zegt hij. 'Iedere persoon mag acht kaarten omdraaien.' Zijn grip om mijn arm wordt steviger. 'Jij hebt me al zo vaak gered. Alsjeblieft, Kimora, alsjeblieft, laat het me één keer terug doen.'

Ik heb niet de kracht om het hem uit te leggen, maar ik zou willen dat hij weet dat hij me al eens eerder gered heeft. Dankzij zijn aanwezigheid was ik niet alleen. Dankzij hem wist ik het vol te houden hier. Net zoals ik het dankzij hem ook nu weer vol zal houden.

Hoewel het maar vijf kilo is, maakt het een wereld van verschil om de loodzware last van mijn schouders en rug te voelen gaan. Ik kijk naar Raiden, die mijn rugzak van me overneemt en hem met zich meedraagt. Hij heeft mijn leven in zijn handen en ik kan het hem toevertrouwen. Ik kijk op het scherm en zie dat ik nog twee minuten heb.

Met mijn plotselinge nieuwe kracht weet ik mezelf door mijn armen te buigen. Keer op keer, totdat ik er nog maar één moet. Totdat ik die ene gedaan heb. Ik kijk naar het scherm en zie een vinkje naast mijn naam staan. Ik heb mijn persoonlijk doel gehaald. Ik ga hier niet dood.

Ik laat mezelf weer op de grond zakken en hijg uit. Dan schiet het door mijn hoofd dat Raiden nu dubbel zoveel last draagt. Ik spring overeind en wil de rugzak weer van hem overnemen, maar hij doet een stap achteruit en laat me daar staan, bevrijd.

Er is niets gebeurd. Ik heb mijn opdracht voltooid zonder rugzak en er is niets gebeurd. Geen laser.

Met grote ogen kijk ik hem aan. Dit betekent dat we het spel uit kunnen spelen. Ik kan in zijn ogen zien dat hij dat ook beseft, maar daar is hij totaal niet mee bezig. Ik zie de opluchting op zijn gezicht. Zijn vriendin leeft nog en daar heeft hij voor gezorgd.

'Raiden..' mompel ik. 'Ik.. dank je.' Hij krult zijn mondhoeken licht omhoog. Nu de schok verdwenen is, merk ik dat hij het gewicht begint te voelen. Ik wil niet dat hem hetzelfde lot te wachten staat als wat ik net dacht dat er met mij ging gebeuren, maar hij houdt vol.

'Jij bent het echt,' kraamt Yuri dan uit terwijl hij naar Yumiya kijkt. 'De schoppen vrouw.' Yumiya besteedt totaal geen aandacht aan hem. Ze kijkt naar mij met een stralende blik in haar ogen. 'Ik wist het wel,' zegt ze met een glimlach. 'Ik wist wel dat je een weg zou vinden om het te kunnen.'

Ik kijk van haar naar Raiden. Ik weet niet of ze het door heeft, maar híj heeft mij zojuist gered.

'Wat voor een ziek persoon ben jij?' roept een van de spelers tegen Yumiya uit. Ze antwoordt niet. Ze blijft maar naar mij kijken. Plotseling wordt er een knop in mij omgezet.