Alice in Borderland {Wattys2021 winnaar}

13 - ♠3

'Een mooie plek voor onze eerste date, vind je niet?' Raiden grijnst en knipoogt naar me. Het lijkt hem nooit te storen als ik niet op zijn grappende opmerkingen in ga of hij vindt het leuk om de gok te nemen of ik zal reageren, want hij blijft ermee doorgaan. Waarschijnlijk luistert hij gewoon graag naar zijn eigen stemgeluid. 'Ik koop een suikerspin voor je,' gaat hij verder, 'en ik houd je warm wanneer we hoog in het reuzenrad zijn.' Het lijkt alsof hij voor de grap een arm om me heen zal slaan, maar hij gaat daar niet verder mee. In de vijf dagen die hij me kent heeft hij al goed door dat ik niet van fysiek contact houd. Ik druk de herinneringen die naar boven komen drijven snel weg.

'Ik houd niet van de kermis,' antwoord ik terwijl ik naar de locatie blijf kijken. Het gebied is vrij groot en niet alles is te zien, maar het grote reuzenrad torent boven al het andere uit. Er staan grote schijnwerpers op de daken van de kraampjes. Ze schijnen in de lucht en zorgen ervoor dat zoveel mogelijk mensen van dit spel af weten. 'Dus je doet niet mee vanavond?' stelt Raiden. Ik weet niet of het klinkt alsof hij dat jammer vindt.

Alles om de locatie heen is pikkedonker, waardoor alle lichten op het kermisterrein extra goed te zien zijn. Naast de schijnwerpers op de daken, geeft ook ieder kraampje licht. Toch zijn er nog genoeg donkere hoeken. Al met al ziet het decor er griezelig uit. Het is niet uitnodigend en onheilspellend. Dus..

'Natuurlijk doe ik mee,' zeg ik voordat ik naar voren stap om dichter bij de entree te komen. Ik kan nog net zien dat Raiden grijnst, alsof hij zou willen zeggen dat hij dat graag hoort. Ja, het spel lijkt me onheilspellend, maar wat moet ik anders doen? Op deze manier is er tenminste een beetje actie, een beetje spanning. Ik heb absoluut geen zin om nog twee dagen te moeten aanmodderen voordat er weer iets gebeurt.

We zijn zeker niet de eerste deelnemers die aankomen, maar waarschijnlijk ook zeker niet de laatsten. Van de zes deelnemers die er al zijn, valt één iemand me direct op. Het is Chishiya, de jongen waarmee ik tikkertje uitgespeeld heb. Hij lijkt mij ook meteen op te merken, want hij kijkt op van zijn mobiel en blijft even naar me kijken. Zijn mondhoeken krullen iets omhoog, waarnaar hij zijn hand opsteekt en kort naar me zwaait, net zoals hij gedaan had naar de twee jongens die zwemkleding droegen. In tegenstelling tot hen, zwaai ik wel naar hem terug. Dan pak ik mijn eigen mobiel van de tafel en doen Raiden en ik een stap opzij. We verbergen voor elkaar welke kaarten we al hebben.

'We blijven elkaar tegenkomen, hè?' Er stapt een jongen naar me toe en ik herken hem als Yuri. Ik zie hem niet graag terug. Hij herinnerd me aan het onwetende meisje dat ik tijdens het eerste spel was. Het meisje met vragen. Het meisje dat schrok van de wreedheid van het spel en haar medemens. Ik weet niet goed hoe ik moet reageren, dus zeg ik maar: 'Hé.'

De mobiel roept de namen van Raiden en mij om en ik kijk naar de wachttijd. Fijn, nog tien minuten te gaan totdat het spel begint. Ik besluit gebruik te maken van de tijd en het gebied nog wat te inspecteren. Het terrein is afgezet met hekken. Ik vraag me af hoeveel doorgangen er zijn en of de ingang ook direct als uitgang fungeert. Het valt me op dat verschillende kraampjes uitgerust zijn met wapens. Ze zijn subtiel in een hoekje gestopt, alsof het alleen voor de show van het kraampje dient. Ik vraag me af of we ze werkelijk zullen mogen gebruiken.

'Het is een lange tijd geleden.' Omdat ik het gebied aan het scannen ben, heb ik vrij laat door dat Yuri tegen mij praat. 'Welke spellen heb je in de tussentijd gespeeld?' Waarom is hij daar toch steeds zo geïnteresseerd in? Dat gaat hem helemaal niets aan. Ik kijk even naar Raiden. We hebben nog niet besproken wat we zouden doen op het moment dat ons laatste spel aan bod zou komen. Ik weet niet of we er goed aan doen om het aan anderen te vertellen. Wat als ze ons als eerste willen uitschakelen, omdat ze weten hoe sterk we zijn?

'Jij?' kaats ik terug, zoals ik dat ook gedaan had tijdens tikkertje. Er verschijnt een glimlach op Yuri's lippen, maar het is geen vriendelijke. 'Wanneer was je laatste spel?' Bijna hoop ik erop dat Raiden naar voren stapt, een arm om me heenslaat en iets zou zeggen als: "Valt deze jongen je lastig, schat?" Maar hij doet het niet. Waarom zou hij ook? We zijn collega's, geen vrienden. Ik begrijp het volkomen.