Alice in Borderland {Wattys2021 winnaar}

20

Ik had niet verwacht dat we zo snel al onze weg naar het Strand zouden vervolgen, maar ineens zitten Raiden en ik in de auto onderweg naar de utopie. Aki is duidelijk vermoeid door de spanning die door zijn lichaam gierde, maar dat interesseert de jongen die achter het stuur zit niet.

'Ik ben benieuwd wat Hatter met die twee zal doen,' zegt de jongen grijnzend. 'Ik hoop maar voor jullie dat jullie enigszins van waarde zijn.' Ik blijf uit het raam kijken. Het voelt kinderlijk om enthousiast te zijn over een autorit, maar ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst in een rijdende auto gezeten heb. Het voelt goed om de lucht en de brug aan me voorbij te zien gaan. De jongen is duidelijk niet tevreden met onze stilte. 'Wat zijn jullie saai.'

'We hebben net een moeilijk potje memory achter de rug, Matsu,' verzucht Aki, waarop er gelachen wordt. 'Mémory?!' roept Matsu lachend uit. 'Moeilijk?!' Aki kijkt hem scherp aan, maar Matsu kijkt niet meer in de achteruitkijkspiegel. 'Het was een harten zes.' Nu kijkt hij weer even op. 'Toe maar,' zegt hij, nu echt onder de indruk. Ik zie zijn ogen door de spiegel heen nogmaals over Raiden en mij glijden. Hij zegt niets meer.

Ik overdenk wat Aki gezegd had over zwemkleding. Als iedereen die bij het Strand hoort dat moet dragen, zou het betekenen dat ze heel wat van mij kunnen zien. Ik heb een goed figuur, maar ik vind het niet prettig als mensen blote stukken van mij kunnen zien. Ik probeer de beelden die bij me opkomen weg te drukken, maar voor een moment voelt het alsof ik die vieze handen weer over mijn lichaam voel glijden. Ik schud de gedachte weg.

Chishiya draagt een vest. Dan mag ik dat toch zeker ook? Als we überhaupt toegelaten zullen worden dan. Eerlijk gezegd denk ik dat het wel goed zit. Misschien dat ze zo wreed zijn om onze kaarten af te pakken en ons dan weer op straat te zetten, maar dat zien we dan wel.

'Wow,' brengt Raiden ongelovig uit. Ik buig mijn hoofd zijn kant op en zie wat hij bedoelt. Ik kan niet anders dan hetzelfde uitbrengen. Het grote resort is op en top verlicht. Hoe is dat mogelijk?! En hoe komt het dat we het nooit gezien hebben? Het ligt aardig ver uit de stad, maar zo'n lichtbundel zou toch zeker wel opvallen?

We kijken onze ogen uit wanneer de auto geparkeerd is en we uitgestapt zijn. 'Ik zie jullie later,' zegt Aki wanneer een groep jongens met geweren in hun handen ons "begroeten". Ja, of zie je onze dode lichamen later? Hoe komen deze jongens aan wapens?

'Wat doen deze mensen hier? Wie zijn dit?' Ik probeer niet te lang naar de jongen die gesproken had te kijken, maar hij valt nogal op. Hij heeft namelijk twee knopjes als wenkbrauwpiercing en eentje in zijn neus. 'Nieuwen,' antwoordt Matsu schouderophalend. 'Aki schijnt ze opgepikt te hebben bij een spel van harten zes.'

Direct worden we wat beter bekeken door de groep jongens. 'Harten zes,' herhaalt de jongen met zwart haar en piercings dan. 'Dat is niet niks.' Ik weet niet zeker of hij een grap met ons uithaalt, maar ik besluit dat het verstandiger is om niet te reageren. Raiden begrijpt dat ook. 'Loop maar mee naar de ontvangsthal,' gaat de jongen verder, 'dan zullen we wel zien wat jullie voor toevoeging hier kunnen zijn.'

Wat een warm welkom. Had Chishiya niet even kunnen zeggen dat we hier begroet zouden worden met geweren op ons gericht? Het zou toch een utopie moeten zijn? Hoe komt het dan dat een selecte groep wapens heeft en de anderen niet? In het voorbijgaan door de gangen zie ik wat mensen met polsbandjes. Ik probeer niet te veel te staren, maar kijken gaat vanzelf. Ik herken niemand.

'Ze doen het allemaal weer, hè,' zegt een andere jongen grijnzend. 'Ze kijken om zich heen alsof ze nooit elektriciteit hebben gezien.' Ik doe er het beste aan om niet te reageren, maar ik had zo graag een cynische opmerking terug gemaakt.

We komen eindelijk in een kamer, waar we op een stoel naast elkaar worden gezet. De jongen die zojuist gesproken had en de jongen met piercings blijven in de kamer, net als een handjevol andere mensen. Verder is het afwachten, maar niet voor lang. De deur gaat open en een man met een zonnebril, rode panterprint en een kleurvolle dunne kimono komt groots binnengelopen.