Alice in Borderland {Wattys2021 winnaar}

44 - ♠Q

Terwijl we stil blijven staan kijken naar de doorzichtige scheidslijn, gaat het door mijn hoofd dat ik dit niet hoef te doen. Ik had al aardig wat visumdagen over, maar zeker na de heksenjacht zit ik wat dat betreft wel even goed. Maar echt veilig ben ik niet, omdat de schoppen heer ieder moment op me kan jagen. We vermoeden dat hij dat niet kan doen wanneer we al meedoen aan een ander spel. Daarbij komt ook dat we dit hebben afgesproken. We hebben de vorige spellen ook overleefd, dus waarom zouden we dit niet kunnen overleven? Het is nergens voor nodig om op te kijken tegen een spel, alleen maar omdat het een figuurkaart is.

'Er kunnen maximaal twintig deelnemers meedoen,' zegt Raiden terwijl hij naar het computerscherm kijkt dat aan de muur hangt. 'Er staat dat er momenteel vijftien mensen binnen zijn.' We proberen door de doorzichtige ingang te kijken, maar behalve een lange gang is er niets te zien. We kunnen niet zien wat voor spelers er zijn en we kunnen niet afleiden wat voor spel het is.

'Heb jij naast de heksenjacht al eens een spel gespeeld met zoveel mensen?' vraagt Raiden aan mij. 'Bij tikkertje deden er aardig wat mensen mee,' antwoord ik, 'en bij de gifbeker. Het hoeft niet per se iets te betekenen.'

Eerst kijkt Raiden wat terughoudend naar de ingang van het sportcentrum, maar dan kraakt hij zijn handen. 'Nou, laten we dan maar naar binnen gaan,' mompelt hij. Ik zie aan zijn gezicht dat hij probeert om de zelfverzekerde jongen te zijn die ik bij de menselijke lift had ontmoet. Het duurt even, maar dan zie ik diegene weer. Om eerlijk te zijn verlang ik er ook wel naar om datzelfde meisje van toen weer te zijn, dus tover ik haar weer tevoorschijn. 'Ja,' zeg ik, 'laten we maar gaan.'

We lopen de onzichtbare scheidslijn over en betreden de gang. Na een lang, recht stuk, zien we een papier met daarop een pijl aan de muur hangen. Zo te zien wordt er van ons verwacht dat we hier naar links gaan, dus doen we dat. We weten niet wanneer we mensen te zien zullen krijgen, dus voor het geval dat houden we onze gezichten in de plooi. Om kracht uit te stralen, moet ik me ook zo voelen. Ik denk aan het feit dat ik mijn lichaam sterk heb gemaakt en begin zelf ook te geloven dat het wel goed zal komen.

'Wat een gezelligheid,' zegt Raiden met een glimlach wanneer we de verzamelruimte binnenkomen. Meteen wordt hij door verschillende paar ogen gescand, waarnaar ze even naar mij kijken. 'Zeg dat wel,' beaam ik op dezelfde manier. 'Wil jij deze keer een iPhone, of toch liever een Samsung?' vraagt Raiden terwijl hij me grijnzend aankijkt. Voordat ik antwoord kan geven, hoor ik iemand zeggen: 'Helaas krijgen we deze keer niet zo'n prachtige mobiel.'

Ik moet me inhouden om mijn act niet te breken, maar bijna kijk ik geërgerd naar Yuri wanneer hij opstaat en iets dichter naar ons toe komt lopen. 'We krijgen wel een prachtige armband.' Hij glimlacht en houdt zijn arm omhoog.

In hem heb ik nou zeker geen zin, maar ik zal dit spel wel met hem móeten spelen. We kunnen namelijk niet meer terug, omdat we de scheidslijn al over zijn. Ik kijk hem aan en probeer snel een keuze te maken: gedraag ik me even hatelijk zoals we dat altijd tegen elkaar deden, of speel ik mee in zijn act om te doen alsof we goede kennissen van elkaar zijn, zoals hij zich nu gedraagt? Ik kom er maar niet achter wat ik wil kiezen, maar gelukkig maakt Raiden de keuze voor mij.

'Die is inderdaad prachtig,' speelt hij mee. 'Je wil ons vast wel vertellen waar we er zo eentje kunnen scoren, of niet, maat?' Yuri knikt en gebaart naar een tafel verderop in de ruimte. 'Tuurlijk, loop maar mee.' Ik kan absoluut niet tegen die vriendelijke toon in zijn stem of tegen het feit dat hij zich gedraagt alsof we goede vrienden van elkaar zijn, terwijl hij me in werkelijkheid ieder spel mateloos geërgerd heeft.

Tijdens mijn eerste spel wist ik niet beter, maar tijdens tikkertje probeerde hij de aandacht op mij te vestigen. Datzelfde probeerde hij tijdens het mascottespel en hij had ons bijna genaaid tijdens het lasergamen. Ik weet nog hoe geërgerd hij was geweest toen we bij elkaar in het team kwamen te zitten, omdat hij me het liefst wilde verslaan. Ik weet dat het nu niet anders is, maar ik begrijp waarom hij nu zo vriendelijk tegen ons doet.