Alice in Borderland {Wattys2021 winnaar}

24 - ♣7

'Dus het is waar?' vraagt Raiden wanneer de lobby 's avonds volstroomt met Stranders. Ik kom er niet achter welke emotie er in zijn stem doorklinkt. Ik kijk hem aan om daarachter te komen en zie niets anders dan bezorgdheid op zijn gezicht staan. 'Waarom, Kimora? Het hoeft helemaal niet..'

'Ik wil graag meer te weten komen over de Stranders en wat voor tactieken ze gebruiken in een spel,' zeg ik. Ik vraag me af of hij door heeft dat ik zomaar wat zeg. Aan zijn gezicht te zien is dat zo. 'Ik had niets te doen,' mompel ik dan naar waarheid. 'En Yuri daagde me uit.'

'Dus je gaat een spel spelen waarbij je dood kan gaan, gewoon omdat je niets te doen had?' vraagt hij ongelovig. 'Ja,' antwoord ik zachtjes, 'ja, én dus omdat Yuri me uitdaagde..'

Wat voor persoon maakt mij dat? Maakt het iets uit? Wat moet ik anders doen? Ik ben niet iemand die iedere avond in een bar staat te feesten en te zuipen, dat ligt me totaal niet. Moet ik hier dan nog twaalf dagen lang blijven niksen?

'Het spijt me,' mompelt Raiden dan. Hij wendt zijn blik af. 'Sorry dat ik zo doe.. Het is alleen.. Ik weet niet wat ik anders moet. Ik weet het niet.' Ik kijk naar hem en besef dat we met hetzelfde zitten. We hadden gehoopt hier antwoorden te vinden en erachter te komen hoe het nu verder moet, maar dat blijft nog altijd een groot vraagteken. We weten niet of de theorie klopt en of er iemand naar huis mag wanneer alle kaarten zijn gevonden. We weten niet wat we moeten doen. We zijn in een groot, grijs vlak gegooid. Hij vult zijn tijd op met feestjes waar hij niet eens echt van lijkt te genieten, en ik? Ik doe spellen.

'Zullen we hier morgen over praten?' stel ik voor. Hij knikt. We hebben het er allebei niet over dat de kans bestaat dat ik niet meer terugkeer, maar het lijkt alsof hij het daar wel moeilijk mee heeft. Ik dacht dat hij geen waarde meer hechtte aan dit en ik vroeg me af of ik dat misschien ook niet meer zou moeten doen, maar nu weet ik dat dit niet het geval is. Vanavond zal ik het spel uitspelen, zodat we erover kunnen praten.

'Stranders!' Ik kijk naar de eerste verdieping, waar Hatter met wat van zijn gevolg verschijnt om een toespraak te geven. 'Een aantal van jullie zullen zich vanavond inzetten voor het Strand om kaarten te verzamelen! Weet dat ieder van jullie gewaardeerd wordt en dat we samen strijden om terug naar huis te kunnen!' Veel mensen in de lobby beginnen te juichen, maar ik doe niet mee. Het zal allemaal wel. Het is moeilijk om te geloven dat Hatter om ieder van ons geeft. Hij geeft eerder om de kaarten die we meebrengen.

'Er rest mij niets anders dan jullie veel succes te wensen! Hopelijk zien we jullie vanavond allemaal weer terug!' gaat Hatter verder. 'Jullie mogen je nu begeven naar de auto van jouw nummer!' Ik kijk even naar de "2" die ik in mijn handen heb. Mijn oog valt op Chishiya, die op dezelfde plek staat als waar ik hem voor het eerst gezien had. Kuina, die schuin achter hem staat, kijkt bemoedigend, en zelf zwaait hij even naar me. Zoals gewoonlijk zwaai ik maar terug.

'Kimora,' brengt Raiden nog in. Ik kijk hem aan. 'Kom je na het spel weer naar onze kamer? Als je niet komt, dan weet ik..' Ik wil hem bijna sarcastisch zeggen dat hij dat toch niet merkt, aangezien hij vast weer gaat feesten, maar ik heb geen zin om deze misschien wel laatste momenten kibbelend door te brengen. 'Oké,' stem ik in. Dan voeg ik me bij de groep waar ik bij ingedeeld ben.

Ik sta niet bepaald te springen om dat ik met Niragi en Yuri samen in één auto moet zitten, maar er zitten tenminste nog een paar andere Stranders bij. Groenbroek en Bierbroek hebben grootse praatjes, maar twee onopvallende Broeken houden zich afzijdig en kijken wat onzeker. Verder is er een belangrijk bestuurslid bij. Tenminste, dat denk ik, want ik zie nummer "9" op zijn polsbandje staan. Het is maar te hopen dat het spel minimaal acht personen aankan. Straks moet ik alsnog in de auto blijven wachten, omdat ik qua visumdagen niet verplicht ben om te spelen. Gelukkig word ik door niemand benaderd en kan ik uit het raam blijven staren.