Alice in Borderland {Wattys2021 winnaar}

4

Ver met het opendoen van mijn ogen kom ik niet, omdat ze uit een reflex vanzelf weer dichtgaan door het felle licht dat ik zie. Het bezorgt me direct hoofdpijn. Ik grijp naar mijn hoofd en besluit om langzaam nog een poging te doen om mijn ogen te openen. Deze keer kom ik heel ver. Een frisse wind zorgt ervoor dat mijn lichaam wat meer wakker wordt, waardoor ik begin te denken. Waar ben ik? Ik kijk om me heen en zie dat ik op een stuk gras op een berg lig. Waarom ben ik hier en niet thuis?

Oh ja, thuis. De plek die ik ontvlucht ben, aangezien mijn ouders me weer voor van alles en nog wat uitmaakten. Ik ben gaan hardlopen, waarnaar ik uitkwam bij de berg en over de stad uitkeek. Ik ben gaan klimmen en toen.. Toen gebeurde er iets heel vreemds. Het vuurwerk dat in de stad afgestoken werd, sloeg in tegen de rotsen. Daardoor viel ik. Waarschijnlijk ben ik door de klap bewusteloos geraakt en ben ik de volgende dag pas bijgekomen.

Ik ga rechtop zitten en beweeg mijn spieren. Vreemd, er is niets aan de hand met me. Ik zou toch zweren dat ik mezelf opengehaald had tijdens de val. Toch is er geen krasje op mijn arm te vinden. Ik besluit er opgelucht door te zijn. Mijn ouders zouden immers kwaad zijn geworden als ik onder de krassen thuis zou komen. Oh nee.. Ik krimp ineen wanneer ik me bedenk dat ik de hele nacht niet thuis ben gekomen en ze dit hoe dan ook gemerkt zullen hebben. Natuurlijk hebben ze me overladen met boze berichtjes. Ik graai naar mijn broekzak en haal mijn mobiel daaruit, maar wanneer ik hem ontgrendeld heb, zie ik dat ik geen berichten ontvangen heb. Hebben ze me dit keer dan werkelijk opgegeven en laten ze niets meer van zich horen? Nee, het moet een andere reden hebben. Ik zie namelijk dat ik hier geen bereik heb. Komt dat doordat ik in de bergen ben?

Hoewel ik er niet bepaald om sta te springen om terug naar huis te gaan, weet ik dat het toch zal moeten. Ik stop mijn mobiel terug in mijn broekzak en kijk naar de rotswand waar ik vanaf gevallen ben. Vreemd. Gisteren zag het er nog heel anders uit. Misschien is het door de impact van het vuurwerk vervormd geraakt. Toch gek dat ik geen sporen van het vuurwerk zie. Mijn irritatielevel stijgt wanneer ik mijn kapotte koptelefoon oppak en besef dat hij het nooit meer gaat doen. Fijn, nu zullen mijn ouders nog bozer zijn. Ik gooi het ding terug op de grond en draai me om naar de stad.

Welke sukkel steekt er dan ook vuurwerk af richting de bergen? Ik begrijp dat mensen normaal gesproken 's avonds laat niet meer op pad gaan, maar ik had wel dood kunnen zijn. Ik blijf even staan overdenken wat ik daarvan had gevonden. Ik schrok ervan dat ik weggleed en ik deed mijn best om veilig de grond te raken. Had het me uitgemaakt als ik dood gegaan zou zijn? Het antwoord op die vraag kan ik me niet bedenken. Ik besluit om maar de berg af te lopen en me weer in de bewoonde wereld te begeven.

Nadat ik even door de stille straten gelopen heb, kijk ik op mijn mobiel om de tijd te bekijken. Normaal gesproken zou Tokyo al springlevend zijn, maar nu is er niemand op straat te zien. Toch is het al tien uur geweest. Iedereen zou nu toch wel wakker moeten zijn? Niet dat ik het erg vind. Ik vind het wel lekker rustig zo, zonder mensen. Ik vervolg mijn weg totdat ik uiteindelijk thuis aankom, waar ik met een knoop in mijn maag terughoudend naar blijf staan kijken. Mijn ouders moeten wel opgemerkt hebben dat ik weg ben geslopen, want ze hebben mijn raam dichtgedaan. Toch heb ik nog altijd geen berichten op mijn mobiel ontvangen, zie ik wanneer ik het check. Er is ook nog steeds geen bereik. Ik moet naar binnen gaan, dat weet ik. Met een versnelde hartslag doe ik dat dan ook.

Ik had verwacht dat ze meteen boos naar de voordeur zouden stormen, maar er komt geen geluid of beweging uit het huis. 'Pap?' zeg ik voorzichtig. 'Mam?' Nog steeds geen reactie. Misschien hebben ze de hoop echt opgegeven en besluiten ze me volledig te negeren. Ik weet niet of ik dat erg vind. 'Hallo?' Wanneer ik nog steeds geen reactie krijg, doorzoek ik het huis. Vandaag is het mijn vaders vrije dag, dus hij zou thuis moeten zijn. Zou hij toch zijn gaan werken? Maar het bestaat niet dat mijn ouders de kans aan zich voorbij zouden laten gaan om me op te wachten en me de huid vol te schelden. Iets klopt hier niet. Ik besluit er niet te veel aandacht aan te besteden en een setje schone kleding te pakken om aan te trekken na het douchen.