Alice in Borderland {Wattys2021 winnaar}

38

'Daar zitten we weer.'

Ik kijk op naar Raiden. Ondanks alles dat er bij het Strand gebeurd is, en zeker vanavond, voel ik opluchting wanneer ik naar hem kijk. Een hele tijd had hij naar het vuur gestaard met een verloren blik in zijn ogen, maar nu wordt hij langzaam weer de oude. Er komt wat meer kleur op zijn gezicht. Hij kijkt me zelfs enigszins hoopvol aan en ik weet zeker dat hij aan hetzelfde denkt als ik. Hier is het voor ons samen allemaal begonnen: in deze kampweerwinkel kregen we een band.

'Ja,' antwoord ik ondanks alles met een glimlach, 'daar zitten we weer.'

Kuina lijkt niet zo goed te begrijpen waarom ik toch nog kan lachen en Chishiya lijkt er niet te veel over na te denken. Allebei zitten ze er maar stilletjes en wat onwennig bij. Ik sta op zodra het water in de pan gekookt is en draai de gasfles uit. Als je het Strand gewend bent, voelt het bijna primitief om hier op een matje of veldbed te moeten slapen en meer moeite voor water te moeten doen. Ik vind het niet erg. Raiden lijkt het ook niet erg te vinden dat we niet meer daar zijn. Hij pakt het kopje met warm water van me aan. Kuina en Chishiya hoeven niet, dus schenk ik alleen nog voor mezelf in.

'Wat is jouw vraag?' vraag ik aan Raiden nadat we een smaakje uitgekozen hebben. Er verschijnt een lichte glimlach op zijn gezicht. Hij herinnerd het zich dus ook nog. Toch leest hij die van hem niet hardop voor. Ik vraag me af of hij de vraag niet zo leuk vind. De vorige keer luidde zijn vraag wat de grootste gok was die hij ooit genomen had. Hij antwoordde dat hij die op dat moment aan het nemen was. Hij doelde op ons contact.

'Welke koffie bestel jij het liefst?' lees ik dan voor. 'Ja hoor,' antwoordt Raiden lachend, 'dat staat er niet echt.' Ik pak de batterijlamp vast en schijn op mijn zakje. 'Echt wel!' Raiden tuurt er even naar, voordat hij begint te grijnzen. 'Deze zou jij voor mij moeten weten,' zeg ik tegen hem. 'Het was één van de eerste dingen die ik tegen je gezegd heb.'

'Wat!' roept Raiden half lachend uit. 'En jij verwacht dat ik dat onthouden heb? Ik had op dat moment wel iets beters te doen: we hingen tientallen meters hoog in de lucht aan die glazenwasserslift! Vergeef me dat ik meer bezig was om niet los te laten en niet te pletter te storten.' Ik grijns naar hem. Dan hoor ik Kuina verbaasd ademhalen.

'Deden jullie mee aan dat spel?' vraagt ze. Raiden en ik kijken elkaar aan. Ik kan me nog herinneren dat we het erover hadden dat we niet wisten wat we zouden zeggen tegen anderen als ze ernaar zouden vragen. Chishiya kijkt niet verbaasd, dus had hij het toch in zich opgenomen toen ik het benoemde na het mascottespel. Ik weet niet wat ik moet zeggen, dus knik ik naar Kuina. Ze lijkt onder de indruk. Voor een moment is het stil, maar dan besluit ze zich te mengen in het gesprek. 'En?' vraagt ze aan mij. 'Wat is het antwoord?'

Ik wil haar net vertellen welke koffie ik het liefst bestel, maar dan mompelt Raiden: 'Vanille latte.' Verbaasd kijk ik naar hem op. 'Je hebt het dus wél onthouden!' Hij haalt zijn schouders op. Ik weet niet waarom, want het is eigenlijk iets heel stoms, maar toch voel ik bijna een brok in mijn keel opkomen wanneer ik naar hem kijk. Hij heeft het onthouden, terwijl het vrij nutteloze informatie was. Dit geeft me hoop dat het inderdaad goed komt tussen ons, dat het Strand ons niet uit elkaar gedreven heeft.

'Kenden jullie elkaar lang?' vraagt Kuina. Daar denk ik even over na. Wat is lang? 'Ik leerde Raiden kennen bij mijn vierde spel,' vertel ik haar. Ze lijkt terug te rekenen en beseft dat ik er daarna nog aardig wat gespeeld heb. 'Hebben jullie vanaf toen alle spellen samen gespeeld? Behalve toen jij ging lasergamen?' Ik kijk even naar Chishiya. Heeft hij het haar niet verteld? Ik kijk weer naar haar en schud mijn hoofd. 'Nee,' antwoord ik, 'er is nog één spel dat we niet samen hebben gespeeld.'

'En de rest wel? Vonden jullie dat niet lastig? Van tevoren konden jullie niet weten wat voor spel het zou worden. Wat als jullie elkaar moesten verraden?' Voor een moment kijken Raiden en ik elkaar gespannen aan. 'Ja,' antwoordt hij dan terwijl hij naar Kuina kijkt, 'dat was heel lastig, maar ik ben blij dat we dat wel gedaan hebben. Zonder Kimora had ik mezelf namelijk overhoop geschoten.' Hoewel hij er toentertijd erg mee zat, kan hij het nu op een luchtige manier brengen. Ik kijk naar Kuina's gezichtsuitdrukking en schiet dan in de lach. 'Nu klinkt het wel heel dramatisch en sentimenteel,' zeg ik. 'Het spel heette "Russisch roulette" en het was zo opgezet dat we dachten dat we dat ook echt moesten gaan spelen.'